Με είχαν πάρει τρεις φορές εταιρείες δημοσκοπήσεων τηλέφωνο. Πρωί πρωί· αγουροξυπνημένη. Δεν ήθελα να απαντήσω. Είπα ευγενικά, «Οχι, ευχαριστώ», και το έκλεισα. Το ίδιο έκαναν και πολλοί φίλοι μου. Οι περισσότεροι νέοι ψηφοφόροι έχουν κινητά τηλέφωνα. Δεν απαντούν στα σταθερά. Τα σηκώνουν οι γονείς τους, οι οποίοι είναι σαφές ότι ψηφίζουν πιο συντηρητικά από εκείνους. Πολλοί άνθρωποι που έχουν χτυπηθεί από την κρίση έχουν κόψει τα σταθερά τηλέφωνα κι έχουν κρατήσει μόνο καρτοκινητά. Οι ψηφοφόροι της Χ.Α. έχουν αποκτήσει μιαν αίσθηση αιδούς, δεν απαντούν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων ή, απλώς, λένε ψέματα. Δεν είναι λοιπόν μόνο το προσωπικό βίωμα, το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι για την αξιοπιστία όλων αυτών των δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό. Και τον ρόλο που έπαιξαν στη χθεσινή υποδοχή του εκλογικού αποτελέσματος. Διότι επί εβδομάδες επέμεναν, αφενός, ότι ο Γιώργος Καμίνης έχει σοβαρό προβάδισμα έναντι του… Αρη Σπηλιωτόπουλου και, αφετέρου, ότι ο Γιάννης Σγουρός προηγείται άνετα της Ρένας Δούρου. Οταν λοιπόν δημιουργείται από τις εταιρείες αυτές η αίσθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί στις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές, είναι αναμενόμενο, πρώτον, πολλοί ψηφοφόροι του Καμίνη και του Σγουρού να επαναπαυτούν, θεωρώντας περιττή την προσέλευσή τους στις κάλπες και, δεύτερον, ένα μικρό προβάδισμα –θεμιτό σε χαλαρές εκλογές δευτερεύουσας σημασίας για την κυβερνητική σταθερότητα, χωρίς καίρια διακυβεύματα– να εκλαμβάνεται περίπου ως εκλογικός θρίαμβος από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ολα είναι σχετικά: όσο χαμηλότερες οι προσδοκίες, τόσο μεγαλύτερα τα περιθώρια θριαμβολογίας.
Παρακολούθησα τα δύο ντιμπέιτ για τον Δήμο Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής. Η πόλωση, οι αντεγκλήσεις, η απουσία ψύχραιμου διαλόγου και η εμμονή με τη μονοπώληση του τηλεοπτικού χρόνου ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά, με ευθύνη και των δημοσιογράφων που συντόνισαν τις τηλεμαχίες. Δημιουργήθηκε έτσι πάλι μια εντύπωση πολιτικού πολτού, χωρίς κανείς να μπορεί να ξεχωρίσει θέσεις, προτάσεις, οράματα· παρά μόνο συμπαθείς και λιγότερο συμπαθείς ανθρώπους. (Η Δούρου δεν φωνάζει. Ο Κουμουτσάκος είναι ήρεμος άνθρωπος. Ο Σγουρός είναι εκνευριστικός. Ο Καμίνης είναι ευγενέστατος και περιμένει τη σειρά του να μιλήσει. Ο Σακελλαρίδης έχει γλυκό μουτράκι. Ο Σπηλιωτόπουλος έχει και χρυσαυγίτικη συμπεριφορά στον διάλογο.) Τα υψηλά ποσοστά αποχής απηχούν, νομίζω, αυτήν την αδυναμία των βασικών υποψηφίων να εμπνεύσουν το εκλογικό σώμα, να το κινητοποιήσουν θετικά. Ξεκουνήθηκε μόνο η μερίδα των ψηφοφόρων που ήθελαν να εκδηλωθούν τιμωρητικά στην κάλπη, να εκφράσουν την οργή τους. Μόνο ένα κόμμα μπορεί με σιγουριά να μιλήσει για εκλογική νίκη. Και η δική του νίκη είναι το δικό μας πένθος.