«Εγκαίνια» στο τσαντίρι

3' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκ της κοσμικής κινήσεως της χθεσινής ημέρας, σταχυολόγησα τρεις τελετές εγκαινίων, για τις οποίες καλό είναι να γνωρίζουμε δυο-τρία βασικά πραγματάκια. Στην «ερωτική» Θεσσαλονίκη, πρώτα, έγιναν χθες στη Μονή Λαζαριστών τα εγκαίνια έκθεσης σχεδίων και χαρακτικών του Γκεργκ Γκρος και του Σολομόν Νικρίτιν, υπό τον γενικό τίτλο «Πολιτικός τρόμος και κοινωνική παρακμή στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου». Συγκρατήστε το. Αν σας φέρει ο δρόμος σας από εκεί, κάντε μια επίσκεψη στην έκθεση. Ανεξαρτήτως του αν συνολικά είναι καλή, σίγουρα θα περιλαμβάνει κάποια αξιόλογα έργα.

Στην ξακουστή Βέροια, έπειτα, εγκαινιάσθηκε χθες το νέο κατάστημα του κρεοπωλείου «Η ειλικρίνεια»! Αντιλαμβάνομαι ότι η συγκεκριμένη πληροφορία είναι πολύ ειδικού ενδιαφέροντος, αλλά ας το έχουμε και αυτό υπ’ όψιν, ποτέ δεν ξέρετε πώς θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμη. (Να, για παράδειγμα, φαντάζομαι την εξής κατάσταση: Σε κάποια εκδρομή, σας φέρνει ο δρόμος μέσα από τη Βέροια. Συνοδεύεστε από ωραία κυρία, που σας ενδιαφέρει πολύ να τη γνωρίσετε εις βάθος και γι’ αυτό προσπαθείτε να την εντυπωσιάσετε. Εκείνη βλέπει το κρεοπωλείο και λέει: «Α, δες εκεί. Ενα κρεοπωλείο που λέγεται “Η ειλικρίνεια”». Εσείς, τότε, με το συγκαταβατικό ύφος του ανθρώπου που ξέρει πάρα πολλά, της λέτε με φωνή βαθιά και αισθησιακή: «Δεν είναι το μόνο. Υπάρχει και δεύτερο κατάστημα λίγο παρακάτω…». Αν η κυρία είναι εντελώς ηλίθια, υπάρχει ελπίδα να την εντυπωσιάσετε με τις γνώσεις σας…)

Τα πιο ωραία εγκαίνια, όμως, έγιναν χθες στην Αθήνα, όπου η ΟΛΜΕ προσκάλεσε κάθε ενδιαφερόμενο στα «εγκαίνια» της σκηνής (μιλάμε για τσαντίρι, δηλαδή…) που έστησαν έξω από το υπουργείο Οικονομικών εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα, για να συμπαρασταθούν στις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες. Μπορείς να μιλάς για εγκαίνια έκθεσης ή για εγκαίνια εμπορικού καταστήματος. Πώς, όμως, μπορείς να λες «σας καλούμε στα εγκαίνια της σκηνής» και μάλιστα όταν υποτίθεται ότι είσαι εκπαιδευτικός; Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά σε αυτόν που έγραψε την ανακοίνωση και ο οποίος έχει το θράσος να ταιριάζει τις έννοιες «τσαντίρι» και «εγκαίνια» του αξίζει η διαθεσιμότητα – απολύτως!

Μόνοι τους

Δεν σας το λέω για να με λυπηθείτε ούτε για να σας τρομάξω, αλλά εδώ και χρόνια έχω τη συνήθεια να διαβάζω κάθε μέρα τον «Ριζοσπάστη». Αρχικά, ξεκίνησα να τον διαβάζω για λόγους επαγγελματικούς: «Ας δούμε τι λένε κι αυτοί». Με τον καιρό, όμως, ιδίως καθώς σιγά σιγά έμαθα να μεταφράζω στα ελληνικά το ιδιότυπο γλωσσικό ιδίωμα στο οποίο γράφεται η εφημερίδα, άρχισα να το διασκεδάζω. Η καθημερινή ανάγνωση του «Ριζοσπάστη» απέκτησε μεγάλο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον για μένα. Εγινε, κατά κάποιο τρόπο, το παράθυρο μέσα από το οποίο μπορώ να παρακολουθώ τη ζωή μιας ιδιόρρυθμης θρησκευτικής σέκτας, που μάλλον δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και αγωνίζεται να μένει προσκολλημένη στο παρελθόν. Σαν να παρακολουθείς τη ζωή των Εϊμις (Amish).

