Αυτή τη σκηνή δεν την έδειξε κανένα από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Κανείς δεν κατέγραψε αυτό που συνέβη σ’ έναν μόνο (;) δρόμο ενός δήμου του Λεκανοπεδίου, μερικά λεπτά πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα της Εθνικής Ελλάδος με την Κόστα Ρίκα και διήρκεσε ακριβώς ένα λεπτό πριν από τη λήξη της παράτασης.
Ο Δήμος Ηλιούπολης, μια μεσοαστική περιοχή στους πρόποδες του Υμηττού, έχει μία από τις καλύτερες ρυμοτομίες στην Αττική. Με φαρδιούς δρόμους, με πολλές μονοκατοικίες, με ευρύχωρους κήπους μπροστά από την καθεμιά.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί ο κύριος αγώνας της προχθεσινής αναμέτρησης στο Μουντιάλ, και σ’ αυτόν τον δρόμο, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα, οι άνθρωποι ήταν στα μπαλκόνια, μπροστά στις τηλεοράσεις, που καρδιοχτυπούσαν, που φώναζαν ανάλογα με όσα έβλεπαν. Και τότε, τα φώτα σβήνουν… Σκοτάδι απόλυτο παντού… Μόνο σ’ αυτόν τον δρόμο, γιατί λίγο πιο κάτω όλα φαίνονταν να κυλούν κανονικά και φωταγωγημένα! Διακοπή ρεύματος στην πιο ακατάλληλη στιγμή! Απελπισία!
Κάποιοι προσπάθησαν να βρουν παρηγοριά στην αγωνία τους μέσω του ραδιοφώνου των κινητών τους. Αλλοι πηγαινοέρχονταν στα μπαλκόνια, τα πιτσιρίκια βρήκαν τρόπο να χαρούν με κάτι απρόβλεπτο. Οταν τα λεπτά άρχισαν να περνούν, προσπαθούσαμε να… στήσουμε αυτί στις αντιδράσεις άλλων φιλάθλων, από διπλανούς δρόμους. «Θα σας πούμε εμείς αν μπει γκολ», ακούστηκε μια φωνή από παρακάτω τετράγωνο, φωτισμένο. Και τότε, το πρόβλημα λύθηκε: από κάποιο μπαλκόνι επιστρατεύτηκε ένα ραδιόφωνο, από εκείνα τα παλιά, με τις μπαταρίες! «Μην ανησυχείτε, θα το βάλω δυνατά να ακούμε όλοι»! Και αυτό έκανε! Ολοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε στη Βραζιλία μέσα από τη φορτισμένη φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο.
Μέχρι το τέλος της παράτασης οι κάτοικοι αυτού του δρόμου της Αττικής άκουσαν τον αγώνα όπως πριν από 40-50 χρόνια. Οταν το μόνο μέσον ήταν το ραδιόφωνο, κι όταν αυτό ακριβώς το μέσον γινόταν και η αφορμή για κοινωνικότητα και συναναστροφή.
Είναι σίγουρο ότι καμία από τις στιγμές των πανηγυρισμών που κατέγραψε οποιοδήποτε μέσον (φωτογραφική μηχανή, κινητό, tablet, βιντεοκάμερα), προχθές το βράδυ, δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή. Σ’ έναν κατασκότεινο δρόμο -μόνο τα κεριά που επιστρατεύτηκαν έδιναν μια υποψία φωτισμού- άνθρωποι ούρλιαζαν, χτυπούσαν μικρά ή μεγάλα τύμπανα ή τα κάγκελα των μπαλκονιών τους ή απλώς χοροπηδούσαν. Τα μόνα που φώτιζαν τον κατασκότεινο δρόμο ήταν τα βεγγαλικά των πανηγυρισμών!
Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους με το ζόρι λένε καλημέρα. Βγαίνουν από τα σπίτια τους, μπαίνουν στα αυτοκίνητά τους και κατευθύνονται στις διαφορετικές τους κατευθύνσεις. Και σήμερα το ίδιο θα κάνουν. Μέχρι την επόμενη διακοπή…