Τέτοιες μέρες διαπιστώνουμε πάντοτε πως υπάρχουν κανονικά μυαλά και κομματικά μυαλά. Το πόσο διαφορετικά σκέφτονται δεν περιγράφεται. Τα κανονικά μυαλά αντιδρούν στα ερεθίσματα της κοινωνίας, της αγοράς, ενός ευρύτερου περίγυρου. Τα κομματικά κινούνται σε ένα μικρόκοσμο, που γίνεται ακόμη μικρότερος όταν η χώρα εισέρχεται σε συνθήκες πόλωσης και εκλογικής αναμέτρησης. Στους κομματικούς κύκλους μετράει πολύ περισσότερο το τι λέει το 2% ή 3% του σκληρού κομματικού πυρήνα παρά το τι λέει ο μέσος πολίτης. Τα κανονικά μυαλά λοιδορούνται συστηματικά και με πάθος: «Αυτοί είναι φλώροι, αυτά που λένε δεν γίνονται, αν τους ακούσεις πρόεδρε θα καταστραφούμε» είναι οι κλασικές φράσεις που ακούγονται και καταφέρνουν στο τέλος της ημέρας να εξορίσουν τον κοινό νου από τις σχετικές συζητήσεις. Οι ηγέτες πιέζονται, έχουν λίγο χρόνο και τις περισσότερες φορές μπαίνουν οι ίδιοι σε μια λογική «μπούνκερ». Δεν είναι εύκολο σε αυτές τις συνθήκες πολέμου να ακούσεις λογικές κουβέντες ούτε να βρεις την απαιτούμενη ψυχραιμία για να ξεχωρίσεις το κανονικό από το «ξύλινο» μυαλό. Μπορεί, ας πούμε, μία δήλωση υπέρ της ανάγκης συνεννόησης να έχει μεγάλη απήχηση στην ευρύτερη κοινωνία. Θα έλθουν αμέσως οι ειδικοί και θα αντιτείνουν ότι «δημιουργούμε κλίμα ηττοπάθειας, πρέπει να πολώσουμε και να συσπειρώσουμε».
Τα μεγαλύτερα πάντως λάθη γίνονται υπό την επήρεια αυλικών σε όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως ιδεολογικής ταυτότητας ή ακόμη και προσωπικότητας του ηγέτη τους.
Ορισμένοι προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτόν τον κλοιό διατηρώντας το ίδιο νούμερο κινητού για πολλά χρόνια, ώστε να είναι πολύ διευρυμένος ο κύκλος των ανθρώπων που στέλνει μηνύματα – ερεθίσματα. Είναι μεγάλη η αγωνία να μην μπει κανείς στη «γυάλα» και ακόμη μεγαλύτερη όταν νιώθεις ότι έχεις μπει για τα καλά σε αυτήν και δεν ξέρεις πώς να ξεφύγεις. Εντέλει, πάντως, αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο στην πολιτική: πώς μπορεί κάποιος να διαχειρισθεί τις κομματικές ισορροπίες χωρίς ποτέ να χάσει από τη ματιά του και το αυτί του τον παλμό των κανονικών ανθρώπων…