Στην αρχή, πριν από τρεις εβδομάδες, η είδηση πέρασε στα ψιλά: Ισλαμιστές αντάρτες απήγαγαν 300 μαθήτριες από σχολείο στο χωριό Τσιμπόκ στη Βορειοανατολική Νιγηρία. Κάποιες κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά περισσότερες από 200 παρέμειναν στα χέρια των μελών της οργάνωσης Μπόκο Χαράμ, της οποίας το όνομα σημαίνει «Η δυτική εκπαίδευση είναι ακάθαρτη». Πριν από τρεις εβδομάδες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ιστορία αυτή αφορούσε μόνο τις οικογένειες των κοριτσιών και τις νιγηριανές αρχές, οι οποίες είχαν την ευθύνη να καταδιώξουν τους αντάρτες και να απελευθερώσουν τα παιδιά. Οταν πέρασαν οι εβδομάδες χωρίς να κινείται η κυβέρνηση της Νιγηρίας, η ιστορία έγινε υπόθεση όλων. Η τύχη αυτών των κοριτσιών έγινε δείκτης του πολιτισμού και της εποχής μας.
Στην καρδιά της υπόθεσης βρίσκεται το ερώτημα: Πόσο σημαντική είναι μια ζωή; Είναι κάποιων οι ζωές πιο πολύτιμες από άλλων; Η άμεση απάντηση είναι ότι εξαρτάται από το πού βρίσκεται αυτή η ζωή. Δηλαδή: θα ήταν άλλη η αντιμετώπιση των αρχών, και των διεθνών μέσων ενημέρωσης, αν η αρπαγή είχε γίνει σε άλλη χώρα, όπου η κυβέρνηση θα νοιαζόταν περισσότερο για τις ζωές των υπηκόων της; Ας είμαστε ειλικρινείς, αν η αρπαγή γινόταν εκτός Αφρικής, θα είχε προκαλέσει μεγάλη ταραχή και άμεση κινητοποίηση, με την όποια κυβέρνηση να υποχρεούται να δίνει λογαριασμό στους πολίτες της. Στην περίπτωση της Νιγηρίας, το κράτος φάνηκε αδιάφορο και ανίκανο.
Αυτή η αδιαφορία και ανικανότητα τρέφει τη νοοτροπία «αφού δεν νοιάζονται οι ίδιοι, τι να κάνουμε εμείς;». Προκαλεί τη δική μας αδιαφορία, μια αδιαφορία που συγγενεύει με τον ρατσισμό. Αλλά μετά μαθαίνουμε ότι απελπισμένοι συγγενείς –άοπλοι– τόλμησαν να καταδιώξουν τους καλά οπλισμένους απαγωγείς, ότι γυναίκες απειλούσαν την κυβέρνηση πως θα έμπαιναν στο δάσος οι ίδιες αναζητώντας τα παιδιά, ότι, μέσω διαδηλώσεων και κοινωνικών δικτύων, πολίτες σε όλο τον κόσμο απαιτούσαν δράση και αποτέλεσμα. Αρχηγοί άλλων κρατών άρχισαν να κάνουν δηλώσεις. Βλέποντας την αγωνία των Νιγηριανών πολιτών, περάσαμε από την αδιαφορία στην ταύτιση. Είδαμε τα κορίτσια περισσότερο σαν δικά μας παιδιά. Καταλάβαμε την αγωνία των οικογενειών τους να τις μεγαλώσουν, να τις σπουδάσουν, να τις έχουν κοντά τους, να τις χαίρονται.
Τη Δευτέρα, ο αρχηγός της Μπόκο Χαράμ δήλωσε ότι τα κορίτσια θα πουληθούν σε σκλαβοπάζαρα, αναδεικνύοντας άλλη μία διάσταση του δράματος. Αυτή είναι η πιο ακραία μορφή καταπίεσης γυναικών –η αρπαγή και πώλησή τους– αλλά σε όλο τον κόσμο βλέπουμε, σε διαφορετικό βαθμό, την καταπίεση των γυναικών, από κοινωνίες που τους στερούν την εκπαίδευση και την προσωπική ελευθερία έως τη φιλελεύθερη Δύση. Η αρπαγή των κοριτσιών μάς θυμίζει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τόσοι άνθρωποι στην αναζήτησή τους για μια καλύτερη ζωή, στην αναζήτηση για τα πολύτιμα που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Η μοίρα των μαθητριών του Τσιμπόκ –η σωτηρία ή η σφαγή τους– θα καταγραφεί ως μια στιγμή ελπίδας ή απελπισίας στη μακρά πορεία των ανθρώπων.