Το «μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα» μετρά αισίως 46 μέλη. Λογικό, αν σκεφθεί κανείς το μέγεθος του κράτους, τις αρμοδιότητές του (ακόμη και για το φωτοαντιγραφικό χαρτί που θα αγοράσει κάποιο ΑΕΙ) και τη δομή της δημόσιας διοίκησης, που είναι έτσι διαρθρωμένη ώστε να μην κινείται τίποτε χωρίς εντολή υπουργού. Αλλά πάλι, αφού ουδείς από τους κυβερνώντες εμφορείται από λογικές αποκέντρωσης γιατί όλοι υπόσχονται μικρότερα σχήματα; Εκ των πραγμάτων, το συγκεντρωτικό κράτος θέλει μεγάλη γραφειοκρατία στην Αθήνα και πολυπληθές υπουργικό συμβούλιο. Προς τι λοιπόν η διαρκής πώληση φυκιών σε τιμή μεταξωτών κορδελών; Για να ’χουμε να λέμε και να επιβεβαιώνεται διαρκώς η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος;
Δεν μπορούμε επίσης να καταλάβουμε γιατί στο μεγάλο και δύσκαμπτο κυβερνητικό σχήμα υπάρχει και ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, θέση την οποία είχε καταργήσει το 2009 ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και επανέφερε το 2012 ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Το εν λόγω υπουργείο είναι απλώς παραγωγός δελτίων Τύπου, για τις επισκέψεις που κάνει σε πολιτιστικούς συλλόγους ο εκάστοτε υπουργός. Προς τι λοιπόν η διατήρησή του; Για επικοινωνιακούς λόγους ή επειδή κάποιοι στην Αθήνα νομίζουν ότι και ο Μακεδόνας θέλει τον υπουργό του;
Προ μηνός περίπου ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τριάντα προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ανάμεσα σ’ αυτές διαβάζουμε την εξής ενδιαφέρουσα: «Ασυμβίβαστο του αξιώματος του υπουργού με εκείνο του βουλευτή, ώστε να πάψει η Βουλή να είναι προθάλαμος υποψήφιων υπουργών και θα γίνει συνέλευση εκπροσώπων του λαού». Θαυμάσια πρόταση, αλλά γιατί στο νέο υπουργικό συμβούλιο των 46 μελών υπάρχουν 42 βουλευτές; Πρέπει να γίνει συνταγματική αναθεώρηση «ώστε να πάψει η Βουλή να είναι προθάλαμος υποψήφιων υπουργών»; Δεν μπορεί να γίνει με απλές πολιτικές αποφάσεις; Οχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μην περιμένουν στο τηλέφωνο οι παλιοί βουλευτές, σαν τον νέο υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Γιώργο Καρασμάνη, ο οποίος δήλωσε ότι «είμαι δεκαοκτώ χρόνια στη Βουλή και σίγουρα (ο υπουργικός θώκος) κάποια στιγμή, θα ερχόταν…». Μήπως, λοιπόν, μαζί με την κατάργηση των τριετιών στο Δημόσιο είναι ευκαιρία να καταργηθούν και οι ωριμάνσεις στη Βουλή; Πολιτική βούληση χρειάζεται και όχι συνταγματική αναθεώρηση.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα λειτουργεί σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, που τραβά τα πάντα -ακόμη και το φως- προς το κέντρο του. Κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια υποκύπτει τελικά στην άπειρη βαρύτητα του πελατειακού κράτους. Απτό παράδειγμα δεν είναι μόνο η απομάκρυνση του κ. Χάρη Θεοχάρη από τη Γενική Γραμματεία Εσόδων διότι έκανε τη δουλειά του χωρίς να ακολουθεί τον πολιτικό κύκλο της κυβέρνησης και τα συνακόλουθα ρουσφέτια της. Οπως, μάλιστα, διαβάζουμε (Capital 11.6.2014) η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θέσει στην τρόικα «θέμα επιστροφής αρμοδιοτήτων από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων στον αρμόδιο υφυπουργό κ. Γιώργο Μαυραγάνη… καθώς θεωρούν ότι θα συντονιστεί με αυτόν τον τρόπο καλύτερα η φορολογική πολιτική…». Ο καλύτερος συντονισμός, προφανώς αφορά τις εκλογικές και πελατειακές ανάγκες της κυβέρνησης.
Ας ελπίσουμε ότι η τρόικα (που δεν θέλει στα πόδια του ο κ. Βενιζέλος) δεν θα τους κάνει το χατίρι…