«Ο Παναγιώτης ήταν το παράθυρό μας στον κόσμο. Ανοιγε δρόμους. Ολοι τον αγαπούσαν». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Γιώργου Ποικιλίδη, αδελφού του 49χρονου Ολυμπιονίκη της πάλης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ύστερα από χειρουργική επέμβαση στην καρδιά.
Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1965, στη Θεσσαλονίκη. Από μικρό παιδί αγαπούσε τον αθλητισμό. Επαιζε πόλο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ. Στον ελληνικό αθλητισμό, όμως, εκείνες τις δεκαετίες ξεχώριζε η πάλη. Οι παιδικοί ήρωες ήταν ο Γαλακτόπουλος, ο Μυγιάκης, ο Μοσχίδης, ο Χατζηιωαννίδης κ.ά. Ο κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός του αδελφός, Γιώργος και ο καλός τους φίλος Γιώργος Ποζίδης πάλευαν με τα χρώματα του ΒΑΟ. Οι μεγαλύτεροι γρήγορα έπεισαν τον πιτσιρικά να αφήσει τα ομαδικά αθλήματα και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο ταπί και, περίπου, το 1979 ο Παναγιώτης φόρεσε το παλαιστικό μαγιό. «Ηταν ένα παιδί με πείσμα. Με λίγη προπόνηση έφερνε καλά αποτελέσματα. Του άρεσε να αγωνίζεται και πίστευε πολύ στον εαυτό του» μας λέει ο επίσης Ολυμπιονίκης αδελφός του.
Εκείνα τα χρόνια ο αθλητισμός δεν ήταν όπως σήμερα. Τα νέα παιδιά που είχαν μυηθεί στον όμορφο κόσμο των σπορ το έκαναν από αγάπη και όχι για τα χρήματα. Στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’80, οι νεαροί αδελφοί Ποικιλίδη, όπως και εκατοντάδες άλλοι αθλητές εκείνης της περιόδου, προκειμένου να προπονηθούν χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΜ και διένυαν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.
Ο μεγαλύτερος της οικογένειας Ποικιλίδη, ο Γιώργος, ήταν από μικρή ηλικία μέλος της εθνικής ομάδας. Σε κάποια προετοιμασία πήγε και ο Παναγιώτης προκειμένου να δει τον αδελφό του. «Θυμάμαι ήταν ένα ψηλό γυμνασμένο παιδί. Τότε υπήρχε ο μύθος ότι οι παλαιστές είναι κοντοί και εγώ ήθελα να πάψει να υπάρχει.
Προσπαθούσα να έχω ψηλά παιδιά στην ομάδα. Του είπα να ασχοληθεί αποκλειστικά με την πάλη. Στην αρχή ήταν διστακτικός γιατί του άρεσαν και τα ομαδικά αθλήματα αλλά γρήγορα αποφάσισε να ακολουθήσει το άθλημα που έκανε και η υπόλοιπη παρέα του. Μπήκε στην εθνική ομάδα με πολύ κέφι. Τον βοηθούσα στις προπονήσεις και με πίστευε. Ακόμα θυμάμαι τα ποντιακά κουλουράκια που μου είχε στείλει η μανούλα του» μας λέει ασημένιος Ολυμπιονίκης του Μονάχου, Πέτρος Γαλακτόπουλος, που, παρά τα 67 χρόνια του, μετέφερε το φέρετρο με τη σορό του παλιού μαθητή του.
Το ταλέντο του Παναγιώτη φάνηκε πολύ γρήγορα. Τότε, πολλοί παλαιστές αγωνίζονταν τόσο στην ελευθέρα όσο και στην ελληνορωμαϊκή. Το ίδιο και ο νεαρός από την Καλαμαριά. To 1983 πήρε μέρος στα παγκόσμια πρωταθλήματα ελληνορωμαϊκής και ελευθέρας των εφήβων. Πρώτευσε και στα δύο στυλ. «Στο Σικάγο όλοι είχαν εντυπωσιαστεί από τον Ελληνα παλαιστή. Οι αγώνες διεξήχθησαν σε ένα στάδιο μπάσκετ και για πολλά χρόνια η φωτογραφία του αδελφού μου υπήρχε στους τοίχους του. Από εκεί έφυγε με δύο χρυσά μετάλλια».
Την ίδια χρονιά ο νεαρός πήρε μέρος και στους Μεσογειακούς Αγώνες. Εκείνα τα χρόνια η διοργάνωση της Μεσογείου είχε ιδιαίτερη βαρύτητα και αγωνίζονταν οι κορυφαίοι αθλητές των χωρών της. Ο ακούραστος Παναγιώτης πάλεψε και στα δύο στυλ με αντιπάλους έμπειρους και καταξιωμένους παλαιστές και κατέκτησε 4ες θέσεις σε ελευθέρα και ελληνορωμαϊκή. Οι διακρίσεις και οι ικανότητές του του δίνουν το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες.
