Προχθές το βράδυ ήμουν ανάμεσα στο κοινό σε μία συναυλία ειδικού χαρακτήρα στον ωραίο κήπο του Βυζαντινού Μουσείου, στο κέντρο της Αθήνας. Για δεύτερη χρονιά, το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας έκανε μία βραδιά όπερας για να συγκεντρώσει χρήματα και να διαφημίσει τον σκοπό του.
Οσο παρακολουθούσα τους ερμηνευτές με φόντο τα πέτρινα τόξα της βίλας της Δούκισσας της Πλακεντίας, εισπράττοντας τη θετική αύρα μίας ευγενούς προσπάθειας, βλέποντας ένα κρατικό μουσείο να κάνει σωστά τη δουλειά του και πολλούς Αθηναίους ολόγυρα να απολαμβάνουν αυτό που μπορεί να δώσει η μουσική, η αθηναϊκή νύχτα και η πεποίθηση της κοινής προσπάθειας, σκέφτηκα ότι μόνος δρόμος είναι η «σύνθεση». Είχα μπροστά μου όλα τα συστατικά.
Ενα από τα βασικά, δημόσια μουσεία της χώρας, το Χριστιανικό και Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, να έχει ανοίξει τις πόρτες σε μία υψηλού κύρους ιδιωτική προσπάθεια. Ενα μουσικό φεστιβάλ που για ένατη χρονιά θα φέρει συναυλίες ποιότητας στην Αίγινα (8-30/8)· ιδιωτικούς χορηγούς που στήριζαν τον σκοπό και πρόσφεραν, μετά, το κρασί και τα παγωτά· πολίτες που με την παρουσία τους και τον οβολό τους δήλωναν στήριξη σε κάτι που είναι ευγενές, σε κάτι που αξίζει να υπάρχει. Οι ερμηνευτές, γνωστοί και άξιοι: στο πιάνο ο Δημήτρης Γιάκας μαζί με την Ειρήνη Καράγιαννη, την Τζούλια Σουγλάκου, τον Βαγγέλη Χατζησίμο, που τραγούδησαν από «Κάρμεν» έως «Νόρμα», για να κλείσουν με μία άρια του Σπύρου Σαμάρα, θυμίζοντάς μας την αστική παράδοση αυτής της χώρας.
Και από κοντά, η προσωπικότητα της πιανίστα Ντόρας Μπακοπούλου, που έχει δώσει ζωή σε αυτό το φεστιβάλ της Αίγινας, και οι άξιοι συνεργάτες της. Είδα αυτόν τον «τρόπο» που θέλουμε στην Ελλάδα που επιθυμεί να ζει με διαφάνεια, με στόχο, με πίστη, χωρίς απαίτηση πέρα από τη δουλειά και την προσφορά ποιότητας.
Στέκομαι όμως στη «σύνθεση». Δημόσιου και ιδιωτικού. Τέχνης και επιχειρήσεων. Μικρής και μεγάλης κλίμακας. Χάρηκα τη διευθύντρια του Βυζαντινού Μουσείου, την κυρία Αναστασία Λαζαρίδου, που με τόση άνεση και σωστό τρόπο έχει ανοίξει το μουσείο στην κοινωνία. Χάρηκα τους ανθρώπους της Αίγινας που πασχίζουν για τον τόπο που αγαπούν. Σκέφτηκα ότι υπάρχει τρόπος. Ο στόχος της σύνθεσης με τις αρετές της ευρυχωρίας.