Γιατί εκεί και όχι αλλού;

1' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λέγεται ότι κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρέθηκε πάνω στην Ακρόπολη και οι συνεργάτες του, ο Τρυπάνης και άλλοι, συζητούσαν και φλυαρούσαν για το νέο μουσείο της Ακρόπολης και πού θα ανεγερθεί. Σε κάποια στιγμή ο K. Καραμανλής τούς διέκοψε, σήκωσε το χέρι του, έδειξε με το δάχτυλο την περιοχή Μακρυγιάννη και είπε: «Εκεί».

Από τότε και μέχρι να εγκαινιαστεί το Μουσείο Ακροπόλεως, πριν από πέντε χρόνια, το κυρίαρχο ερώτημα ήταν «γιατί εκεί και όχι αλλού;». Η διαδρομή του αρχιτεκτονήματος του Μπερνάρ Τσουμί έως την αποπεράτωσή του συνθέτει ένα από τα κεντρικά κεφάλαια του πολιτιστικού βίου μας, υπό τον γενικό τίτλο «Ακροπολο-μαχίες» (δανεισμένο από τη Liberation).

Τα χθεσινά γενέθλια του Μουσείου (20 Ιουνίου του 2009 εγκαινιάστηκε), είτε εδράζονται στο αυθαίρετο «εκεί» ενός ηγέτη είτε όχι, βοηθούν στην κατανόηση του εθνικού μας ψυχογραφήματος.

Το σημαντικότερο πολιτισμικό έργο της πρωτεύουσας βρισκόταν επί 30, και πλέον, χρόνια εν μέσω διαγωνισμών που απέβαιναν άκαρποι, κινήσεων πολιτών που εμπόδιζαν κάθε επόμενο βήμα, αναρίθμητων προσφυγών στο ΣτΕ, καθυστερήσεων, αναβολών, που ξεκινούσαν από τη χωροθέτηση στην περιοχή Μακρυγιάννη και κατέληγαν στην αισθητική αντίληψη του Μπ. Τσουμί.

Μέσα στα πέντε χρόνια λειτουργίας του, το Μουσείο υποδέχθηκε περισσότερους από 6,5 εκατ. τουρίστες, αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διεθνώς. Ο αφιλόξενος και επιθετικός όγκος από γυαλί και ατσάλι, όπως είχε κατά καιρούς περιγραφεί από τους αρνητές του, εντάχθηκε στη ζωή της πόλης, ένα μέρος της καθημερινότητάς της, αφομοιώθηκε σιγά σιγά μέσα από τη συνήθεια και τη μεγάλη επισκεψιμότητα. Απασχολεί ελάχιστα ως κάτι που εξέχει, αποθεώνεται για το περιεχόμενό του, εγκωμιάζεται και για το σχήμα του.

Το Μουσείο της Ακρόπολης βρήκε, εν τέλει, τη θέση του και τη σχέση του με τους κατοίκους, περαστικούς και περιοίκους.

Τι απομένει; Το πάγιο ερώτημα «γιατί εκεί και όχι αλλού» που ταλανίζει κάθε απόφαση για οτιδήποτε πρόκειται να κατασκευαστεί: από ΧΥΤΑ μέχρι μουσείο. Προφανώς οι λόγοι διαφέρουν, αλλά εκκινούν από την ίδια βάση: άρνηση, καχυποψία, ιδιοτέλεια, υποκρισία (ο τέως καταπατητής γίνεται θεματοφύλακας των νόμων), άγνοια, αδυναμία προσαρμογής στο νέο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή