Κ. Βαρώτσος: «Χωρίς ηθική υπόσταση κινδυνεύουμε ως κράτος»

Κ. Βαρώτσος: «Χωρίς ηθική υπόσταση κινδυνεύουμε ως κράτος»

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σαν τον δρομέα του που είναι σε συνεχή κίνηση, ο Κώστας Βαρώτσος δεν σταματάει ποτέ. Είναι από τους λίγους Ελληνες καλλιτέχνες που κατάφερε μόνος του τον άθλο μιας διεθνούς καριέρας, με έργα τοποθετημένα σε δημόσιους χώρους πολλών ξένων πόλεων. Τον συναντήσαμε στον Πόρο, όπου πραγματοποιεί φέτος το καλοκαίρι μια διπλή έκθεση με εικαστικές παρεμβάσεις στο αρχαιολογικό μουσείο του νησιού -υπόδειγμα σεβασμού και λεπταισθησίας- αλλά και με γλυπτά στην γκαλερί Citronne που μας ξαφνιάζουν ευχάριστα με τη μικρή τους κλίμακα.

Η σχέση του με την Ιστορία: «Ηταν πάντοτε ηδονική. Δηλαδή συνδεδεμένη με την επιθυμία και την πραγμάτωσή της, με τη συναισθηματική πλησμονή. Η έλξη που είχα προς τα αρχαία μνημεία ήταν σαν τη λαχτάρα που νιώθεις όταν θες να πας να κολυμπήσεις στη θάλασσα ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό ή όταν ονειρεύεσαι ότι βρίσκεσαι στο σπίτι της γιαγιάς σου στο χωριό και σου μαγειρεύει. Οσο μεγάλωνα, η ηδονική αυτή σχέση γινόταν βιωματική. Ως νεαρός φοιτητής πέρασα έναν ολόκληρο μήνα όπου κοιμόμουν με υπνόσακο μέσα στον ναό του Απόλλωνα στην Ανδρίτσαινα. Ηταν κατά τη δεκαετία του ’70 και είχα διαβάσει τότε το βιβλίο ενός Γερμανού, που υποστήριζε ότι ο συγκεκριμένος ναός είναι σαν να αναδύεται μέσα από το φως κάθε ξημέρωμα του Αυγούστου. Οντως, την αυγή οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν σταδιακά πάνω στους κίονες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι το οικοδόμημα βγαίνει μέσα από το έδαφος. Μετά συνεπέρανα ότι οι αρχαίοι πρέπει να είχαν κόψει ένα τμήμα από την αντικρινή κορυφή του βουνού για να δημιουργήσουν ένα είδος προβολέα του ηλιακού φωτός».

Η εικαστική παρέμβαση στον Αρχαιολογικό Μουσείο: «Οταν έχεις μπροστά σου αυτά τα αντικείμενα, δεν τολμάς να αντιπαραθέσεις τον σύγχρονο στον αρχαίο πολιτισμό. Μόνο να τονίσεις την ανάγκη που έχει ο σημερινός Ελληνας να γνωρίσει βαθύτερα την ιστορία του και να μη μείνει στην επιφάνεια της εθνικής υπερηφάνειας».

Η σύνδεση του Ελληνα με το αρχαίο παρελθόν: «Είναι τραυματική, διότι βασίστηκε σε μια θραυσματική αφήγηση. Στην Ιταλία, η Αναγέννηση μετέφερε την αρχαία ελληνική γραμματεία και την τέχνη στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Σ’ εμάς αυτή η γνώση παρέμεινε κλεισμένη μέσα σε μια φυσαλίδα που ταξίδεψε στον χρόνο, αλλά δεν έσπασε για να διαχυθεί το περιεχόμενό της, να απλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Νομίζω ότι η φοβική σχέση των Ελλήνων με τον αρχαίο κόσμο έχει τις ρίζες της στην περίοδο μετά το Βυζάντιο, όπου παγιώθηκε μια εσωστρέφεια, αποσαφηνίστηκαν οι εχθροί -η κλασική αρχαιότητα ήταν ανάμεσά τους- και παγιώθηκε η αίσθηση της μη εξέλιξης».

