Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναθεωρεί τον τρόπο διάσωσης χωρών που αντιμετωπίζουν σοβαρή δημοσιονομική κρίση, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα το 2010. Κεντρική αλλαγή είναι ότι το ΔΝΤ θα μπορεί να χρηματοδοτεί πρόγραμμα διάσωσης χωρίς να απαιτείται προηγουμένως «κούρεμα» του χρέους σε επίπεδα που καθίσταται βιώσιμο. Αυτό δεν έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.
Η νέα πρόταση προβλέπει ότι στην περίπτωση που μία χώρα δεν έχει πρόσβαση στις αγορές και η βιωσιμότητα του χρέους δεν είναι ξεκάθαρη (δεν είναι σίγουρα βιώσιμο ή μη βιώσιμο), τότε το Ταμείο μπορεί να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα εφόσον υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, π.χ. με επιμήκυνση.
Καθώς, λοιπόν, το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δεν έχει ακόμη αποκλειστεί ως ενδεχόμενο, η πρόταση αναθεώρησης του τρόπου διάσωσης θεωρείται από πολλούς ως προμήνυμα για τη στάση του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους. Δηλαδή, ότι τελικά το ΔΝΤ θα συμφωνήσει με την προσέγγιση της Ευρωζώνης που προβλέπει επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων.
Ομως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και γι’ αυτό πρέπει να δούμε την ιστορία από την αρχή. Η περίπτωση της Ελλάδας το 2010 ήταν από εκείνες που μια χώρα αντιμετώπιζε χρηματοδοτικές ανάγκες μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσε να λάβει ως δάνειο με βάση τη συμμετοχή της στο Ταμείο. Σύμφωνα με το καταστατικό του ΔΝΤ εκείνη την εποχή, η Ελλάδα δεν μπορούσε να λάβει τόσο μεγάλη βοήθεια διότι το χρέος δεν ήταν βιώσιμο. Αρα, θα έπρεπε να προηγηθεί «κούρεμα». Αυτό δεν έγινε διότι υπερίσχυσε ο φόβος της μετάδοσης του λεγόμενου συστημικού κινδύνου: τεράστιες ζημίες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρωζώνης και εξάπλωση της κρίσης μέχρι τις χώρες του πυρήνα. Ετσι, τότε έγινε μία πρόβλεψη που έλεγε, με απλά λόγια, ότι αν υπάρχει και μεγάλος συστημικός κίνδυνος, τότε το ΔΝΤ μπορεί να χρηματοδοτήσει χωρίς προκαταβολικό «κούρεμα» για να γίνει το χρέος βιώσιμο. Αυτό ακολουθήθηκε και στην περίπτωση της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.
Η πλευρά του ΔΝΤ επιμένει ότι η αλλαγή του τρόπου διάσωσης δεν έχει σχέση με τις συζητήσεις για την Ελλάδα. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το κενό χρηματοδότησης για το 2015-2016, το οποίο δεν καλύπτεται με οποιοδήποτε «κούρεμα»… Με άλλα λόγια, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη χρηματοδότησης (δάνειο) και μέτρων. Η διευθέτηση του χρέους είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία μπορεί να γίνει αργότερα.
Σε ό,τι αφορά τις προτεινόμενες αλλαγές για τον τρόπο διάσωσης, το ΔΝΤ εξηγεί ότι αυτές χρειάζονται διότι από την ιστορία της χώρας μας έμαθε ότι:
Πρώτον, ένα προκαταβολικό «κούρεμα» μπορεί να αποβεί πιο κοστοβόρο και επικίνδυνο.
Δεύτερον, μία χώρα π.χ. σαν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση, με μερική ή μικρή πρόσβαση στις αγορές και με θεωρητικά βιώσιμο χρέος για τους επόμενους 12 μήνες, δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί εκτάκτως με μεγάλα ποσά.
Ωστόσο, ακόμα και σήμερα το ΔΝΤ επιμένει ότι η Ελλάδα χρειάζεται «κούρεμα» ή τουλάχιστον απομείωση του χρέους με κάποιον τρόπο, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο. Σε αυτό το σημείο επικρίνει την Ευρωζώνη, η οποία τότε διαφώνησε, επικαλούμενη το συστημικό κίνδυνο. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, ήταν η Ελλάδα να φορτωθεί με μεγαλύτερα δάνεια, να αυξηθεί περισσότερο χρέος, να μη γίνει ουσιαστικά βιώσιμο και επιπλέον να χρειαστεί περισσότερα μέτρα λιτότητας.
Ομως, η πλευρά της Ευρωζώνης εξιστορεί την περίοδο εκείνη εντελώς διαφορετικά: Ουδέποτε το ΔΝΤ επέμεινε για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους πριν από το πρόγραμμα διάσωσης. Ούτε καν το εξέτασε. Μάλιστα, για να ενισχύσουν το επιχείρημα αυτό, επικαλούνται τα πρακτικά του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ, στις 16 Απριλίου του 2010, όταν εξετάστηκε η περίπτωση της Ελλάδας.
Μόνο ο εκπρόσωπος της Ινδίας έθιξε το θέμα του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, χωρίς να δοθεί κάποια άλλη συνέχεια στο ζήτημα αυτό. Ολοι οι άλλοι μίλησαν για τα μέτρα που πρέπει να λάβει η Ελλάδα και για τα «προαπαιτούμενα». Διαφοροποίηση υπήρξε και από τον Βραζιλιάνο, ο οποίος επισήμανε πως η Ελλάδα άργησε να ζητήσει βοήθεια.