«Φίλε πάμε σινεμά;». «Μπα, έχει LCS». «Τι είναι το LCS;». Λάθος ερώτηση. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας χείμαρρος ανάλυσης για κάποιο online παιχνίδι ονόματι League of Legends, διανθισμένος με μπόλικους τεχνικούς όρους και αργκό του παιχνιδιού. Στο τέλος, πάντως, κατάλαβα την ουσία και νομίζω αξίζει να τη μεταφέρω με την υποσημείωση: είναι αυτό, άραγε, το μέλλον (ανησυχία) ή είναι απλώς ένα σημείο των καιρών;
To 2013 το League of Legends –ή LoL όπως είναι γνωστότερο– αναγνωρίστηκε στις ΗΠΑ επίσημα ως eSport και οι κορυφαίοι παίκτες του ως επαγγελματίες με νομοθετική κάλυψη, ενώ τους παρέχεται και ειδική βίζα ώστε να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για τα διάφορα τουρνουά (όπως γίνεται με τους τενίστες για παράδειγμα). Την ίδια στιγμή, υπολογίζεται πως υπάρχουν περισσότεροι από 27 εκατομμύρια (!) παίκτες παγκοσμίως (ερασιτέχνες φυσικά), ενώ τα τουρνουά που οργανώνονται έχουν τη δομή κανονικών αθλημάτων. Το LCS που αναφέρθηκε και στην αρχή είναι το βασικό πρωτάθλημα, ξεχωριστό για κάθε ήπειρο και χωρισμένο σε δύο εξαμηνιαίες ζώνες που καλύπτουν το σύνολο του χρόνου. Οι καλύτεροι των LCS τελικά συναντώνται για να διεκδικήσουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή σε μια εκδήλωση, τη φαντασμαγορία της οποίας θα ζήλευαν τα περισσότερα καθιερωμένα σπορ. Αρκεί να πούμε ότι το τελευταίο παγκόσμιο τουρνουά είχε διάρκεια 11 ημερών και φιλοξενήθηκε στο (κατάμεστο) Staples Center, έδρα των Λος Αντζελες Λέικερς, με το χρηματικό έπαθλο για τη νικήτρια ομάδα να ανέρχεται στο ένα εκατομμύριο δολάρια.
«Ενα εκατομμύριο πατώντας απλώς μερικά κουμπάκια;», αναρωτιέται απλοϊκά κάποιος. Ας δούμε λίγο τι είναι το LoL. Πολύ σχηματικά, σε κάθε παιχνίδι αναμετρούνται δύο ομάδες των πέντε παικτών μέσα σε ειδικά διαμορφωμένη αρένα με σκοπό η μία να κατανικήσει τελικά την άλλη σε έναν «αγώνα» που διαρκεί περίπου μισή ώρα. Σε κορυφαίο επίπεδο απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση, ταχύτητα σκέψης και δράσης, αλλά κυρίως στρατηγική και τέλεια συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας. «Καταλαβαίνεις γιατί οι Ελληνες είμαστε για τα μπάζα, καθένας για την πάρτη του», μου είπε ο φίλος, εντοπίζοντας εύστοχα ένα κλασικό χαρακτηριστικό σε ένα μάλλον απροσδόκητο μέρος.
Εν πάση περιπτώσει, οι καλύτεροι μεταξύ των παικτών εντάσσονται σε ομάδες με καθαρά επαγγελματική λειτουργία και πλούσια χορηγική υποστήριξη. Οι πεντάδες κατοικούν μαζί και προπονούνται καθημερινά 7-8 ώρες ώστε να είναι σε ετοιμότητα για τα τουρνουά. Ως αντάλλαγμα η ομάδα τους εξασφαλίζει μισθό, ο οποίος συμπληρώνεται και με χρήματα που διανέμει η ίδια η Riot, εταιρεία στην οποία ανήκει το παιχνίδι. Τα έσοδα, όμως, δεν σταματούν εδώ, αφού καθένας από αυτούς (καθώς και πολλοί άλλοι μη επαγγελματίες) κάνει πληρωμένο streaming του παιχνιδιού του, συμπεριλαμβάνοντας και τις ανάλογες διαφημίσεις, με πολλές χιλιάδες θεατές να τους παρακολουθούν μέσω ειδικής ιντερνετικής πλατφόρμας. Και όλα αυτά χωρίς καμία ανάγκη πτυχίων ή άλλων τυπικών προσόντων. Μόνο με ατελείωτες ώρες «παιχνιδιού». Δελεαστικό έτσι;
Δίνουν και υποτροφίες
Το ενδιαφέρον είναι πως με τέτοια ανάπτυξη το παιχνίδι λαμβάνει σταδιακά διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Αναφέρθηκε ήδη ότι εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν καθημερινά τις διάφορες διοργανώσεις, ενώ η «αθλητική» δομή του καθρεφτίζεται στην πρόσφατη απόφαση πανεπιστημίου του Ιλινόι να εντάξει το LoL στο αθλητικό του πρόγραμμα, παρέχοντας και τις ανάλογες υποτροφίες στους διακριθέντες. Σε ακόμη πιο απλή μορφή, η ιδιωματική γλώσσα του παιχνιδιού μεταφέρεται κατευθείαν στον δρόμο –στις ηλικίες 15-25 κάνει θραύση– ενώ η λεξιπλασία είναι αστείρευτη (μιλάμε για τελείως νέο υβρεολόγιο).
Βλέποντας τη μεγάλη απήχηση και στη χώρα μας, η Riot αποφάσισε πρόσφατα να το ενισχύσει με επίσημες διοργανώσεις και πλούσια έπαθλα προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον και να παρακινήσει περισσότερους παίκτες να πάρουν τον επαγγελματικό δρόμο. Επί δεκαετίες, μας αρνούνται (σκανδαλωδώς) να γίνει το τάβλι ολυμπιακό άθλημα. Λέτε να τη βρουν από αλλού;