Οι ομοιότητες του κόσμου που προβάλλει μέσα από τον «Ριζοσπάστη» και της θρησκείας είναι εμφανείς. Κατ’ αρχάς, κάθε μέρα η εφημερίδα γράφει τα ίδια και με τον ίδιο τρόπο πάντα. Πρόκειται για έναν κόσμο από τον οποίο έχει αποκλεισθεί τελείως το στοιχείο της έκπληξης: ξέρεις κάθε μέρα τι θα ακούσεις από το ΚΚΕ, όπως ακριβώς ξέρεις τι θα ακούσεις στην εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επειτα είναι η στρυφνή μαρξιστική γλώσσα -εξίσου απροσπέλαστη για τους αμύητους με την ελληνιστική κοινή των Ευαγγελίων στις μέρες μας. Διανθίζεται δε από περίεργες ή ασυνήθιστες εκφράσεις (π.χ., «λυκοσυμμαχία», «μπούσουλας», «λιανίζω», «η λαϊκή οικογένεια» κ.ά.), οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ίσως επειδή κατά την πεποίθηση του ΚΚΕ ανταποκρίνονται στο γλωσσικό ήθος του εργάτη. Τέλος, είναι οι απερίγραπτες φάτσες: όλες ίδιες! Δεν έχει σημασία αν ο ένας έχει μουστάκι και ο άλλος φαλάκρα. Κάτι συμβαίνει στα έγκατα αυτού του κόσμου, με αποτέλεσμα οι φυσιογνωμίες να γίνονται ίδιες. Οπως, δηλαδή, με τις αγιογραφίες της ορθόδοξης παράδοσης. Τα σύμβολα κάνουν, λ.χ., τον τάδε άγιο να διαφέρει από τον δείνα -η φάτσα είναι πάντα η ίδια.

Υπό το πρίσμα αυτό, δεν μου προξενεί κατάπληξη η ανακοίνωση του ΚΚΕ ότι οι ευρωβουλευτές του δεν πρόκειται να ενταχθούν σε καμία από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά θα μείνουν μόνοι τους. Γι’ αυτούς, είναι η λογική επιλογή. Τι να τον κάνεις τον κόσμο, άμα έχεις βρει τον Θεό;

Ο τριφασικός ξαναχτύπησε

Ο Αγιος Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας ένιωσε ντροπή, είπε στο χριστεπώνυμον πλήρωμα, όταν είδε ορθόδοξο επίσκοπο (εννοούσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη) «να φιλά το χέρι του Πάπα». Σωστά. Διότι ένας ορθόδοξος επίσκοπος που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να το δαγκώσει! Φαντασθείτε μόνο τη σκηνή: Ο Πατριάρχης να δαγκώνει τη λεία του μουγκρίζοντας και να μην την αφήνει από τα δόντια του, ο Πάπας να ουρλιάζει, οι παρατρεχάμενοι πανικόβλητοι να έχουν πέσει πάνω τους κ.λπ. Θυμίζω, πάντως, ότι ο περί ου ο λόγος Ιερεμίας είναι εκείνος που είχε πει ότι δεν φοβάται τους δαίμονες, διότι το ράσο του «πετάει τριφασικό ρεύμα». Υποθέτω, ως εκ τούτου, ότι μάλλον κάπου βραχυκύκλωσε το ηλεκτρικό ράσο του Αγίου, τον χτύπησε το ρεύμα εξ ου και τα νευράκια…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή