Κατά τη δεκαετία του ’90, ήταν κοινό μυστικό μεταξύ των Ελλήνων στρατευσίμων πως οι μουσουλμανικού θρησκεύματος συνάδελφοί τους δεν περνούσαν καλά. Αυτό συνέβαινε όχι επειδή υπήρχε κάποια «γραμμή» που υπαγορευόταν από «ψηλά». Η περιπτωσιολογία περίσσευε, ωστόσο δεν ήταν και κάτι σπάνιο: κρούσματα καψονιών εις βάρος νεοσυλλέκτων που ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα επειδή λέγονταν «Αχμέντ» (και κατάγονταν βεβαίως από τη Θράκη) είχαν παρατηρηθεί ουκ ολίγες φορές. Ορισμένοι βαθμοφόροι, ειδικά σε μονάδες βασικής εκπαίδευσης, έβλεπαν στις καταστάσεις τους μουσουλμανικά ονόματα και φρόντιζαν τα παιδιά αυτά να έχουν «ειδική μεταχείριση». Μη φανταστεί κανείς κάποια άσκηση βίας ή κακοποίησης (τουλάχιστον κάτι τέτοιο, ο γράφων, που υπηρέτησε είκοσι έναν μήνες το 1993-94, δεν είδε ούτε άκουσε), αλλά όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να «σε βάζει στο μάτι» ο εκπαιδευτής.
Οι διακρίσεις στο ελληνικό στράτευμα, ειδικά αυτές εις βάρος Ελλήνων μουσουλμάνων, είναι μια ενοχλητική αλήθεια, η οποία όμως δεν απέχει από τη γηπεδική συνθηματολογία. Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, μέσα της δεκαετίας του ’90, η ποδοσφαιρική ομάδα της Ξάνθης φιλοξενούνταν στο λεκανοπέδιο και θυμάμαι πολύ καλά στην (αλησμόνητη) Νέα Φιλαδέλφεια, οι παίκτες της Ξάνθης, Ελληνες και ξένοι, να υβρίζονται ως «τουρκόσποροι» (αυτά από οπαδούς της… ΑΕΚ).
«Τουρκόσπορος» ήταν και η ύβρις που εισέπρατταν περισσότερο οι μουσουλμανικού θρησκεύματος κληρωτοί στο ελληνικό στράτευμα και, μπορεί να μην έπεφταν θύματα κακοποίησης παρά μιας μάλλον συστηματικά άδικης μεταχείρισης, αυτό όμως συνέβαινε διότι, απλούστατα, πολλοί βαθμοφόροι ή και κάποιοι συνάδελφοί τους τους έβλεπαν σαν «Τούρκους». Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονταν ήδη «Τούρκοι», πάντως κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους εξωθήσουμε προς Ανατολάς.
Οι συμπεριφορές αυτές και οι προκαταλήψεις μπορεί να είναι απότοκες της διαχρονικής καχυποψίας που επικρατεί ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας πάντως, αποτελούν και συνέπεια μιας συστηματικής άγνοιας και άρνησης εκ μέρους της Πολιτείας να προσεγγίσει σοβαρά και υπεύθυνα το καυτό, λεπτό ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
Τις τελευταίες ημέρες το έργο αυτό το είδαμε να παίζεται ξανά, σε ένα βάναυσα μικροκομματικό επίπεδο και, παραδόξως, σε μια φάση κατά την οποία το θέμα «Θράκη» είχε λησμονηθεί. Αναδύθηκε όμως από μιαν αναπάντεχη καραμπόλα που ξεκίνησε από την Κουμουνδούρου για να καταλήξει στη Συγγρού. Προχειρότητα και μικροκομματική σκοπιμότητα διέκρινε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον χειρισμό του ζητήματος του υποψηφίου ευρωβουλευτή στη Θράκη, την ίδια στιγμή, όμως, και η Νέα Δημοκρατία δείχνει να ανεβάζει επικίνδυνα τους τόνους. Μπορεί η προχειρότητα να περισσεύει στους σχεδιασμούς των ελληνικών κομμάτων, δεν είναι όμως δυνατόν, εν έτει 2014, να «παίζουμε κόμμα» εις βάρος της Θράκης. Μία ακόμα «ειδική μεταχείριση» που συνιστά εγκληματική οπισθοδρόμηση.