Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είναι ο μόνος σύγχρονος Eλληνας που εντάσσεται άνετα στις κατηγορίες «celebrity» και «Royalty» συγχρόνως· και μάλιστα με τα διεθνή κριτήρια. Το πέρασμά του χθες από τη σκηνή της πολιτικής επικαιρότητας -όσο σύντομο ή εφήμερο και αν ήταν- δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί. Ο Γιώργος «the George» Παπανδρέου, ο Γ Α Π που αγαπήσαμε, έβγαλε χθες το ολοστρόγγυλο κεφαλάκι του από την κουρτίνα και μας είπε «peek-a-boo». Θα ήταν ανεπίτρεπτο να προσπεράσω την guest star εμφάνιση ενός τέτοιου πελάτη της στήλης για τον οποίον μόνον αισθήματα ευγνωμοσύνης τρέφω ― ενός από τους λίγους πελάτες που με έχουν κάνει να κλάψω από τα γέλια γράφοντας το κομμάτι για εκείνον. Ας μου επιτραπούν, λοιπόν, κάποιες σκόρπιες σκέψεις επί του θέματος. Ούτως ή άλλως, η μορφή της παρούσης μελέτης (σκόρπιες σκέψεις) βρίσκεται σε αγαστή αρμονία με το αντικείμενό της (ΓΑΠ ή GAP).
Μολονότι το πιθανότερο είναι να μην πάρω ποτέ σύνταξη (γιατί όταν θα έλθει εκείνη η ώρα δεν θα υπάρχουν συντάξεις…), με θυμώνει ο ρατσισμός εις βάρος των συνταξιούχων. Δηλαδή, δεν κατάλαβα, ποιοι ενοχλήθηκαν επειδή δύο ακίνδυνοι συνταξιούχοι της πολιτικής, Γιώργος και μπαρμπα-Φώτης, συναντήθηκαν για να παρουσιάσουν δημοσίως ένα βιβλίο; Και για ουζάκι να πάνε και για πρέφα και για τάβλι, άμα θέλουν! Δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. (Κανό, ποδήλατο και τα τοιαύτα αποκλείονται από τον μπαρμπα-Φώτη. Το μόνο σπορ με το οποίο ασχολείται, με μέτρο, είναι το βάδισμα: 40 το ελάχιστο και 60 το μέγιστο βήματα την ημέρα…)
Ας μείνουμε στις πολύτιμες σκέψεις που παρήγαγε στον Γιώργο η πνευματικού χαρακτήρα συνάντησή του με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, τουλάχιστον σε κάποιες από εκείνες που μοιράστηκε μαζί μας. (Στο κάτω κάτω, βασικά είναι πνευματική η κληρονομιά του Γιώργου στις μελλοντικές γενεές…) Απεφάνθη, λοιπόν, ο Γιώργος ότι «ο μονομερής αντιμνημονιακός αγώνας αποπροσανατόλισε τη χώρα»! Τι θέλει να πει; Η θεωρία μου βασίζεται στην υπόθεση ότι η λέξη-κλειδί εδώ είναι το «μονομερής». Δεν εννοεί, προφανώς, το αντίθετο του «διμερούς», «πολυμερούς» κ.λπ. Το λέει με την έννοια του φανερού, ξεκάθαρου, ολοκληρωτικού αγώνα κατά του Μνημονίου. Το λέει, δε, υπερασπιζόμενος τον αντιμνημονιακό αγώνα της δικής του μορφής. Διότι θα θυμάστε ίσως ότι εκείνος μεν τυπικά συμφωνούσε με τους όρους των δανειστών κι από μέσα είχε τη Λούκα Κατσέλη να υπονομεύει τα πάντα. Την ίδια Λούκα, σημειωτέον, που σήμερα υποστηρίζει ρητώς και εκθύμως τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα ως «νέο πολιτικό»…
Το δεύτερο που μας παρέδωσε (τόσο καλό, που θα προστεθεί ως παράρτημα στην επόμενη έκδοση των απάντων του ― είμαι βέβαιος) ήταν ότι όρισε την ιδιότητα της αντισυμβατικότητας, την οποία διεκδίκησε για τον εαυτό του, ως το αποτέλεσμα της απουσίας «του φόβου που περιορίζει τη σκέψη». Μας είπε, δηλαδή, ότι ο ίδιος δεν γνωρίζει φόβο και γι’ αυτό η σκέψη του δεν περιορίζεται. Συγκαταλέγεται ασφαλώς στα κορυφαία αστεία του και νομίζω ότι θα το ακούσουν με ενδιαφέρον οι γονείς του παιδιού (αντισυμβατικού;) που είδε να βγάζει σπίθες η πρίζα και ένιωσε την ασυγκράτητη ανάγκη να βάλει μέσα της το δάκτυλό του…
Μακάρι να τις καθιερώσει αυτές τις έκτακτες εμφανίσεις ο Γιώργος μας! Τουλάχιστον μία τον μήνα κρίνεται απαραίτητη.
