Είναι ένα τριώροφο σπίτι στον πεζόδρομο της οδού Πολυτεχνείου. Στάθηκα απέναντί του καθώς είχα λίγο χρόνο να σκοτώσω πριν από μία συνάντηση, και τα βήματά μου γυρόφερναν στους δρόμους που έβγαιναν στην Πατησίων. Η αύρα της πλατείας Αιγύπτου έφτανε μέχρι εδώ και τύλιγε την περιοχή του Μουσείου και του Πολυτεχνείου με μία νοτισμένη αστική παρακμή.
Το βρήκα αυτό το σπίτι περπατώντας στη μικρή οδό Πολυτεχνείου, που πάντα αγαπώ, γιατί έχει ψηλά δέντρα, πυκνές σκιές, κρυμμένα πουλιά, παλιά σπίτια, αλλοκαιρινή μυρωδιά και μισοφωτισμένα διαμερίσματα που, φαντάζομαι, θα έχουν ράφια με παλιές εγκυκλοπαίδειες και βιβλία τσέπης του ’70.
Αυτή τη γεύση είχα όταν στάθηκα απέναντι σε αυτό το γκρίζο σπίτι, που ήταν κλειστό. Ακατοίκητο μου φάνηκε. Από μία μικρή πόρτα, ένα άνοιγμα φανέρωνε τον διάδρομο και κίτρινους τοίχους και μια συμπαγής σιωπή έβγαινε από παντού. Εκανα πίσω να δω αυτό το όμορφο σπίτι, χτισμένο πιθανόν γύρω στα 1925-1928, με σύμμεικτα στοιχεία μιας αχνής αρ νουβό σε ένα συμπαθές γινόμενο ενός αθηναϊκού υβριδισμού. Μου θύμισε άλλα σπίτια της εποχής, σε αντίστοιχα αστικές περιοχές, όπως το σπίτι στην οδό Σκουφά 45 του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου ή το «παράξενο» σπίτι της οδού Πινδάρου 2, όλα μεσοπολεμικά πειράματα στη μορφολογία και στον ρυθμό. Ενα τέτοιο σπίτι είχα απέναντί μου και το περιεργαζόμουν καθώς ήταν βουβό και ερμητικό, τόσο όμως εύγλωττο, σχεδόν φλύαρο για το τι συμβόλιζε, για ποια ζωή κάποτε στέγασε εκεί, στο ίδιο σημείο όπου βρισκόμουν.
Αν υπάρχει μία περιοχή στην Αθήνα που να δόξασε τόσο πολύ την αστική καινοτομία από το 1920 ώς το 1940, αυτή ήταν όλη η ακτίνα του Μουσείου από τη Χέυδεν και την Πιπίνου ώς τη Στουρνάρη και τη Σολωμού. Ολο αυτό το πυκνό, αστικό εργαστήρι που είχε συγκεντρώσει ομογενείς και γηγενείς, λόγιους, επιχειρηματίες, εμπόρους και εκπαιδευτικούς, είχε αποκτήσει χρόνο με τον χρόνο τη φήμη ενός περιζήτητου τόπου.
Δύσκολο να το μεταδώσει κανείς σήμερα αυτό που υπήρξε αυτή η περιοχή ακόμη και ώς το 1970, ακόμη και με τις αθρόες κατεδαφίσεις μεγάρων με πλούσια υλικά και καλλιτεχνήματα. Ακόμη κι έτσι, αφού πολλές πολυκατοικίες του 1950 και του 1960 αναπαρήγαγαν σε άλλη μορφή και κλίμακα το παγιωμένο αστικό ύφος της περιοχής, το «Μουσείο» διατήρησε την αίγλη του για πολλές δεκαετίες. Η παρακμή της περιοχής είναι μία ήττα για τις γενιές εκείνες των Αθηναίων που την έζησαν σαν ένα τόπο που απέκτησε βάθος και νόημα μέσα από κύκλους γεννήσεων και θανάτων, ως συμβάντων που προωθούσαν την αστική συνοχή.
Ενα τέτοιο, λοιπόν, σπίτι στην οδό Πολυτεχνείου, με το οποίο συναπαντήθηκα λίγο-πολύ τυχαία, όσο τυχαίες μπορεί να είναι αυτές οι συναντήσεις, τράβηξε το πώμα από μία φιάλη γεμάτη ατμό. Στην περιοχή είχα δει παλιά ωραιότερα σπίτια, πολλά από αυτά γκρεμισμένα, με ψευδοκίονες στις κάμαρες, τοίχους με απομίμηση μαρμάρου, παρκέ που σήμερα θα πλήρωναν όσο όσο, γύψινα και σιδεριές που ζάλιζαν. Αυτά ήταν βωμοί μιας αστικής Αθήνας. Σήμερα, αυτό το «μοντέρνο» σπίτι μιας εποχής με φιλοδοξίες μου έγνεψε μέσα από τη σιωπή του. Το είδα σαν μάρτυρα, αλλά και σαν κάτι χειροπιαστό για το μέλλον.