Για άλλη μία μεταγραφική περίοδο, στο ποδόσφαιρο, είμαστε «στο ίδιο έργο θεατές». Καθημερινά, ο αθλητικός Τύπος κατακλύζεται από δεκάδες ονόματα, γνωστά και άγνωστα, τα οποία παρουσιάζονται σαν… παικταράδες και φυσικά όλοι… πετάνε τη σκούφια τους για να έρθουν στην Ελλάδα.
Αν ανατρέξουμε μερικά χρόνια πίσω, θα δούμε ότι τέτοιου επιπέδου παίκτες δεν θα απασχολούσαν ούτε τα μονόστηλα που αφιερώνουν οι εφημερίδες για τις «μικρές» ομάδες. Ομως, όπως λένε και οι ειδικοί, έλλειψη χρημάτων, στάση εμπορίου.
Επομένως, ας μην περιμένουν οι οπαδοί να δουν στο ρόστερ των ομάδων τους ποδοσφαιριστές που θα κάνουν τη διαφορά με το όνομά τους. Φυσικά, όποιοι κι αν έρθουν θα «βαπτιστούν», όπως συμβαίνει πάντα, «θηρίο», «μπουλντόζα», «κέρβερος», «ογκόλιθος» και με ακόμη πιο ηχηρούς προσδιορισμούς, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες σ’ αυτούς που αναζητούν… φως στο σκοτάδι.
Ομως ο φίλαθλος έχει καταλάβει πλέον ότι οι διοικήσεις των ομάδων δεν έχουν λεφτά και αρχίζει να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι η «καλή ομάδα» δεν πρέπει απαραίτητα να είναι και «ακριβή». Σίγουρα αυτό τον δυσαρεστεί, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι άρχισε να δείχνει υπομονή και εμπιστοσύνη στον προπονητή όταν βλέπει ότι γίνεται οργανωμένη δουλειά και η πρόοδος του συνόλου έρχεται με μικρά αλλά σταθερά βήματα.
Το… επικίνδυνο σ’ αυτό το σημείο είναι ο ρόλος που θα παίξουν τα οπαδικά αθλητικά έντυπα, που χάριν της κυκλοφορίας θέλουν να παρουσιάζουν σε κάθε μεταγραφή και έναν… Μέσι. Είναι η χειρότερη… εκδούλευση που πουλάνε σ’ αυτούς που λένε ότι υποστηρίζουν. Γιατί η απογοήτευση φέρνει και αντίδραση.
Η ευθύνη να διατηρηθούν σε χαμηλά επίπεδα οι προσδοκίες των οπαδών πέφτει στις πλάτες της επικοινωνιακής πολιτικής των ΠΑΕ. Εχουν τον τρόπο να τιθασεύσουν τον άκρατο υπερθετικό βαθμό στον χαρακτηρισμό που δίδεται από τον Τύπο στις νέες μεταγραφές. Αλλά και σε όσα διαδραματίζονται στις προπονήσεις και στα φιλικά προετοιμασίας. Γιατί έχουμε και το περίεργο… ελληνικό φαινόμενο, κάθε χρόνο να διακρίνονται ορισμένοι παίκτες σ’ αυτά, οι οποίοι τελικά δίνονται δανεικοί.
Ενα παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τον Ολυμπιακό. Στο Ζέεφελντ έχουν πάει και αυτοί που στην περσινή περίοδο είχαν δοθεί σε άλλες ομάδες. Κάνουν προετοιμασία κανονικά, αλλά είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι δεν θα ταξιδέψουν στην Αμερική για τα φιλικά παιχνίδια.
Προς τι λοιπόν όλη αυτή η ιστορία; Τι περιμένει να δει ο Μίτσελ που δεν είδε για ένα ολόκληρο χρόνο; Δεν θα ήταν καλύτερα για όλους να είχε ξεκαθαριστεί το τι μέλλει γενέσθαι; Το φαινόμενο δεν είναι μόνο… Ολυμπιακό. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι ομάδες ακολουθούν την ίδια τακτική. Ετσι και η προετοιμασία δεν γίνεται σωστά και οι παίκτες απογοητεύονται.