Οσοι παρακολουθήσαμε τις πρωτοφανείς σκηνές της καταδίωξης και σύλληψης του Νίκου Μαζιώτη στο κατάμεστο από τουρίστες Μοναστηράκι είναι βέβαιον ότι διερωτηθήκαμε ξανά πώς ο αδίστακτος αυτός κακοποιός είχε αποφυλακιστεί, μετά βαΐων και κλάδων, λόγω της παρέλευσης του 18μήνου της προφυλάκισής του. Τι να τα κάνουμε τα προσωπικά συγχαρητήρια Σαμαρά και τους επαίνους των αρμοδίων προς ομάδα των ανδρών και γυναικών που χειρίστηκε τόσο επαγγελματικά τη… δεύτερη σύλληψη του κατηγορούμενου τρομοκράτη; Πρωτίστως, η κοινή γνώμη θα ήθελε να γνωρίζει τους λόγους και τους υπόλογους των τραγικών καθυστερήσεων, που προκάλεσαν την πρώτη απελευθέρωσή του. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι οι δικαστικοί που χειρίστηκαν την υπόθεση γνώριζαν πολύ καλά τη δράση και την επικινδυνότητα του κατηγορουμένου. Δεύτερον, διότι ακριβώς η επικινδυνότητα του Μαζιώτη είναι πιθανόν να «συνέβαλε» στο… βήμα σημειωτόν της δικαστικής εκδίκασης. Και τρίτον, διότι όσο μένουν αναπάντητα τα ερωτηματικά αυτά, το απίστευτο περιστατικό μπορεί να ξανασυμβεί και σε άλλες υποθέσεις τρομοκρατίας ή κοινωνικής σπουδαιότητας (διαφθοράς κ.λπ.), τις οποίες χειρίζεται η Δικαιοσύνη.
Σκόπιμη είναι μια αναδρομή. Ο Μαζιώτης, μαζί με τη σύντροφό του Παναγιώτα Ρούπα, συνελήφθησαν τον Απρίλιο του 2010 για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα». Τον επόμενο μήνα ο φάκελος διαβιβάζεται σε δύο εφέτες-ειδικούς ανακριτές. Επειτα από τέσσερις μήνες (Νοέμβριος 2010), η δικογραφία παραδίδεται στον αρμόδιο εισαγγελέα. Χρειάστηκε και αυτός τέσσερις μήνες για να προτείνει την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη. Περνούν άλλοι τρεις μήνες, ώστε το συμβούλιο εφετών να εκδώσει βούλευμα παραπομπής σε δίκη. Τέλος, τον Αύγουστο του 2011 συγκαλείται η ολομέλεια του Εφετείου για την κλήρωση των δικαστών που θα εκδικάσουν την υπόθεση. Επιτέλους, η δίκη αρχίζει στις 5 Οκτωβρίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, όμως, συμπληρώνεται το 18μηνο και οι κατηγορούμενοι αποφυλακίζονται, «με περιοριστικούς όρους», οι οποίοι, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τηρήθηκαν. Οι δράστες εξαφανίζονται και επανέρχονται, αμέσως, στην ενεργό δράση. Μετά τον σάλο που προκλήθηκε, διατάσσεται δικαστική έρευνα για την απαράδεκτη ολιγωρία. Παρά ταύτα, όμως, δεν εντοπίζονται ευθύνες και η υπόθεση παραπέμπεται στο αρχείο…
Ελληνες δικαστικοί έχουν υπάρξει θύματα των τρομοκρατών ή στόχοι απειλών και εκφοβισμού. Ωστόσο, το ίδιο συμβαίνει και με άλλους λειτουργούς (αστυνομικούς, δικηγόρους, μάρτυρες κατηγορίας, διευθυντές φυλακών, δεσμοφύλακες και ουκ ολίγους δημοσιογράφους). Ομως και σ’ αυτή την «αξιολόγηση επαγγελματικής επικινδυνότητος» υφίσταται σαφέστατη ιεράρχηση αποστολής και καθήκοντος. Ουδείς δικαστικός δικαιούται να υποχωρεί σε κάποιο είδος εκβιασμού και φοβίας. Ή -το χειρότερο- να προχωρεί σε ανομολόγητους συμβιβασμούς με τους εκβιαστές του. Επέλεξε ένα λειτούργημα του οποίου αποστολή είναι η προστασία της κοινωνίας έναντι κάθε μορφής εγκληματικότητος και η απονομή δικαιοσύνης έναντι παντός τιμήματος. Κατά ποία λογική, λοιπόν, η έμφοβη ατολμία ενός δικαστικού μπορεί να «εκθέσει» (ως απονενοημένη αποκοτιά) την τόλμη μιας αστυνομικού; Εννοούμε τη νεαρή και «εκτός υπηρεσίας» λειτουργό του κράτους, η οποία εντόπισε τον Μαζιώτη, τον παρακολούθησε μεθοδικά και τελικά πρωτοστάτησε στη σύλληψή του.
Υ.Γ. Φίλες και φίλοι. Εχω πολλούς φίλους δικαστικούς, τους οποίους εκτιμώ και σέβομαι για τον τρόπο που ασκούν το λειτούργημά τους. Δεν αγνοώ, επίσης, ότι υπάρχουν λιγόψυχοι ή και επίορκοι στην Αστυνομία. Ακριβώς αυτό προσπαθώ να διαχωρίσω. Ει δυνατόν, δε, να το αναδείξω.