Η Αριστερά: «Η Αριστερά στην Ελλάδα αντικατέστησε την Εκκλησία. Εχουμε μια βυζαντινή Αριστερά που πριν από μερικά χρόνια έκανε συνέδριο για να αναγνωρίσει το μεγαλείο του Στάλιν. Παρακολουθείς τους λόγους της Παπαρήγα ή του Κουτσούμπα και έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για καλόγρια και παππά σε ένα μοναστήρι. Ακόμα και η διακόσμηση του γραφείου του έχει μια αισθητική που σε παραπέμπει σε αρχιεπίσκοπο. Αυτή η εικόνα έρχεται σε αντίθεση με τη διαρκή επανάσταση, την εξέλιξη της κοινωνίας που πρέσβευε ο Μαρξ. Εγώ είμαι βαθιά μαρξιστής με αυτήν την έννοια και πιστεύω ότι η Αριστερά πρέπει να περάσει τη δική της Αναγέννηση».

Τα φαντάσματα του παρελθόντος: «Στη χώρα μας ζούμε με τα φαντάσματα της Ιστορίας. Ζούμε με τον Εμφύλιο. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι είχαμε βασιλιά. Οτι είχαμε χούντα. Δεν αναρωτιόμαστε ούτε σήμερα για τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου που μας οδήγησε στην Επταετία. Είχαμε μια σαθρή Δημοκρατία. Δυστυχώς έχουμε μια ανθρωποφαγική αντιμετώπιση του παρελθόντος που μας οδηγεί σε λάθος δρόμους.

Οπως και αν είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο εγώ όσο και όλοι μας έχουμε μια σωματική σχέση μαζί της. Είμαστε μέρος αυτού του τόπου, είμαστε οι βλαστοί αυτού του χώματος. Αυτό δεν πρέπει να μας σταματά από το να βλέπουμε τις αστοχίες και τις κακές επιλογές που μας εμποδίζουν από την πρόοδο».

Το σημερινό αδιέξοδο

«Η αγωνία του εκδημοκρατισμού κατά τη Μεταπολίτευση, αλλά και η μεταφορά του αμερικανικού λαϊκισμού, έσπειρε τους σπόρους του σημερινού αδιεξόδου. Αναφέρομαι στον Ανδρέα Παπανδρέου που έπεισε τους Ελληνες ότι ένα παιδί του λαού μπορεί να γίνει πλούσιο, δυνατό, πανίσχυρο κοινωνικά, οικονομικά ή και πολιτικά. Ξέχασε όμως να μεταλαμπαδεύσει και την προτεσταντική ηθική. Ενα πλαίσιο ηθικής και αξιοκρατίας προϋπήρχε, αλλά καταστράφηκε εκείνα τα χρόνια, ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έλεγε ότι μπορείς να κάνεις μια μίζα δωράκι στον εαυτό σου, αρκεί να μην είναι μεγάλη. Ετσι χάθηκε η έννοια των δικαιωμάτων, των υποχρεώσεων και των ορίων ανάμεσα στα δύο. Η νομοθεσία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ηθικό πλαίσιο και γι’ αυτό βρεθήκαμε να ακούμε υπουργούς σαν τον Βουλγαράκη να προσπαθούν να κάνουν διάκριση ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό. Αν δεν ξαναβρούμε την ηθική μας υπόσταση, κινδυνεύουμε να αποσταθεροποιηθούμε ως κράτος. Στις πρόσφατες εκλογές, όλοι ξαφνιάστηκαν με το ποσοστό της Χ.Α. Εγώ φοβόμουν ότι μπορούσε να έχει μεγαλύτερο. Χωρίς την κοινωνική συνοχή και την ηθική υπόσταση, ένας άνθρωπος μπορεί να σε ξεσκίσει, να σε σκοτώσει και να σου φάει την καρδιά. Θυμόσαστε τα Παιδιά των Λουλουδιών που πήγαν στον πόλεμο του Βιετνάμ και φωτογραφίζονταν με κομμένα κεφάλια Βιετκόγκ;».

​Στην γκαλερί Citronne ώς τις 18/6 και Αρχαιολογικό Μουσείο ώς τις 31/8.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή