Σπάνια ένας πρόεδρος έχει βρεθεί μπροστά σε τόσες, φαινομενικά διακριτές, κρίσεις στην εξωτερική πολιτική, αλλά αυτό που καθιστά πιο περίπλοκο το πρόβλημα που καλείται να διαχειριστεί ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα είναι το γεγονός ότι οι κρίσεις αυτές διαπλέκονται. Οι εξελίξεις σε μία περιοχή μπορούν να επηρεάσουν τις απόψεις και τις επιλογές για μία άλλη περιοχή.
Ο Ομπάμα μπορεί να πιέζει τη Ρωσία σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά προσπαθεί να συνεργαστεί με τη Μόσχα στο ζήτημα του Ιράν. Αν και ασκεί πίεση στο Ιράν για το πυρηνικό πρόβλημα, συμμαχεί με την Τεχεράνη απέναντι στους σουνίτες αντάρτες του Ιράκ. Τέλος, επιχειρεί να βοηθήσει τους ίδιους αντάρτες ενάντια στην κυβέρνηση Aσαντ στη Συρία. Την ίδια στιγμή, η σύγκρουση στη Γάζα έχει κλονίσει τον Ομπάμα. Ενώ υποστηρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στους πυραύλους της Χαμάς, επιχειρείται μια συμφωνία για τη διακοπή των πυρών με τη βοήθεια της Αιγύπτου, τη χρηματοδότηση της οποίας οι ΗΠΑ αποφάσισαν να διακόψουν.
Οι κρίσεις που αντιμετωπίζει ο Αμερικανός πρόεδρος αντανακλούν ένα ευρύτερο μοτίβο της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής, όπου οι σχέσεις μεταξύ των κρατών έχουν ξεφύγει από τον διπολισμό του Ψυχρού Πολέμου και οι συνεργασίες προκύπτουν ανάλογα με τα ζητήματα που ανακύπτουν.