Το χαμένο Ολυμπιακό μετάλλιο
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης ήταν, μόλις, 19 ετών. Ο Βενιαμίν της ομάδας. «Υπήρξε παλικάρι. Τον προπονούσα από μικρό. Ανδρώθηκε πάνω στην πάλη. Είχε αγάπη και θέληση. Αν και βαρύς είχε απίστευτη ευλυγισία. Αίλουρος. Στη διοργάνωση του 1984 νίκησε τον Αμερικανό Τζεφ Μπλάτνικ, ο οποίος στη συνέχεια του ολυμπιακού τουρνουά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα +100. Αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο: είχε νικήσει τον χρυσό ολυμπιονίκη και έφυγε από την Αμερική χωρίς μετάλλιο», μας λέει ο Γιώργος Ποζίδης, ο οποίος ήταν 6ος στα 90 κ. Στο Λος Αντζελες, ο Παναγιώτης ήρθε 4ος στην ελληνορωμαϊκή.
Το 1984 αγωνίστηκε και στο παγκόσμιο στρατιωτικό πρωτάθλημα. «Πήραμε χρυσά. Ο Παναγιώτης στην ελευθέρα και εγώ στην ελληνορωμαϊκή. Μάλιστα, έκανε και πλάκα και έλεγε μόνο εμείς μπορούσαμε να πρωτεύσουμε σε άλλο στυλ από αυτό που ειδικευόμασταν. Ηταν γίγαντας», τονίζει ο Ολυμπιονίκης της ελευθέρας, Ηρακλής Δεσκουλίδης.
Τα επόμενα χρόνια ο Παναγιώτης Ποικιλίδης τα αφιέρωσε στα ταπί. Στόχος του ήταν να γίνει καλύτερος και να αγωνιστεί στη διοργάνωση του 1988 για να διεκδικήσει το μετάλλιο που έχασε για ένα σημείο στο Λος Αντζελες. Σε ένα τουρνουά στη Σόφια νίκησε τον Αντρέι Βρόνσκι και τον Ντένις Κοζλόβσκι. Στο ευρωπαϊκό, όμως, δεν πήγε καλά και η, τότε, διοίκηση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής δεν τον άφησε να πάρει μέρος. «Τότε η Διεθνής Ομοσπονδία δεν έβαζε όρια. Ο Παναγιώτης ήταν σε άριστη κατάσταση αλλά δεν το έστειλαν στη διοργάνωση. Αυτό του "έκοψε" τα πόδια. Στενοχωρήθηκε πολύ», τονίζει ο κ. Δεσκουλίδης. Στη διοργάνωση της Σεούλ το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο Βρόνσκι και το χάλκινο ο Κοζλόφσκι.
Πίσω από το χαμόγελο έκρυβε τις στεναχώριες του
Στους αγώνες πριν από τους Ολυμπιακούς του 1992 δεν είχε πετύχει τα αποτελέσματα που θα του έδιναν το εισιτήριο για τη διοργάνωση. Ετσι, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης δεν προετοιμάστηκε και πήγε για διακοπές στην αγαπημένη του Χαλκιδική. «Τότε, ο Ποζίδης πίεσε τους υπεύθυνους και του έδωσαν το δικαίωμα να αγωνιστεί. Εκανε μπάνια στη Βουρβουρού. Τον βρήκα και του είπα "πάμε να παλέψεις". Χωρίς προπόνηση παραλίγο να μπει στην εξάδα. Μετά, το 1996, ένας Ουκρανός του είπε ότι κινδύνευε από τη μαφία εάν δεν έπαιρνε την πρόκριση. Ο Παναγιώτης ήταν ευαίσθητος και πιθανόν να επηρεάστηκε. Γι’ αυτό στον αγώνα τους δεν είχε την απόδοση που έπρεπε», θυμάται ο αδελφός του.
Ο Παναγιώτης υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους παλαιστές. «Τον γνώρισα το 1991, στην εθνική. Ημουν έφηβος και τον έβλεπα σα γίγαντα. Κάναμε πολλές κοινές προπονήσεις, μας έδειχνε λαβές αλλά περισσότερο μας δίδασκε τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει ένας πρωταθλητής. Τον σεβόσουν χωρίς να κάνει τίποτα. Νιώθαμε δέος μπροστά του», μας λέει ο πρόεδρος της ΕΟΦΠ και Ολυμπιονίκης, Κώστας Θάνος.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης ασχολείτο με τον ΠΑΟΚ και έχαιρε της εκτίμησης των φίλων του συλλόγου. «Ασχοληθήκαμε με κάποιες δουλειές που δεν πήγαν καλά και τα χρέη ήταν πολλά. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί. Στον κόσμο δεν το έδειχνε. Πάντα χαμογελούσε», μας λέει ο αδελφός του και προσθέτει: «Ημασταν σα σιαμαίοι. Εγώ τον μεγάλωσα. Τόσο ως αθλητής όσο και ως άνθρωπος ήθελε να ξεχωρίζει. Ημουν περήφανος που ήταν αδελφός μου. Στο νοσοκομείο του είπα ότι θα κάνει απλά μία επέμβαση αλλά δεν ξύπνησε ποτέ. Υπέστη διαχωρισμό αορτής, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο αλλά, ποιος έχει χαλινάρια για τη μοίρα;».