Δεν είναι εύκολο να δεις κάποια αθλητική αναμέτρηση και να μείνεις από αρχής και μέχρι τέλους αδιάφορος· να μείνεις ένας ουδέτερος παρατηρητής που δεν εκδηλώνει με λέξεις, χειρονομίες και κινήσεις κανένα συναίσθημα, που δεν στενοχωριέται στις χαμένες ευκαιρίες, δεν ενθουσιάζεται στο γκολ, στο καλάθι, στο καρφί – ή στο νέο ρεκόρ στο ύψος, αν παρακολουθεί στίβο· που δεν πετιέται θυμωμένος για να τα ψάλει στον διαιτητή ούτε πραγματοποιεί από μέσα του μια πλήρη αναπαράσταση της φάσης που μόλις τελείωσε αλλά με ήρωα τον εαυτό του, να σκοράρει επιτέλους και να ξελασπώνει την ομάδα. Στο αρχαίο ερώτημα «από ποια πόλη είσαι και ποιοι οι γεννήτορές σου;» έχει προστεθεί, τουλάχιστον για την πιτσιρικαρία (και για όσους παραμένουμε αθλητικώς παλίμπαιδες) το ερώτημα «τι ομάδα είσαι;». Και σαν σωστοί διεθνιστές, δεν μένουμε κολλημένοι σε σύνορα. Υποστηρίζει ο καθένας μία ομάδα στη χώρα του αλλά και μία στην Αγγλία, στην Ισπανία, την Ιταλία, στο ΝΒΑ κ.ο.κ. Με ποια κριτήρια; Εδώ η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Και ίσως δεν έχει καν νόημα, γιατί το να στριμώξεις τα αυθόρμητα συναισθήματα σε λογικά καλούπια δεν οδηγεί πουθενά. Πόσο λογικό είναι, λ.χ., να λες «είμαι Λίβερπουλ λόγω Χέιζελ» ή «είμαι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λόγω της αεροπορικής τραγωδίας» ή «είμαι Βέλγιο λόγω Μιραλάς»;
Στα Μουντιάλ φαίνεται ότι υπάρχουν ορισμένες σταθερές στην επιλογή της ομάδας με την οποία θα ταυτιστεί προσωρινά ο τηλεθεατής. Σταθερές που έχουν τη λογική τους, παρότι οι φρόνιμοι τις καταγγέλλουν σαν βλακώδεις. Πρώτη η σταθερά της γειτνίασης, καθαρά γεωγραφικής ή ιδεολογικής. Από τα αενάως διαφοροποιούμενα ζεύγη διαλέγουμε την ομάδα της πιο κοντινής χώρας (ιδίως αν παίζει και μπαλίτσα, όπως η Τουρκία στο Μουντιάλ Ιαπωνίας-Κορέας ή η Βοσνία φέτος) ή της χώρας που το καθεστώς της φέρνει κάπως σε ό,τι έχουμε στο μυαλό μας – για δεκαετίες οι αριστεροί (πλην των αιρετικών) «ήταν ΕΣΣΔ», ενώ και τώρα ακόμη οι δογματικοί εξ αυτών «είναι Ρωσία», ίσως και λόγω Ορθοδοξίας. Δεύτερη η σταθερά «της πρώτης φοράς». Οπως δεν ξεχνάς το πρώτο φιλί ή το πρώτο τσιγάρο που γεύτηκες, έτσι δεν ξεχνάς και το πρώτο ματς μιας ομάδας που σε συνεπήρε – και της μένεις πιστός κι ας την πάρει ο κατήφορος.
Τρίτη η «υπέρ αδυνάτων» σταθερά. Παίζουν Γερμανία-Αλγερία; Είσαι Αλγερία, και όχι λόγω Μέρκελ. Παίζουν Νιγηρία-Γαλλία; Είσαι Νιγηρία, όχι μόνο επειδή είναι πιο αδύνατη ομάδα, αλλά και επειδή εκπροσωπεί μια χώρα όπου η «αμαρτία» του ποδοσφαίρου τιμωρείται με θάνατο. Θα παίξουν μεθαύριο Κόστα Ρίκα-Ολλανδία; Δεν θέλει ρώτημα· Κόστα Ρίκα θα είμαστε. Θα βλέπουμε κάθε σουτ του Κάμπελ σαν σουτ του Μήτρογλου. Και κάθε απόκρουση τoυ Νάβας σαν απόκρουση του Καρνέζη. Στα πολιτικά έχουμε φωνάξει συχνά «είμαστε όλοι Πολωνοί, Παλαιστίνιοι, μετανάστες» κ.τ.λ. Αλλά δεν το νιώθουμε τόσο στέρεο όπως όταν λέμε στα ποδοσφαιρικά «είμαστε όλοι… οτιδήποτε».