Το Μίκυ Μάους επανακυκλοφόρησε. Μια Παρασκευή του Ιουνίου βρέθηκε ξανά στα περίπτερα. Και έλεγε νούμερο ένα, #1.
Τεύχος καταδικασμένο να γίνει συλλεκτικό; Ισως. Δεν θα φτάσει βέβαια σε συλλεκτικότητα και αξία εκείνο το νούμερο ένα του 1966. Ενα περιοδικό κόμικς που μεγάλωσε γενιές.
Ηταν τις Παρασκευές όταν τελειώνοντας το σχολείο περνούσαμε με τους φίλους από το ψιλικατζίδικο, άλλος παγωτά, άλλος αναψυκτικά, και μερικοί το Μίκυ Μάους. Είχαμε και κόντρα με όσους προτιμούσαν το Ποπάυ. «Σιγά, τρώει σπανάκι, δυναμώνει και τελειώνει η υπόθεση. Ενώ ο Μίκυ χρησιμοποιεί το μυαλό του». Ηταν η καλοκαιρινή παρέα στο χωριό τα μεσημέρια, όταν όλοι κοιμούνταν και η τηλεόραση δεν άξιζε. Ηταν η αρχειοθέτησή του. Ηταν η γκρίνια της μαμάς όταν δεν διαβάζαμε αυτά που έπρεπε και χαζολογάγαμε με «κουταμάρες».
Ολα τα κόμικς «Μίκυ Μάους»
Ηταν τόσο δυνατός ο αντίκτυπος του περιοδικού που όλα τα κόμικς πριν μια-δυο δεκαετίες τα έλεγαν «Μίκυ Μάους». Οι χαρακτήρες του Ντίσνεϋ ήταν οι ήρωές μας. Και ήταν πιο ανθρώπινοι, πιο δυναμικοί, πιο περιπετειώδεις από τα αντίστοιχα κινούμενα σχέδια. Ο Μίκυ Μάους ήταν ένας ικανότητος ντεντέκτιβ που έπιανε επίπεδα Σέρλοκ Χολμς και Φίλιπ Μάρλοου, η πολύτιμη βοήθεια του επιθεωρητή Ο’ Χάρα. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, μια αφοσιωμένη στον στόχο της ζάμπλουτη πάπια που έχει γυρίσει τον κόσμο προκειμένου να κάνει μια αμύθητη περιουσία, όμως με πολλούς εχθρούς που εποφθαλμιούν. Ο κυκλοθυμικός Ντόναλντ, τεμπέλης και ερωτύλος (βλέπε Νταίζυ), που όμως, όταν η νύχτα πέφτει, φοράει τη στολή με τον ειδικό εξοπλισμό και γίνεται ο Φάντομ Ντακ, ένας μασκοφόρος εκδικητής στα πρότυπα του Μπάτμαν. Μάθαμε να ξεχωρίζουμε δημιουργούς, λατρέψαμε τους μεγάλους παπιοπαραμυθάδες, τον Καρλ Μπαρκς και τον Ντον Ρόσα και κάναμε τουρνέ στα ψιλικατζίδικα και στα πρακτορεία Τύπου που κρατούσαν απόθεμα με παλιά τεύχη. Φτιάξαμε τον δικό μας θησαυρό, που σήμερα είναι σε κούτες στο πατάρι ή προσφέρθηκε σε νεότερους αναγνώστες που έδειξαν να τον εκτιμούν.
Κι όταν μεγαλώσαμε, σταματήσαμε να είμαστε τόσο σχολαστικοί μαζί του. Ηταν δουλειά των νεότερων. Το βλέπαμε δίπλα στις εφημερίδες και νοσταλγούσαμε, ίσως καμιά φορά το αγοράζαμε, αλλά ξεχνούσαμε να το διαβάσουμε.
Οταν όμως μάθαμε, τον περασμένο Σεπτέμβρη, ότι σταμάτησε να κυκλοφορεί, μαζί με όλα τα περιοδικά της Ντίσνεϋ, ένα λεπτό αίσθημα θλίψης μας πλημμύρισε. Σαν να χανόταν η παιδική μας ηλικία. Σαν να μεγάλωνε το χάσμα μεταξύ γενεών.
Κι όμως, το Μίκυ Μάους κυκλοφόρησε ξανά! Και στα περί κόμικς social media διακρίνεται ένας ενθουσιασμός. Σπεύσαμε να πάρουμε το πρώτο τεύχος, που ήταν καλοσχεδιασμένο, με ωραίο χαρτί, με ιστορίες νέων δημιουργών. Και ήταν όλοι οι αγαπημένοι χαρακτήρες των παιδικών μας χρόνων εκεί, στο εξώφυλλο, και μας χαιρετούσαν. Το Νο3 κυκλοφορεί ήδη από χθες και θα βρίσκεται στα περίπτερα μέχρι την Πέμπτη. Την Παρασκευή θα έρθει το επόμενο. Και πάει λέγοντας.