Υπάρχουν δύο είδη ποδοσφαίρου, η πρόζα και η ποίηση.
Οι ευρωπαϊκές ομάδες είναι η πρόζα, ποδόσφαιρο σκληρό,
σκόπιμο, συστηματικό, συλλογικό. Οι λατινοαμερικανικές είναι
ποίηση, ποδόσφαιρο απαλό, αυθόρμητο, ατομικό, ερωτικό.
Πιερ-Παολο Παζολίνι
Η Frankfurter Allgemeine της Κυριακής του τελικού της 13ης Ιουλίου στο Μαρακανά κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία του εθνόσημου της Εθνικής Γερμανίας, με τέσσερα (αντί για τρία) αστέρια. Ενα wishful thinking που εξεικόνιζε προφητικά την επιθυμία ενός λαού να δει ξανά την Εθνική του στο ψηλότερο σκαλοπάτι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Λίγες ώρες μετά, το «καλοκαιρινό όνειρο» («Sommertraum») έπαιρνε σάρκα και οστά, καθώς για πρώτη φορά ευρωπαϊκή ομάδα αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια κόσμου εκτός της Γηραιάς Ηπείρου.
Το ιδιαίτερα φιλόξενο για τη Γερμανία «φάντασμα του Μαρακανά» αποδείχτηκε πιο δυνατό και πάντως εκδικητικό απέναντι στις ψευδαισθήσεις ενός λαού ότι θα (μπορούσε να) πανηγυρίσει τον τίτλο στη χώρα του. Μέσα σε 90 λεπτά η Βραζιλία έζησε το δικό της ποδοσφαιρικό Περλ Χάρμπορ, κι ακόμα, την «11η Σεπτεμβρίου» του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, σε μια βραδιά, όπου ο «αστραπιαίος πόλεμος» (Blitzkrieg) δεν επέτρεψε αιχμαλώτους (no prisoners), ισοπεδώνοντας αντιπάλους, πόθους και πάθη.
Αν στον ημιτελικό του Μπέλο Οριζόντε εκτοπίστηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο ένα ποδόσφαιρο που τις τελευταίες δεκαετίες ζούσε από (και με) τους μύθους του, χωρίς να παράγει ούτε έργο ούτε προϊόν, στον τελικό, η επικράτηση των Γερμανών απέναντι στην Αργεντινή, δεν ήταν ούτε εύκολη υπόθεση ούτε αυτονόητη υποχρέωση. Χρειάστηκαν 120 λεπτά ενός κλειστού, σκληρού και αμφίρροπου παιγνιδιού και μία φάση για να κατακτήσει η Γερμανία για τέταρτη φορά το πολυπόθητο τρόπαιο. Κυρίως όμως για ν’ αποδείξει την κυριαρχία της στην παγκόσμια βιομηχανία του ποδοσφαίρου, που δεν ζει (μόνο) από τους μύθους του, αλλά κυρίως από τον τρόπο ανάπτυξης, τα αποτελέσματα και τα έσοδα. Το γερμανικό μοντέλο, που στηρίζεται ανέκαθεν στον προγραμματισμό, τη μεθοδικότητα και τη διαχείριση πόρων κατατρόπωσε τον άναρχο τρόπο με τον οποίο κυρίως οι λατινοαμερικανικές χώρες, ως παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, προσπαθούν, χρόνια τώρα, να επιβληθούν στις παγκόσμιες αγορές και διοργανώσεις.
Το μότο του Γιόακιμ Λεβ «Απόλυτη συγκέντρωση», που έγινε τίτλος χιουμοριστικού καρτούν σίριαλ στο γερμανικό ιδιωτικό κανάλι Tele 5, με τη χαρακτηριστική νοτιογερμανική προφορά («Höggschde Konzentration») του εθνικού εκλέκτορα συμπύκνωνε όλη τη φιλοσοφία του «νέου γερμανικού θαύματος», μετά τις αρχικές δυσκολίες της Επανένωσης και παρά τους ευρωπαϊκούς κλυδωνισμούς των τελευταίων ετών. Ακόμα περισσότερο, απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο άθλημα, θέαμα, εμπόρευμα και τηλεοπτική εικόνα, αλλά και ένα Gesamtkunstwerk (απόλυτο έργο τέχνης) επί χόρτου, στο οποίο αντιπαρατίθενται για ενενήντα λεπτά τουλάχιστον έθνη, σχολές, φιλοσοφίες, συστήματα και οικονομίες: μία αναμέτρηση μεταξύ λατινοαμερικανικής, κυρίως βραζιλιάνικης μαγείας ή αργεντίνικου πάθους και ευρωπαϊκής, εν μέρει ισπανικής υπεροχής, αλλά και αποκλειστικά γερμανικής απομάγευσης, με βεμπεριανό ορθολογισμό.
«Απόλυτα συγκεντρωμένη» στον εκάστοτε στόχο, η χώρα επιβεβαίωσε το προβάδισμά της στον παγκόσμιο χάρτη της οικονομίας και του ποδοσφαίρου, προκαλώντας ταυτόχρονα μία βραζιλιάνικη τραγωδία και γεννώντας μία ακόμα αργεντινή θλίψη. Αυτή την περίοδο η Γερμανία είναι η μόνη χώρα στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, που ξέρει -και μπορεί- να συνδυάζει απόλυτα επιτυχημένα τα οικονομικά επιτεύγματα με τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα και η Εθνική Γερμανίας αποτελεί τον καλύτερο πρεσβευτή της χώρας – μέχρι πάντως το επόμενο Μουντιάλ.