Ανθ’ ημών Τουρνάς;
O Βασίλης Χριστόπουλος είναι ο εξαίρετος αρχιμουσικός, ο οποίος, σε εποχή δεινής κρίσης, έχει κατορθώσει να δώσει νέο αέρα στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Παρά την πανθομολογούμενη επιτυχία της θητείας του ώς σήμερα, παρά την ανοιχτή και απερίφραστη στήριξη του Λουκά Καρυτινού στην προοπτική της παραμονής του Χριστόπουλου στο τιμόνι της ΚΟΑ για ακόμη μία θητεία, ακούγεται ότι από το υπουργείο Πολιτισμού δεν θα διαφωνούσαν καθόλου με την αντικατάστασή του από κάποιον καλύτερο. Τι σημαίνει «καλύτερος»; Να υποθέσω μόνον μπορώ, συσχετίζοντας τρία τινά.
Το πρώτο, ότι η μία φορά που μίλησε ένας υπουργικός σύμβουλος με τον Χριστόπουλο ήταν για να του ζητήσει να περιλάβει στο ρεπερτόριο της ΚΟΑ έργο της Ελληνοκυπρίας μουσουργού και ερμηνεύτριας Λίας Βίσση. (Ο Χριστόπουλος αρνήθηκε, ωστόσο το έργο -ορατόριο;- περιελήφθη στο πρόγραμμα του Ιδρύματος Κακογιάννη…) Το δεύτερο, ότι η άλλη φορά που ο ίδιος υπουργικός σύμβουλος μίλησε με τον διευθυντή της ΚΟΑ ήταν για να του ζητήσει να προτιμηθεί συγκεκριμένη μουσικός για πρόσληψη στην ορχήστρα. Τέλος, το τρίτο είναι ότι ζούμε στην εποχή όπου ο Χριστοδουλόπουλος πάει Στρασβούργο και ο Πάριος στο Μέγαρο. Εικάζω, επομένως, ότι οι υποψηφιότητες που πρέπει να εξετάζει ο Μέγας Πάνος του Πολιτισμού πρέπει να ανήκουν στη χορεία των Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, Κώστα Τουρνά κ.ά. Δεν το αποκλείω. Βλέπετε, ο Τώνης Βαβάτσικος δεν είναι -φευ- μαζί μας πλέον, η δε Κλειώ Δενάρδου… Αλήθεια, τι γίνεται η Κλειώ Δενάρδου;
Εύγε και φεύγε
Ο Γρηγόρης Βαλιανάτος, ο επικεφαλής του συνδυασμού «Αθήνα Διαμαντόπετρα», αποσύρθηκε από την κούρσα για τον Δήμο Αθηναίων, επικαλούμενος πόλεμο των συμφερόντων που έπνιξαν τη φωνή του. Είναι αλήθεια ότι τα ΜΜΕ δεν προέβαλαν την υποψηφιότητά του όσο ο ίδιος κρίνει ότι θα της άξιζε. Και γιατί να το έκαναν όμως; Ο,τι κύρος διέθετε ο δημόσιος λόγος αυτού του -κατά τα άλλα ικανού- ανθρώπου το σπατάλησε στην trash-tv, αντιμαχόμενος (όπως νόμιζε) την κωμική παράδοση του «Φίφη», ενώ στην πραγματικότητα την εμπλούτιζε…