Η Γαλλία υφίσταται τα τελευταία 25 χρόνια τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και επιλέγει να υποχωρήσει στην εσωστρέφεια. Η καχυποψία για τον καπιταλισμό και η αμφισβήτηση του αγγλοσαξονικού προτύπου αποτελούν τα κύρια γνωρίσματά της. Την ίδια στιγμή, οι μετανάστες και το κοσμοπολίτικο πνεύμα αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν απειλές παρά σαν ευκαιρίες.
Η απογοήτευση αυτή πρέπει έτσι να βρει την πολιτική της έκφραση, την οποία ανακάλυψε στο πρόσωπο του δεξιού αντιμεταναστευτικού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν και στη νίκη του στις ευρωεκλογές. Η νίκη αυτή επιτρέπει πλέον στην κ. Λεπέν να θέτει τον πήχυ ακόμη πιο ψηλά: στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Η εκλογή της Μαρίν Λεπέν στην προεδρία δεν πρέπει να θεωρείται απίθανη, όπως έδειξε και το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία το 2002. Στα δώδεκα χρόνια που πέρασαν, η κρίση οξύνθηκε στην Ευρώπη και τη Γαλλία, με τη χώρα να καταγράφει μηδενικά ποσοστά ανάπτυξης και την ανεργία να αυξάνεται.
Η εκτίμηση του Γάλλου πρωθυπουργού, Μανουέλ Βαλς, ο οποίος χαρακτήρισε το αποτέλεσμα της κάλπης «σεισμό», δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το δικομματικό σύστημα της Γαλλίας έγινε πια τρικομματικό. Η Μαρίν Λεπέν, ευφυέστερη και πιο προσεκτική από τον πατέρα της, είναι ικανή να εκλεγεί.
Αλλού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η οργή των ψηφοφόρων έγινε επίσης αισθητή. Σε Βρετανία, Αυστρία και Δανία, ποσοστά ψηφοφόρων που υπερβαίνουν το 15% επέλεξαν αντιμεταναστευτικά, αντιευρωπαϊκά, αντισυστημικά ή ακόμη και κωμικά πολιτικά κινήματα. Στη Γαλλία, όμως, η οποία μαζί με τη Γερμανία αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της Ενωσης, η οικονομική και ψυχολογική κρίση έχει αποκτήσει την πιο επικίνδυνη μορφή της.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, το Εθνικό Μέτωπο εξασφάλισε ποσοστό 43% της εργατικής ψήφου και 37% της ψήφου των ανέργων. Το λαϊκό αίσθημα στη Γαλλία έχει στραφεί κατά της λιτότητας, της στασιμότητας, της ανεργίας και της μετανάστευσης, τείνοντας «ευήκοον ους» στα κελεύσματα της κ. Λεπέν και στις θεωρίες της περί νέου στρατηγικού και οικονομικού άξονα, «Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα», στηριγμένου στον Πούτιν και τις «οικογενειακές αξίες» του.
Οι ιστορικές βεβαιότητες του Ψυχρού Πολέμου, στις οποίες στηρίχθηκε η γαλλική πολιτική των τελευταίων 25 ετών, έδωσαν τη θέση τους στις νέες, ρευστές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, διαψεύδοντας επανειλημμένα τις γαλλικές προσδοκίες.
Είναι αλήθεια ότι η Ιστορία έπαιξε πολλά σκληρά παιχνίδια στη Γαλλία. Παρότι, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι η Μαρίν Λεπέν δεν είναι ικανή να αναστρέψει την ιστορική εξέλιξη, η παρουσία της στην πολιτική σκηνή θα επιτρέπει στους οργισμένους ψηφοφόρους να ονειρεύονται.
Ισως, πάλι, η Γαλλία νικήσει στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και όλα αρχίσουν να βαίνουν καλά, έστω και για λίγο. Ακόμη κι αυτό, όμως, είναι -δυστυχώς- ένα όνειρο.