Ο Τόμας Πίερς, επιτετραμμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, διαμαρτυρήθηκε για την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιστολή που απηύθυνε στις 3 του μηνός προς τον Μ. Σπουρδαλάκη, κοσμήτορα της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Δεν είναι θέμα ακαδημαϊκής ελευθερίας», σημειώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης, «αλλά υιοθέτησης εκ μέρους της σχολής της προσπάθειας ενός καταδικασμένου δολοφόνου να βγάλει χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου». Η σύντομη επιστολή καταλήγει με τη δήλωση ότι η αμερικανική πρεσβεία δεν «προσβλέπει σε οιαδήποτε μελλοντική συνεργασία με τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών».
Η απάντηση του προσκείμενου στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) Μ. Σπουρδαλάκη εστάλη τη μεθεπομένη και στο κύριο επιχείρημα που αναπτύσσει σε αυτήν ο κοσμήτωρ, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει το χάσμα που χωρίζει τους δύο κόσμους: το πανεπιστήμιο όπως θα έπρεπε να είναι και το πανεπιστήμιο όπως έχει καταντήσει εδώ, έπειτα από τριάντα χρόνια δικτατορίας της Αριστεράς στους χώρους του. «Πιστεύουμε», γράφει ο κοσμήτωρ, «ότι το πανεπιστήμιο είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου δημοφιλείς και αντιδημοφιλείς, συμβατικές και αντισυμβατικές απόψεις μπορούν να εκφράζονται», ενώ η θέση της αμερικανικής πρεσβείας για το ζήτημα «επιδεικνύει μια διαφορετική αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου», την οποία προφανώς ο κοσμήτωρ απαξιοί να σχολιάσει και, απλώς, την παραδίδει στη χλεύη του δημοκρατικού κόσμου.
Oμως, η ιδιότυπη αντίληψη περί ελευθερίας του λόγου την οποία υπερασπίζεται ο Μ. Σπουρδαλάκης, στην πραγματικότητα, συνιστά άρνηση της ελευθερίας, όπως νοείται τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο, και επιστροφή στην κατάσταση της ζούγκλας των φυσικών δικαιωμάτων, όπου όλα επιτρέπονται σε όλους και κερδίζει όποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη δική του άποψη περί δικαίου. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε ο Κουφοντίνας είναι κάτι χειρότερο από «αντισυμβατικές» και «αντιδημοφιλείς»: είναι στυγερές δολοφονίες εκ προμελέτης. Oταν ο Μ. Σπουρδαλάκης τις εντάσσει στη σφαίρα του ηθικού σχετικισμού, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι δέχεται ουσιαστικά την κατάργηση της στοιχειώδους διάκρισης μεταξύ δικαίου και αδίκου, που διέπει την οργάνωση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας;
Μπορεί –δεν το αποκλείω– να μην το καταλαβαίνει. Σε ένα πανεπιστήμιο, όπου είναι δυνατόν να εκλέγεται πρύτανης ένα πρόσωπο του κύρους και της βαρύτητας ενός Πελεγρίνη, όλα μπορεί να συμβαίνουν. Από την άλλη, βέβαια, για να μην τον αδικούμε, εξετάζω το ενδεχόμενο ο Μ. Σπουρδαλάκης να εκφέρει παρόμοιας γελοιότητος δικαιολογίες, επειδή ο άνθρωπος ντρέπεται να παραδεχθεί ότι δεν τολμά να ορθώσει το ανάστημά του στην παλαβή Αριστερά που διαφεντεύει τη ζωή του πανεπιστημίου ή, ακόμη, να ντρέπεται να παραδεχθεί τη συμπάθειά του προς τον αγώνα του Κουφοντίνα, επειδή στρεφόταν κατά των «κακών δεξιών». Ειλικρινά, δεν ξέρω τι από όλα ισχύει και δεν θέλω να τον αδικήσω. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν η αντίληψή του περί ελευθερίας του λόγου θα επέτρεπε μια εκδήλωση των αρνητών του Ολοκαυτώματος ή υπέρ του δικαιώματος στην παιδοφιλία. Γιατί όχι; Οπωσδήποτε υπάρχουν ανισόρροποι, που θα υποστηρίξουν ότι παρόμοιες απόψεις είναι απλώς…«αντισυμβατικές»!
