H επέλαση των αναιδών

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πριν από λίγες μέρες κατέβαινα αμέριμνος την Πανεπιστημίου. Ηταν μεσημέρι. Ξαφνικά κάποιος πετάχτηκε από ένα καφενείο, από τα εκατοντάδες που ανοίγουν λόγω της ανάπτυξης.

«Δεν ντρέπεσαι, παλιάνθρωπε», μου λέει. Τα έχασα προς στιγμήν. Και συνέχισε: «Μια μεσοτοιχία μάς χώριζε, όταν ήμασταν παιδιά. Δεν μου έδωσες την έκδοση φορολογικού περιοδικού, να κονομήσω και εγώ. Φτου σου!».

Του απάντησα ότι δεν έδωσα ούτε δραχμή σε λαμόγια.

«Φτου σου!», ξανά!

Ηταν ένας δημόσιος υπάλληλος, γυρολόγος, του οποίου απέρριψα, πέντε χρόνια πριν, την προσφορά που θα κόστιζε χιλιάδες ευρώ και την ανέθεσα στις υπηρεσίες του δικηγορικού συλλόγου.

Διηγήθηκα το περιστατικό σε συναδέλφους και σχεδόν όλοι γέλασαν. Εξεπλάγην ακόμη περισσότερο. Καμία ιδιαίτερη εντύπωση. Ολα γίνονται σ’ αυτήν τη χώρα, αυτές τις εποχές… Συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά ότι η κρίση είναι βαθιά πολιτισμική. Τις τελευταίες δεκαετίες, με τη συνεχή και συνεπή διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, η ισοπέδωση, η αυτοαπαξίωση όλο και γιγαντώνονταν. Οι απατεώνες, ποινικοί και πολιτικοί, αποθεώνονταν και συναγελαζόμενοι έδιναν άφεση αμαρτιών. Αρκούσε και αρκεί άλλωστε να διεισδύσεις σε γνωστά σαλόνια, όπου και μοιραζόταν η πίτα. Καλοδεχούμενοι όλοι οι ομογάλακτοι, που κατείχαν θέσεις εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής. Δεν ενδιέφερε ο τρόπος απόκτησης των περιουσιακών στοιχείων. Ολα είχαν ξεπλυθεί και μόνο με τη συμμετοχή στις παρέες αυτές.

Ατομα ανυπόληπτα, εγκληματικά, τα οποία σ’ άλλες χώρες θα βρίσκονταν στις φυλακές, εδώ, στη δύσμοιρη χώρα, εξακολουθούν να ηγούνται ενός συνονθυλεύματος που το ενώνει η ακόρεστη δίψα για οτιδήποτε υλικό και η κοινή κατακραυγή από μια κοινωνία διαμορφωμένη στα μέτρα τους. Αβουλη και ανυπεράσπιστη, τρεφόμενη καθημερινά με χυδαιότητα και υποκρισία, με την αμέριστη και ουσιαστική συνδρομή γνωστών τηλεπροσώπων.

Εγκλημα καθοσιώσεως, ακόμη και τώρα, θεωρείται να μη δοθεί η δουλειά στον δικό μας άνθρωπο, όπως αυτός πλέον καθορίζεται και προσδιορίζεται. Δηλαδή με τα ανάλογα χαρακτηριστικά των προτύπων, τα οποία δημιουργήθηκαν, καταξιώθηκαν και επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία. Τα μηνύματα είναι σαφή και ξεκάθαρα. Οποιος είναι μαζί μας έχει τύχη ορισμού ή διορισμού του. Χιλιάδες στην αναμονή, σαν τους καρκινοπαθείς, που αναμένουν στην ουρά, ανήμποροι, σε ένα υγειονομικό σύστημα το οποίο αδυνατεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανάγκες των ασθενών. Οποιος δεν έχει χρήματα, κακό του κεφαλιού του, θα υποστεί τα πάνδεινα. Μοναδική ελπίδα του, κάποιος πολιτικός που θα ενδιαφερθεί για την περίπτωσή του.

Την πραγματική εικόνα σήμερα τη βλέπει όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία. Οποιος έχει επισκεφθεί τις φτωχογειτονιές, τις εξαθλιωμένες. Ηδη από το πρώτο Μνημόνιο έχει διαγραφεί και περιγραφεί το μέλλον μας. Μόνο που κανείς δεν θέλει να το γνωρίζει. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους και μ’ αυτόν τον τρόπο της άγνοιας, ηθελημένης και μη, πορευόμαστε και θα πορευόμαστε ανά τους αιώνες…

Ο εύκολος στόχος ήταν και είναι πάντοτε οι τρίτοι, εν προκειμένω η Μέρκελ, η οποία ευθύνεται για όλα τα κακά που συμβαίνουν. Το πολιτικό σύστημα ενώ συγκρούεται και δείχνει τα δόντια του, ιδιαίτερα παραμονές εκλογών, πίσω από την κουρτίνα σκορπά χαμόγελα και συμπορεύεται με τους μέχρι πρότινος αντιπάλους, σε θέματα κοινού συμφέροντος.

Αλλωστε και στη Βουλή, οι διορισμένοι προέρχονται κατ’ αναλογίαν απ’ όλους τους κομματικούς σχηματισμούς. Παιδιά, ανίψια, εγγόνια και λοιποί προσφιλείς συγγενείς προσφέρουν τις όποιες υπηρεσίες με πλουσιοπάροχες αμοιβές. Ενα κράτος μέσα στο κράτος, ανεξέλεγκτο, προκλητικό, βγάζει κι αυτό τη γλώσσα σ’ όσους σκληρά δοκιμάζονται καθημερινά. Τους μένει ο πρωθυπουργικός έπαινος και το πλεόνασμα, το οποίο, όπως όλα στην Ελλάδα, έχει εννοιολογικώς διαστραφεί. Παιγνίδια με τις λέξεις από την εποχή του Ανδρέα. Προπαγανδιστικό υλικό στα χέρια των χρήσιμων, ανόητων και μη, οι οποίοι βγαίνουν στο παζάρι να διαλαλήσουν την πραμάτεια, μήπως εξασφαλίσουν κι αυτοί κάποιο κέρδος.

«Οίοι οι άρχοντες, οίοι και οι αρχόμενοι». Είναι αλήθεια. Γιατί αυτοί διαπαιδαγωγούν, αυτοί δίδουν τα μαθήματα καλής συμπεριφοράς. Οταν όμως η διαγωγή τους στην πλειονότητα είναι κακή και όχι κοσμία, τι συνειδήσεις θα διαμορφώσουν; Και τι απαιτήσεις μπορεί να έχουν από έναν λαό διαπαιδαγωγημένο, από τους υποτιθέμενους ταγούς, στη διαφθορά; Τα λαμόγια, πολλά και παντού, οι ίδιοι οι κρατούντες τα δημιούργησαν, τα εκπαίδευσαν και τα αποθράσυναν, κατά τα δικά τους πρότυπα.

Πλεόνασμα διαφθοράς και αναίδειας υπάρχει. Κι αυτό δεν αμφισβητείται.

* Ο κ. Δ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή