Σε φάση δοκιμασίας εισέρχεται, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις κάλπες της 18ης και της 25ης Μαΐου, η ούτως ή άλλως εύθραυστη κυβερνητική συμμαχία. Ακόμη και στο ιδανικό σενάριο, όπου Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ/«Ελιά» επιτύχουν ταυτοχρόνως ένα καλό αποτέλεσμα, είναι απλώς ζήτημα χρόνου να βρεθούν σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης.
Το πρωτόγνωρο για την ελληνική πολιτική σκηνή φαινόμενο δύο κυβερνητικών κομμάτων, που όμως χρεώνονται δυσανάλογα τα λάθη και δεν πιστώνονται εξίσου τις όποιες επιτυχίες, συνιστά από μόνο του λόγο εντάσεων. Πολλώ δε μάλλον όταν ο ίδιος ο εκλογικός νόμος, με την πρόβλεψη του πριμ των 50 εδρών για τον πρώτο, αναγκάζει εκ των πραγμάτων τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, σε στρατηγική πρώτου κόμματος, χωρίς την οποία είναι πρακτικώς αδύνατη η συγκρότηση κυβέρνησης.
Σε αυτή την προσπάθεια πολιτικής κατίσχυσης, μικρή σημασία έχει για όποιον βρισκόταν στη θέση του κ. Σαμαρά αν οι ψηφοφόροι θα προέρχονται από κόμματα της αντιπολίτευσης ή από τον κυβερνητικό του εταίρο.
Υπό την αίρεση ενός αρνητικού αποτελέσματος που θα δρομολογήσει απρόβλεπτες εξελίξεις, και το οποίο πάντως δεν μοιάζει το πλέον πιθανό βάσει των στοιχείων που συλλέγονται από το Μαξίμου, στο επιτελείο του κ. Σαμαρά έχει ήδη διαμορφωθεί ο βασικός οδικός χάρτης προς τις εθνικές εκλογές, ο οποίος καθορίζεται από τρία ορόσημα (τη συζήτηση για την απομείωση του χρέους, το άνοιγμα της διαδικασίας για τη συνταγματική αναθεώρηση και, φυσικά, τη διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας).
Στο γαλάζιο στρατόπεδο προεξοφλούν ότι η επικείμενη εκλογική μάχη, παρά τις σημαντικές επιτυχίες στην αυτοδιοίκηση, θα είναι τραυματική για το ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας αναταράξεις που όμως -όπως εκτιμούν- δεν θα οδηγήσουν, de facto, σε αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Δεν ήταν τυχαία η εκτίμηση του κ. Αντ. Σαμαρά, σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, ότι οι βουλευτές θα συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση, ούτε βέβαια και η αναφορά της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, προ ημερών, ότι η Βουλή διαθέτει μία ισχυρή φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία ή του κ. Γ. Μιχελάκη που κάλεσε τη ΔΗΜΑΡ να επιστρέψει στην κυβέρνηση.
Μόνο βέβαιο είναι πώς ο κ. Σαμαράς, ενόψει μιας επαπειλούμενης εκ των έσω κατάρρευσης του κυβερνητικού του εταίρου, θα επιδιώξει να οδηγήσει το κυβερνητικό σκάφος μπροστά, τουλάχιστον μέχρι την απόφαση για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Στην περίπτωση που αυτό δεν καταστεί εφικτό, το ζήτημα του χρέους, που προβάλλεται και ως η επισημοποίηση του τέλους των μνημονίων, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το διακύβευμα μιας επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είναι μία ακόμη θετική εξέλιξη που θα πιστωθεί η κυβέρνηση.
Η μετεξέλιξη της Ν.Δ.
Είτε στη μία, είτε στην άλλη περίπτωση, όμως, είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός θα εκμεταλλευτεί την κρίση της Κεντροαριστεράς προκειμένου να αναπτύξει τη στρατηγική ανάδειξης της Νέας Δημοκρατίας σε βασικό πυλώνα των μετριοπαθών, φιλοευρωπαϊκών στρωμάτων του πληθυσμού. Η συνολική ρύθμιση του χρέους αλλά και η έναρξη της συζήτησης για τη συνταγματική αναθεώρηση αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο θα κηρύξει τη συστράτευση όλων για τη «Νέα Ελλάδα», υπό ένα νέο εκλογικό σχήμα, η δημιουργία του οποίου δεν θα συνεπάγεται τη διάλυση της Νέας Δημοκρατίας. Στενοί συνομιλητές του, ισχυρίζονται ότι, επί της ουσίας, οι αντιδράσεις που σημειώνονται, παρασκηνιακά, στο σενάριο μετονομασίας του κόμματος θα υποχωρήσουν. Ωστόσο, άπαντες αναγνωρίζουν ότι όλα αποτελούν συνάρτηση του επικείμενου εκλογικού αποτελέσματος. Αλλα θα είναι τα περιθώρια χειρισμών με ένα θετικό αποτέλεσμα, πολλώ δε μάλλον με νίκη της Ν.Δ., και άλλα αν οι εκλογείς κρίνουν διαφορετικά.
Πάντως, στο ιδανικό για τη Ν.Δ. σενάριο της έστω και με μία ψήφο επικράτησης στις εκλογές οι ίδιες πηγές διαβεβαιώνουν ότι ο κ. Σαμαράς δεν θα επιχειρήσει να αιφνιδιάσει οδηγώντας σε πρόωρες εθνικές κάλπες. Επικαλούνται, δε, το «εθνικό στοίχημα» του χρέους αλλά και την… ανάγκη να δοθεί χρόνος στο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να εκφραστούν οι εντάσεις από ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Οι πλέον αισιόδοξοι παραπέμπουν, σε αυτή την περίπτωση, μέχρι και στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας εκτιμώντας πώς θα είναι εφικτή η εξασφάλιση της στήριξης 180 βουλευτών σε ένα πρόσωπο όπως, κατά τα σενάρια, ο κ. Φ. Κουβέλης.
Ποιο είναι το «γαλάζιο» παρασκήνιο
Τα θέματα συζήτησης που κυριαρχούν στο γαλάζιο παρασκήνιο και, προφανώς, στο περιθώριο του ετήσιου μνημοσύνου του Κωνσταντίνου Καραμανλή που αποτέλεσε σημείο συνάντησης όλων των γαλάζιων, ήταν δύο: οι εκτιμήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα και οι συζητήσεις για τη μετεξέλιξη της Ν.Δ.,που σχεδιάζει ο πρωθυπουργός. Αλλωστε, είχαν προηγηθεί δύο δημόσιες ομιλίες του κ. Σαμαρά, για τη συνταγματική αναθεώρηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα, που τροφοδότησαν σενάρια και, κυρίως, αντιδράσεις. Ηδη εναντίον του εγχειρήματος της «Νέας Ελλάδας» έχει, δημοσίως, εκφραστεί η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία επιμένει στην ανάγκη αλλαγής πολιτικής με στροφή προς το κέντρο. «Δεν χρειάζεται αλλαγή ονόματος μόνον και μόνον για να προσχωρήσουν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ… αυτοί αν είναι θα έλθουν ούτως ή άλλως» σημειώνουν συνομιλητές της κ. Μπακογιάννη.
Ιδιαιτέρως αιχμηρά εμφανίζονται και αρκετά εκ των καραμανλικών στελεχών, εμφανιζόμενα και ως θεματοφύλακες της καραμανλικής παράδοσης στο κόμμα. Αν και ο ίδιος ο κ. Κ. Καραμανλής αποφεύγει κάθε σχόλιο που θα μπορούσε να εκληφθεί ως υπονόμευση του πρωθυπουργού, δεν είναι λίγοι όσοι λειτουργούν αυτονομημένοι και εκφράζουν ενστάσεις όχι μόνον στην αλλαγή ονόματος αλλά και στο είδος της διεύρυνσης που επιχειρείται. «Αν είναι να αλλάξει το κόμμα μόνον και μόνον για να προσχωρήσουν τα… υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ, ουδεμία αξία έχει» σημειώνουν, επικαλούμενοι το ιστορικό παράδειγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που, παρά την απορρόφηση των στελεχών της Ενωσης Κέντρου, είδε τους ψηφοφόρους να πηγαίνουν στο… ΠΑΣΟΚ.
Πίσω από αυτή τη συζήτηση, υπάρχει μια πραγματικότητα: Η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα τραυματισμένο από τα μνημόνια, με ελεγχόμενη οργανωτική επάρκεια και αυτοπεποίθηση. Και, προφανώς, η εύρεση της κατάλληλης θεραπείας ούτε εύκολη είναι, ούτε σύμπτωση απόψεων επ’ αυτής υπάρχει.