Οι νεκροί είναι νεκροί. Και οι σκοτωμένοι, σκοτωμένοι. Είτε για Μαλαισιανούς και Ολλανδούς πρόκειται είτε για Παλαιστινίους και Ισραηλινούς. Είτε για αθώα θύματα ενός επιβατηγού αεροπλάνου που καταρρίπτεται, άγνωστο ακόμα από ποιους αλλά σίγουρα θηριωδώς αμοραλιστές, είτε για τα επίσης αθώα θύματα -άμαχους στη συντριπτική τους πλειονότητα, και παιδιά, πολλά παιδιά- που αφήνουν πίσω τους τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα, συμπληρώνοντας το έργο των κανονιοβολούντων πολεμικών πλοίων και των τεθωρακισμένων χερσαίων δυνάμεων.
Φαίνεται όμως ότι για την ευφημιστικώς λεγόμενη διεθνή διπλωματία, δηλαδή για τους ωμούς παίχτες του πιο άγριου παιχνιδιού ισχύος, οι δολοφονημένοι της Ουκρανίας και της Γάζας δεν δικαιούνται ούτε καν τη φυσική μεταθανάτια ισότητά τους. Χωρίζονται σε «δικούς μας» και «των άλλων». Δεν βαραίνουν το ίδιο. Δεν προκαλούν εξίσου συγκινημένες ή οργισμένες αντιδράσεις από την πλευρά των εμπλεκομένων. Και δεν οδηγούν σε κοινή στάση τους Μεγάλους της Γης, οι οποίοι για το τελευταίο που νοιάζονται είναι το αν η συμπεριφορά τους είναι ενιαία, δηλαδή αμερόληπτη, και τα ηθικολογικά τους κριτήρια σταθερά και όχι εναλλασσόμενα κατά την περίσταση και την εθνικότητα των σκοτωμένων· οι οποίοι όμως, πολιτογραφημένοι πια στο μέγα έθνος των νεκρών, δεν έχουν καμία από τις γνώριμές μας υπηκοότητες και εθνικότητες. Και είναι εφιαλτικό -αλλά και αποκαλυπτικό για τα σκοτάδια που σέρνει ακόμα μέσα της η ανθρώπινη συνείδηση- να χρησιμοποιείται ο θάνατος των μεν, των «δικών μας», σαν ευκαιρία για να εξουδετερωθεί πολιτικά ή να υποβαθμιστεί επικοινωνιακά ο θάνατος «των άλλων».
Την υποβάθμιση αυτή, για την τραγωδία της Γάζας, την επιδιώκει και το Ισραήλ, με τον δικό του τρόπο, διαφορετικό από των συμμάχων του. Προειδοποίησε λοιπόν τους ξένους δημοσιογράφους που παραμένουν σ’ αυτή την πανταχόθεν αποκλεισμένη λωρίδα γης (ή μάλλον ταφικού χώματος) ότι βρίσκονται σε ζώνη πολέμου, άρα κινδυνεύει η ζωή τους, άρα καλύτερα να τα μαζέψουν και να φύγουν. Εν προκειμένω, η λέξη προειδοποίηση είναι ένα ευγενέστερο όνομα της ευθείας απειλής. Διότι και η ίδια η παρουσία των δημοσιογράφων εκεί αποτελεί απειλή για τον ισραηλινό στρατό: με τις λέξεις και τις φωτογραφίες τους αποκαλύπτουν πως ό,τι εμφανίζεται σαν εκ προοιμίου δικαιωμένη «χειρουργική» επιχείρηση, με πρωτεύοντα στόχο τις όσο το δυνατόν μικρότερες «παράπλευρες απώλειες» είναι ολοφάνερο ψέμα. Εκτός και αν δεχτούμε ότι ένα μπουλούκι παιδιά που παίζουν μπάλα δίπλα στα χαλάσματα είναι μια κανονιοβολητέα σπείρα τρομοκρατών, έστω μελλοντικών.
Αλλά και όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι να φύγουν, θα μείνουν Ισραηλινοί συνάδελφοί τους που η τιμιότητά τους αδιαφορεί για τις ανάγκες της εθνικι (στι)κής προπαγάνδας. Οπως ο Γκιντόν Λεβί, εκ των αρχισυντακτών της «Χααρέτζ», o οποίος στις 13 Ιουλίου δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Israel’s real purpose in Gaza? To kill Arabs». Να σκοτώσει Αραβες… Μπορεί άραγε μια τέτοια μέθοδος να φέρει την ειρήνη; Ή η ειρήνη είναι μεν στόχος, αλλά με τη στρατιωτική έννοια;