Αναζητώ τη λέξη για να περιγράψω το φαινόμενο που αντίκρισα όταν έφτασα στο λιμάνι του Πειραιά, μεσάνυχτα Κυριακής. Η λέξη που έρχεται πρώτη είναι «θλιβερό», με τη διάσταση πλέον ενός στοχαστικού θυμού, αυτού που προ πολλού έχει περάσει το σημείο βρασμού και αγγίζει πλέον με ενδιαφέρον σχεδόν επιστημονικό την ποικιλία της συμπεριφοράς και την απουσία κανόνων.
Ηθελα να πάρω ταξί, μαζί με πολλούς άλλους που είχαμε βγει στην πύλη 7. Κατά έναν ανεξήγητο λόγο, το μέγα πλήθος έπρεπε να περάσει –προκειμένου να βγει στον δρόμο– από έναν αυτοσχέδιο διάδρομο, στενό και φυσικά εντελώς ακατάλληλο. Το γεγονός ότι, παρά την παραδοξότητα της κατάστασης, είχα το κουράγιο να παρατηρήσω ότι το ψηλό συρματόπλεγμα που όριζε τον «διάδρομο» στολιζόταν από κάτι που, μέσα στην κούρασή μου, χαρακτήρισα ως πλαστικά φύλλα κισσού δεν βελτίωσε την κατάσταση.
Προς το τέλος του «διαδρόμου» και παρά τη στενότητα του χώρου, με τουρίστες να σέρνουν βαλίτσες, άρχισα να διακρίνω μία σειρά ανθρώπων παραταγμένων σαν απείθαρχα στρατιωτάκια. Φυσικά εμπόδιζαν την κίνηση, αφαιρώντας πολύτιμα εκατοστά για τη διέλευση του κόσμου με τα μπαγκάζια, αλλά γρήγορα αποκαλύφθηκε ο λόγος της εντελώς αναιδούς παρουσίας τους, καθώς από τα χείλη τους, σε ρυθμό επαναληπτικό, με αλλαγή τόνου, άκουγα τη λέξη «ταξί-ταξί». Το ταξί γινόταν taxi και μετά πάλι ταξί και οι οδηγοί με το γνωστό ύφος «ή τώρα ή ποτέ» άρχισαν να μας περικυκλώνουν. Ηθελα ταξί και ταξί πήρα, εκτός σειράς φυσικά, γιατί σειρά δεν υπήρχε, παρά μόνον ένα μπουλούκι που αποφεύγω, από σεβασμό στον Τρίτο Κόσμο, να ονομάσω «τριτοκοσμικό». Γι’ αυτό θα το ονομάσω «ελληνικό», με την ελευθερία στον αναγνώστη να κατατάξει τη χώρα μας σε όποιον κόσμο επιθυμεί.
Η τυχαία αυτή εμπειρία μου με το «τουριστικό προϊόν» και την ποιότητα ζωής α λα ελληνικά ήρθε να ενισχύσει μία αίσθηση των τελευταίων εβδομάδων. Με την αύξηση της τουριστικής κίνησης, έχουν αναδυθεί δύο παράλληλα όσο και αντίθετα φαινόμενα. Εχει ανοίξει ο δρόμος για πολλούς σωστούς επαγγελματίες (και είναι πολλοί) που πασχίζουν να συμβάλουν στην ανόρθωση της εικόνας της χώρας, αλλά και της πραγματικής οικονομίας. Και από την άλλη όχθη, έχουν «επιστρέψει» με θράσος όσοι πιστεύουν ότι έφτασε και η δική τους ώρα. Είναι μία κρίσιμη καμπή.