Συγγνώμη αν σας σοκάρω, αλλά για τη συγκεκριμένη περίσταση στηρίζω την επιλογή του προέδρου Αλεξίου Τσίπρα. Επραξε άριστα και απέφυγε το debate. (Παρ’ ημίν, προφέρεται «ντιμπέι»). Τι δουλειά είχε κοτζάμ Τσίπρας σε «ντιμπέι» με τους Γιουνκέρ, Σουλτς, Φερχόφσταντ και Κέλερ, να συζητάει για την ανεργία των νέων, τη μετανάστευση, την κρίση χρέους κ.λπ.; Και μάλιστα ενώπιον κοινού επτακοσίων νέων, οι οποίοι και υπέβαλαν τις ερωτήσεις. Πολύ σωστά, ο πρόεδρος προτίμησε να μιλήσει σε κοινό μελών και φίλων του Κομμουνιστικού Κόμματος Βοημίας και Μοραβίας στην Πράγα.
Να ξεκινήσουμε από το βασικό: ο μέσος όρος ηλικίας των περίπου 50.000 μελών του εν λόγω κόμματος είναι τα εξήντα χρόνια. Συνεπώς, ως νεογέρων, αγωνιζόμενος για την αναπαλαίωση της Ευρώπης, ο Τσίπρας διάλεξε το σωστό κοινό. Επιπλέον, επρόκειτο για κοινό στο οποίο ο λόγος του Τσίπρα μπορεί να είναι κατανοητός και ευπρόσδεκτος. Διότι, ως ένας ο οποίος εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1989, ο Τσίπρας συνεννοείται καλύτερα με ένα απολίθωμα του κομμουνιστικού παρελθόντος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας, ας σημειωθεί, είναι ένα από τα δύο κόμματα της πρώην κομμουνιστικής Ευρώπης που κρατούν τον όρο «κομμουνιστικό» στον τίτλο τους (το άλλο είναι της Μολδαβίας) και αποτελεί τη συνέχεια του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας. Εκφράζει τα συμφέροντα των νοσταλγών της παλαιάς κατάστασης πραγμάτων στη χώρα όπου διαδραματίζεται το «Αστείο» του Κούντερα. Παραδόξως, το κόμμα έχει ως έμβλημα δύο κερασάκια ― αλλά αυτό πρέπει μάλλον να εκληφθεί ως ένδειξη του νοσηρού χιούμορ των νεοκομμουνιστών.
Σε αυτούς επέλεξε να μιλήσει ο Τσίπρας και μάλιστα επέλεξε να περιλούσει με χαρακτηρισμούς και κατηγορίες τους άλλους υποψηφίους προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ θα μπορούσε θαυμάσια να έχει μετάσχει στο «ντιμπέι» και να τους τα πει κατά πρόσωπο. Ομως, όπως γνωρίζει κάθε κομμουνιστής, νέος ή παλαιός, που σέβεται την ιστορική παράδοση του χώρου του, ο μονόλογος είναι πάντοτε καλύτερος από τον διάλογο, διότι στον μονόλογο κερδίζεις, ενώ η έκβαση του διαλόγου είναι αβέβαιη.
Φυσικά, ο Αλέξιος Τσίπρας δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον εαυτό του. (Την ημιμάθειά του, δηλαδή, που τόσο ωραία συμπληρώνει την οίησή του). Καταλόγισε στον Γιουνκέρ ότι «ξεχνά ότι η πρώτη παραβίαση συνόρων από ξένη δύναμη στην Ευρώπη» ήταν η τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974. Λησμόνησε όμως και ο ίδιος κάτι: την επέμβαση των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία το 1968, που προηγείται χρονικά της εισβολής στην Κύπρο. Αλλά αυτό μπορεί να ήταν μια χειρονομία αβρότητας προς το κοινό του, το αποτελούμενο από νοσταλγούς του σταλινισμού.
Επανερχόμενος στον αρχικό ισχυρισμό μου, επαναλαμβάνω ότι ο πρόεδρος έπραξε άριστα και σνομπάρισε το ευρωπαϊκό «ντιμπέι». Η παρουσία του θα ήταν θλιβερή. Το μόνο που θα προσέφερε θα ήταν να αποκαλύψει στο ακροατήριο πόσο ρηχή και επιφανειακή είναι η σχέση του με την Ευρώπη. Αυτό, βέβαια, οι Ευρωπαίοι το γνωρίζουν ήδη, καθώς το σχήμα μέσω του οποίου ο Τσίπρας διεκδικεί την προεδρία της Επιτροπής δεν είναι παρά μια συνάθροιση γραφικών της νεοκομμουνιστικής Αριστεράς, που -αν δεν κάνω λάθος- αριθμούσαν λιγότερους από τους 35 ευρωβουλευτές στην περασμένη Βουλή. Στην Ελλάδα, όμως, που βρίσκεται μονίμως με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης και στην οποία για λόγους ιστορικούς η ένταξη στην Αριστερά ακόμη θεωρείται προσόν, η περιθωριακή θέση του Τσίπρα και της λίστας του δεν είναι πλήρως αντιληπτή. Οι εικόνες από τη συμμετοχή του στο «ντιμπέι» θα παρουσίαζαν τον Τσίπρα στις πραγματικές διαστάσεις του.
Πάντως, η επιλογή του να απόσχει του «ντιμπέι» έτυχε τουλάχιστον της έγκρισης του ιερού τοτέμ του κόμματος: «Εχω κάποια (sic) εμπιστοσύνη στον Αλέξη», δήλωσε για το θέμα ο Μανώλης Γλέζος και πρόσθεσε: «Κάποιοι με κακολογούν γι’ αυτό, αλλά του έχω εμπιστοσύνη. Είναι ένας νέος άνθρωπος και εγώ, χωρίς να είναι περιαυτολογία αυτό, είχα χρηματίσει σε πιο υπεύθυνες θέσεις». Να σημειωθεί με την ευκαιρία αυτή ότι η υποψηφιότητα Γλέζου για την Ευρωβουλή εκφράζει άριστα την απόσταση που τηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ/Τ-Λ) από τη σύγχρονη Ευρώπη. Οπως δήλωσε ο υποψήφιος, σκοπεύει να πηγαίνει με το πλοίο ώς την Ανκόνα της Ιταλίας και από εκεί με αυτοκίνητο μέχρι τις Βρυξέλλες. (Εφόσον δεν χαθεί στον δρόμο, εννοείται…)
Ανοησίες
Και τώρα, παρακαλώ σηκωθείτε από τη θέση σας, για να διαβάσουμε βαρυσήμαντο δήλωση του πολιτικού αρχηγού Θεοδώρου Κατσανέβα: «Ηρθαμε», είπε ο πρόεδρος, «να αντιμετωπίσουμε και να διασκεδάσουμε τις ανίερες (sic) φοβίες ότι αν πάμε στη δραχμή δεν θα έχουμε να φάμε, δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και όλες αυτές τις ανοησίες». Ανοησίες τα φάρμακα και τα τρόφιμα; Πολύ αμφιβάλλω, πάντως εξαίρω την ασκητικότητα του ανδρός και την αποστροφή του προς τα υλικά αγαθά, ακόμη και τα στοιχειώδη…
Επαφές κορυφής
Ο Βύρων Γ. Πολύδωρας, συνοδευόμενος από τον Μάκη «να ’χαν οι καρδιές αμπάρες» Χριστοδουλόπουλο, συναντήθηκε με το διοικητικό συμβούλιο της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ρομά Ελλάδος «Ομηρος». Ο πρόεδρος της Ενωσης για την Πατρίδα και τον Λαό δήλωσε ότι η θερμή στάση του κόμματός του έναντι των Ρομά «οφείλεται στην αναγνώριση των όσων χρωστά η ελληνική Πολιτεία προς τους Ρομά, την πλέον ευπαθή κοινωνική ομάδα, πάνω από ένα εκατομμύριο, και στην εκτίμηση και βεβαιότητα ότι αυτή η φυλή είναι ελπίδα για την Ελλάδα, εξαιτίας της δημογραφικής της ευρωστίας, του δυναμισμού της και της δημιουργικότητάς της». Τα είπε όλα. Τι περισσότερο να προσθέσει κάποιος;