Αξιοσημείωτη, επίσης, η κακομοιρίστικη κουτοπονηριά του επιχειρήματος ότι ήταν αδύνατον να εξετασθεί προς έγκριση το αντικείμενο της εκδήλωσης: «Ακόμη και αν ήθελα να το κάνω αυτό (σ.σ.: υπονοεί άραγε ότι δεν ήθελε;), θα ήταν αδύνατον στην πράξη, εξαιτίας της θλιβερής έλλειψης προσωπικού της γραμματείας της κοσμητείας». Με απλά λόγια, ο κοσμήτωρ αποποιείται την ευθύνη που είναι συνυφασμένη με το αξίωμά του και τη φορτώνει στο τρισκατάρατο Μνημόνιο. Αληθινός δάσκαλος, ο Μ. Σπουρδαλάκης! Οχι παίξε–γέλασε. Τέλος, να επισημανθεί ότι καταφεύγει και στην πολιτικάντικη στρεψοδικία. Διότι λυπάται, γράφει, για τον ισχυρισμό του Τ. Πίερς «ότι η κοσμητεία είχε την πρόθεση (sic) να προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων και τους επιζήσαντες». Ομως, ο Αμερικανός διπλωμάτης δεν καταλογίζει τέτοια πρόθεση στον κοσμήτορα. Διατυπώνει, απλώς, την πεποίθηση πως η εκδήλωση προσέβαλε τη μνήμη των νεκρών.
Το μόνο ευτράπελο στην, κατά τα άλλα αξιοθρήνητη, επιστολή του κοσμήτορα είναι ότι κλείνει με μια πινελιά (ακούσιου, ασφαλώς…) αυτοσαρκασμού. Εκφράζει τη λύπη του για την απόφαση της πρεσβείας «να κλείσει τον δρόμο της συνεργασίας (σ.σ.: εννοεί μεταξύ της συγκεκριμένης σχολής του ΕΚΠΑ και αμερικανικών πανεπιστημίων), η οποία θα ήταν αμοιβαία επωφελής». Αμοιβαία επωφελής; Εδώ γελάμε. Πού πας, ρε Καραμήτρο; Συγγνώμη, κ. Σπουρδαλάκη, ήθελα να πω…
Υπάρχει Θεός!
Την περασμένη Παρασκευή, δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» τα αποτελέσματα έρευνας επιστημονικής ομάδας από τρία πανεπιστήμια: το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας (που, ομολογουμένως, δεν ήξερα ότι υπήρχε και χαίρομαι πολύ που μαθαίνω ότι υπάρχει…) και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (για το οποίο είναι αλήθεια ότι κάτι είχα ακούσει…).
Η έρευνα αποδεικνύει ότι αυτό που ανέκαθεν υποστήριζα, επιτέλους, τεκμηριώνεται και επιστημονικά. Το 75% εκ του δείγματος των 1.045 ερωτηθέντων πιστεύει ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας ήταν προσχεδιασμένη από εξωθεσμικά (σκοτεινά) κέντρα. Το 69% πιστεύει ότι το φάρμακο για τον καρκίνο έχει εφευρεθεί αλλά δεν διατίθεται στην αγορά. Το 61% πιστεύει ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής. Το 59% ότι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ήταν μεθοδευμένο από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Υπάρχει, τέλος, και ένα 27% που πιστεύει ότι η προσσελήνωση της αποστολής «Απόλλων 11» το 1969 ουδέποτε συνέβη, αλλά σκηνοθετήθηκε από τους Αμερικανούς σε κάποια έρημο.
Υπό την προϋπόθεση ότι όλα αυτά δεν είναι ένα καλοστημένο αστείο*, τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν την πεποίθησή μου ότι, ναι, υπάρχει ο λεγόμενος θεός της Ελλάδος! Διαφορετικά δεν εξηγείται πώς μία χώρα, της οποίας ο πληθυσμός μαστίζεται σε τέτοια έκταση από παράνοια και βλακεία, μπορεί να τα έχει καταφέρει τόσο καλά, παρά τις ιστορικές αντιξοότητες, ώστε σήμερα να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης, μέλος του ΝΑΤΟ και, επίσης, 29η ως προς το βιοτικό επίπεδο στην κατάταξη των ανεπτυγμένων χωρών του ΟΟΣΑ.
* Οι υποψίες μου περί καλοστημένου αστείου εδράζονται στο γεγονός ότι, στην κατάταξη με τους θεσμούς/φορείς τους οποίους οι ερωτηθέντες εμπιστεύονται περισσότερο, πρώτη είναι η Εκκλησία και δεύτερη… η κοινότητα των ομοφυλοφίλων!
Αυλαία
Καλό νέο; Κακό νέο; Ας αποφασίσει ο καθένας κατά την κρίση του. Η είδηση, πάντως, είναι ότι ο Γιώργος μας (ένας είναι ο Γιώργος μας – περαιτέρω διευκρινίσεις περιττεύουν), ομιλών από το βήμα του συνεδρίου της Σύμης, το οποίο κατά παράδοση γίνεται όπου αλλού εκτός της Σύμης (φέτος γίνεται στις Σπέτσες), ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την πολιτική. Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στην πολιτική σήμερα, είπε: «Κανείς πολιτικός, καμία πολιτική δύναμη, κανένα κόμμα δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τις πραγματικές ανάγκες μιας χώρας, μιας κοινωνίας». Το πλήγμα για την κωμωδία είναι τεράστιο. Ας ελπίσουμε ότι δεν ήξερε τι έλεγε – διόλου απίθανο, δεν θα είναι η πρώτη φορά…