Για την Ελένη Π.
Κύριε διευθυντά
Επικοινωνούμε μαζί σας με αφορμή το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του κυριακάτικου φύλλου της 13ης Ιουλίου 2014 της έγκριτης εφημερίδας σας με τίτλο «Πανδαμάτωρ ο χρόνος και για την κάποτε ωραία Ελένη Π.» και το άρθρο στο ένθετο «Τέχνες και Γράμματα» του ιδίου φύλλου με τίτλο «Η πανέμορφη, πληγωμένη Ελένη».
Το ενδιαφέρον που έχουν προκαλέσει το δημοσίευμα και το άρθρο για το ιστορικό καΐκι «ΕΛΕΝΗ Π.» μάς επιβάλλει να σας γνωρίσουμε πως « ο γενναιόδωρος Ελληνας χορηγός» είναι το Ιδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου. Στο πλαίσιο της πολυετούς και πολύπλευρης δράσης του στον χώρο της προστασίας και προβολής του ελληνικού πολιτισμού, το ίδρυμα προσέφερε από το 2000 έως το 2003 τα αιτηθέντα από το Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας κεφάλαια για την αγορά, μελέτη αποκατάστασης, επικαιροποίηση της μελέτης και εν τέλει υλοποίηση του έργου, ανταποκρινόμενο σε σχετικά του αιτήματα.
Ηδη με τα πρώτα χρήματα που το ίδρυμα γενναιόδωρα προσέφερε το 2000, αγοράστηκε το «Ελένη Π.», πληρώθηκε η μελέτη αποκατάστασης του σκάφους την οποία εκπόνησε ο κ. Κ. Δαμιανίδης, αρχιτέκτων–ναυπηγός, καθώς και η επιτόπια επίβλεψη, φωτογράφηση κ.λπ. Ακολούθησαν άλλες δύο δωρεές, το 2002 και 2003, στο ΙΑΜΥ για την αποκατάσταση και «μουσειοποίηση» του ιστορικού για την Υδρα πλοίου. Τα διατεθέντα κεφάλαια από το ίδρυμα ξεπέρασαν συνολικά τις 100.000 ευρώ σε σημερινές αξίες. Το ποσόν αυτό επαρκούσε τότε για τη μουσειακή τουλάχιστον αποκατάσταση του πλοίου.
Η συνέχεια δυστυχώς είναι αυτή που τα δημοσιεύματά σας ευστόχως αναδεικνύουν. Γνωρίζουμε ότι εδώ και αρκετά έτη το σκαρί βρίσκεται σε καρνάγιο της Σαλαμίνας, όπου κυριολεκτικά σαπίζει, χωρίς να έχουν προχωρήσει περαιτέρω οι εργασίες για τις οποίες δόθηκε η δωρεά, και για αυτό καταλλήλως έχουμε ενημερώσει όποιον έπρεπε να το γνωρίζει. Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως για την ανάδειξη του θέματος από την εφημερίδα σας και ελπίζουμε ότι θα ευαισθητοποιηθούν – κινητοποιηθούν όσοι οφείλουν να το πράξουν.
Εκτωρ Π. Βερύκιος – Διευθυντής του Ιδρύματος Ιωάννου
Φ. Κωστοπούλου – Κατερινα Χ. Κοσκινα – Καλλιτεχνική διευθύντρια
Ο βηματισμός των Ευζώνων
Κύριε διευθυντά
Προ διετίας περίπου είχα σχολιάσει από τις στήλες σας τον γκροτέσκο βηματισμό των Ευζώνων εμπρός από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και είχα απευθύνει έκκληση προς τους αρμοδίους, εννοώντας φυσικά τους στρατιωτικούς, να συνειδητοποιήσουν το φαινόμενο και να επέμβουν.
Επώνυμος φίλος που είχε δει την επιστολή μου και που συμφωνούσε ότι η συγκεκριμένη κινησιολογία είναι άσχετη με την ελληνική ψυχοσύνθεση και παράδοση, την ερμήνευσε ως ατυχή παραφθορά κάποιου ξένου προτύπου, πρωσικής ή αγγλοσαξονικής προέλευσης. Προσωπικώς θα την παρομοίαζα με την κινησιολογία του Καραγκιόζη, ιδιοτυπική θεατρική φυσιογνωμία οθωμανικής ως γνωστόν καταγωγής.
Αλλά, αν ο Καραγκιόζης προσφέρεται για την αναψυχή ενός παιδικού ακροατηρίου, αντιθέτως δεν συνάδει επ’ ουδενί με τον συμβολισμό του συγκεκριμένου μνημείου.
Τέλος, δεδομένου ότι το μνημείο αυτό έχει πλέον ενταχθεί στα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης και έχοντας αυτοπροσώπως διαπιστώσει την ιλαρότητα που προκαλεί στους αλλοδαπούς επισκέπτες η εν λόγω κινησιολογία, απευθύνω έκκληση και προς την αρμοδία υπουργό επί του Τουρισμού να πράξει το κατά δύναμιν.
Ν. Προχωρης – Μετς
«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες!»
