Τα προβλήματα στην αμερικανική αγορά εργασίας παραμένουν πολύ σοβαρά. Είναι παραπλανητικά τα στοιχεία που φέρουν την ανεργία στο 6,1%, να έχει δηλαδή σημειώσει πτώση από το 10% στο οποίο είχε εκτιναχθεί το 2009: οι μακροχρόνια άνεργοι αντιπροσωπεύουν πολύ μεγαλύτερη μερίδα του συνόλου από το σύνηθες. Εκατομμύρια άτομα έχουν, άλλωστε, εγκαταλείψει την προσπάθεια να βρουν δουλειά, γι’ αυτό και δεν υπολογίζονται στη μέτρηση. Τι μπορεί να γίνει όμως; Το κύριο πρόβλημα παραμένει η έλλειψη ζήτησης. Οι δυνατότητες της Federal Reserve να καλύψει τα κενά φαίνεται να έχουν εξαντληθεί. Ακόμη κι αν δεν το υπαγορεύουν λόγοι οικονομικής φύσης, πολιτικοί λόγοι εξώθησαν την Ουάσιγκτον να πει όχι σε περαιτέρω μέτρα τόνωσης της οικονομίας. Υπάρχει, πάντως, ακόμη ένας δρόμος που δεν έχει εξερευνηθεί: η σύνδεση των ανέργων με τις επιχειρήσεις που πηγαίνουν καλά και θέλουν να προσλάβουν κόσμο. Υπάρχουν τέτοιες επιχειρήσεις, όσο κι αν η ζήτηση παραμένει χαμηλή. Η ανεργία ποικίλλει, άλλωστε, από περιοχή σε περιοχή.
Αν σε ορισμένες περιοχές υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ανεργίας και σε άλλες οι επιχειρήσεις αναζητούν κόσμο, τότε γιατί δεν μετακινούνται οι άνεργοι; Σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε να επικεντρωθεί η πολιτική. Η μεγάλη κινητικότητα των εργαζομένων υπήρξε πάντα το ισχυρό σημείο της αμερικανικής οικονομίας, αλλά τελευταία αποτελεί περισσότερο μύθο παρά πραγματικότητα. Ακόμη και πριν από την ύφεση, το πλεονέκτημα των ΗΠΑ αποδυναμωνόταν. Τελευταία η κινητικότητα έχει υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα που έχουν καταγραφεί από όταν άρχισαν οι σχετικές μετρήσεις τη δεκαετία του ’40. Θα βοηθούσε η άρση ορισμένων εμποδίων που έχει θέσει η κυβέρνηση στον τρόπο με τον οποίο αναζητούν εργασία οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι δεν μετακινούνται για διάφορους λόγους. Ισως δεν έχουν την κατάλληλη τεχνογνωσία. Επίσης η μετακίνηση κοστίζει ακριβά: όσοι έχουν δικό τους σπίτι, και μάλιστα αν το έχουν αγοράσει με στεγαστικό δάνειο που σήμερα υπερβαίνει την αξία του, ίσως δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος μιας μετακίνησης. Επιπλέον είναι πολύ περίπλοκο να κινηθούν οικογένειες που εξαρτώνται από τα επιδόματα του κράτους, όπως συμβαίνει σε πολλούς ανέργους. Ορισμένα από αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με μέτριο κόστος.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να διευκολύνει τους άνεργους στην αναζήτηση νέας εργασίας και όχι μόνον στις περιοχές στις οποίες τυγχάνει να ζουν. Μελέτες που συγκρίνουν πολιτικές σε ένα ευρύ φάσμα βιομηχανιών χωρών διαπιστώνουν ότι αποδίδει η παροχή βοήθειας στην αναζήτηση εργασίας υπό τη μορφή των υπηρεσιών ανεύρεσης εργασίας, των αναφορών σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης αλλά και με τη συνδρομή στο κόστος της μετακίνησης. Οι επιδοτήσεις για προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης ή επανακατάρτισης μπορούν επίσης να βοηθήσουν εάν κι εφ’ όσον έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά. Πρέπει επίσης να εναρμονιστούν με αυτή την προσπάθεια η φορολογική νομοθεσία και το κράτος πρόνοιας. Οπως έχουν αυτήν τη στιγμή, οι δύο αυτοί παράγοντες δυσχεραίνουν τη μετακίνηση των εργαζομένων.
Το φορολογικό σύστημα ευνοεί την ιδιοκατοίκηση έναντι της ενοικίασης κατοικίας. Αυτό όχι μόνον είναι άδικο, δεδομένου ότι οι ενοικιαστές είναι συνήθως φτωχότεροι, αλλά είναι, επίσης, αναποτελεσματικό. Οι τόκοι των στεγαστικών δανείων εκπίπτουν από τους φόρους, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τα ενοίκια. Επιπλέον, η κατοχή κατοικίας αποδίδει εισόδημα, ενώ αν ζει κάποιος στο σπίτι του, το εισόδημα είναι έμμεσο και παραμένει αφορολόγητο. Περιορίζοντας τις ευνοϊκές για τους ιδιοκτήτες ακινήτων διατάξεις θα ενεθάρρυνε την ενοικίαση σπιτιών αυξάνοντας την κινητικότητα των εργαζομένων. Το κράτος πρόνοιας επιτείνει το πρόβλημα εξαιτίας της περιπλοκότητάς του.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να λύσει κανείς όλα αυτά τα προβλήματα, αλλά πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει ένα νέο πρόβλημα σχετικό με την ανεργία και αυτό απαιτεί νέες ιδέες.