Πόσους γνωστούς ή φίλους σας αναποφάσιστους συναντήσατε αυτές τις μέρες; Πόσοι που θεωρούσατε δεδομένους και αταλάντευτους προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, προς τη μία ή την άλλη επιλογή, σας εξέπληξαν -ευχάριστα ή δυσάρεστα;
«Πάω τώρα να λύσω τον γρίφο τού τι θα ψηφίσω», μου έλεγε ένας φίλος προχθές λίγο πριν ξεκινήσει για το εκλογικό τμήμα του. Λίγο πριν! Πάνω από την κάλπη δηλαδή! Ισως κάποιος αντιτείνει ότι οι αυτοδιοικητικές και οι περιφερειακές εκλογές προσφέρονται για πιο «ευλύγιστες» επιλογές. Νομίζω ότι αυτό είναι μια στάση που θα συνεχιστεί. Είναι η εποχή που τελείωσαν οι βεβαιότητες. Και κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι αυτό είναι θετικό και υγιές. Και κατ’ αρχήν, πράγματι είναι.
Διότι ξανακάνει τους ψηφοφόρους, σκεπτόμενους πολίτες, διότι αρχίζουν, επιτέλους, να φεύγουν από την κατηγορία του οπαδού, του στρατευμένου, του αταλάντευτου. Και ίσως, σ’ αυτή την περίπτωση, να υπάρχει ελπίδα να ψηφίζουν έχοντας πρώτα ακούσει επιχειρήματα, έχοντας διαβάσει θέσεις, επιλέγοντας, τέλος πάντων, όχι με κριτήρια κομματικά ή… χρωματικά, αλλά αναζητώντας την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα στον κάθε υποψήφιο.}
Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι «νέοι» ψηφοφόροι. Νέοι όχι γιατί ψηφίζουν πρώτη φορά, αλλά γιατί ψηφίζουν για πρώτη φορά με αυτόν τον τρόπο.
Μόνο προς αυτόν τον δρόμο οδηγεί η εποχή που διαλύθηκαν οι βεβαιότητες; Φοβάμαι, πως όχι μόνο σε αυτόν. Οι προχθεσινές πρώτες κάλπες, αυτοδιοικητικές και περιφερειακές, έδειξαν και απέδειξαν ότι μπορεί να έχουν λιγοστέψει οι βεβαιότητες, αλλά έχουν αυξηθεί -στα κριτήρια και στις επιλογές κάποιων συμπολιτών μας- οι ελαφρότητες! Να θυμηθούμε τον Βόλο και το περίπου 40% ποσοστό του Αχ. Μπέου; Ή μήπως την εκλογή από την πρώτη Κυριακή του Ηλία Ψινάκη στον Μαραθώνα; Συνακόλουθο των μεταιχμιακών εποχών, θα πείτε… Μπορεί.
Είναι το κόστος που πρέπει να περάσει κάθε κοινωνία που αλλάζει ή απλώς αναδεικνύει, με απρόοπτο, αλλά και επικίνδυνο τρόπο όσα δεν κατορθώσαμε να κατακτήσουμε ως κοινωνία και ως πολίτες τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί δεν μας ήταν άγνωστο εδώ και καιρό ότι όλο αυτό το lifestyle δεν είναι περαστικό και σύμπτωμα μιας μεταβικής εποχής, αλλά μια νέα ηθική και αισθητική που εξαπλωνόταν διαρκώς και τώρα βγάζει και δημάρχους! Ξεκίνησε από τότε που εθεωρείτο μεγάλη «ανατροπή», «έκπληξη» και «πρωτοπορία» ένα ψηφοδέλτιο να συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε ένα πρόσωπο της τηλεόρασης, του θεάτρου, της σόουμπιζ ή του αθλητισμού. Μέχρι σήμερα, που αυτά τα ίδια πρόσωπα ηγούνται όχι μόνο συνδυασμών αλλά και ολόκληρων δήμων!
Στις μεταβατικές εποχές αξίζει τον κόπο να αφήνουμε πίσω τις βεβαιότητες, αλλά όχι και τις βασικές αρχές μας…