Κύριε διευθυντά
Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974 η Κύπρος παραμένει ακρωτηριασμένη και αιμορραγούσα. Ο τουρκικός στρατός κατοχής, το στρατιωτικό ανισοζύγιο δυνάμεων, ο συνεχιζόμενος εποικισμός, η υπογεννητικότητα των Ελλήνων που εντείνει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, δεν είναι οι μόνες πηγές των ανησυχιών μας. Είναι κυρίως η ανεπάρκεια των ηγετών που προσθέτει στη μεγάλη ανασφάλεια που έχουμε ως Ελληνες της Κύπρου. Ως γνωστόν, η εμμονή της ηγεσίας μας στην επιδίωξη για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, έχει σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετήσει τους στόχους που έθεσε η Τουρκία για τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής. Ούτε και το «ταρακούνημα» του σχεδίου Ανάν και του δημοψηφίσματος του 2004 στάθηκε ικανό να συνεφέρει τους ηγέτες, αλλά και τον λαό που τους επιλέγει να τον οδηγούν.
Η ανασφάλεια που νιώθουν οι Ελληνες της Κύπρου γίνεται πιο έντονη κάθε φορά που έχουμε ενδείξεις αδυναμίας, αλλά και απροθυμίας για την απαιτούμενη στήριξη από τη μητέρα Ελλάδα. Δυστυχώς και στο εθνικό κέντρο, τα ηνία κρατούν κατώτεροι των περιστάσεων κομματάρχες και όχι εθνικοί ηγέτες. Τα γνωστά πρόσφατα ατοπήματα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Μητσιάλη δεν ήταν τα μόνα. Η στήριξη και η προστασία που θα έπρεπε να παρέχεται από τη μάνα Ελλάδα δεν πρέπει να περιορίζεται στις δηλώσεις εντυπωσιασμού, αλλά να γίνουν πράξεις ουσίας. Επιπροσθέτως, το γνωστό… ρεφρέν… «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», είναι ανεπαρκέστατο και η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει εξίσου τις ηγεσίες των δύο κρατών.
Κρίμα… Γιατί οι Ελληνες της Κύπρου θεωρούσαν ανέκαθεν ως κύριο στήριγμά τους στον αγώνα επιβίωσης που διεξάγουν τη μητέρα Ελλάδα. Το γνωστό σύνθημα (που εξακολουθεί να προκαλεί ρίγη συγκινήσεως)… «Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώμε πέτρες», δεν ήταν απλώς ένα από τα πολλά συνθήματα που γράφτηκαν στους τοίχους, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, 1955-59. Ηταν και είναι, η με μία φράση «απεικόνιση» των αισθημάτων και των προτεραιοτήτων των Ελλήνων της Κύπρου.
Ο ελληνισμός στο σύνολό του βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση. Δεν είναι δυστυχώς μόνο η Κύπρος που θεωρείται «εκλιπούσα» (πολύ σύντομα όχι μόνον από την Τουρκία). Είναι και η μητέρα πατρίδα, που με τους εναγκαλισμούς με τον Τούρκο, πάνω από το πτώμα της Κύπρου (της «εκλιπούσας» Κύπρου, όπως αναφέρεται στο επίμαχο τουρκικό έγγραφο που κατατέθηκε στα ευρωπαϊκά σαλόνια), εκπέμπει μηνύματα της αδυναμίας της να υπερασπίσει τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα, προς όλες τις κατευθύνσεις. Αναρωτιόμαστε: Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι ειδήμονες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ότι η πολιτική του εξευμενισμού του τουρκικού θηρίου, που πήρε διαστάσεις με την περιλάλητη στήριξη της τουρκικής ενταξιακής πορείας, έχει χρεοκοπήσει; Δεν βλέπουν ότι η «πολιτική» αυτή αποθρασύνει την Τουρκία και λόγω αυτής της αποθράσυνσης ανοίγει και άλλο η όρεξη των Τούρκων; Δεν το βλέπουν οι μεγαλόστομοι των Αθηνών (ουσία εκτός από βαρύγδουπες δηλώσεις για σύμπνοια και εθνική συνεννόηση, δεν βλέπουμε) ότι η εγκατάλειψη της Κύπρου οδηγεί στην οριστική τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου; Δεν βλέπουν ότι μελλοντική εφαρμογή «λύσης» συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην Κύπρο οδηγεί την Κύπρο σε «σενάριο Αλεξανδρέττας» και στον εξανδραποδισμό του κυπριακού ελληνισμού;
Προφανώς, κάποιοι κομματάρχες πολιτικοί δεν νοιάζονται όσο θα έπρεπε για την Κύπρο. Η Ελλάδα όμως δεν είναι ο Βενιζέλος ούτε ο Σαμαράς. Η αληθινή Ελλάδα είναι άλλη. Είναι η πατρίδα που δοξάστηκε όσο καμία άλλη, από τα βάθη των αιώνων, από τότε που άρχισε να γράφεται η ιστορία. Από αυτή την άλλη Ελλάδα, περιμένουμε βοήθεια. Γιατί η μάνα Ελλάδα πάντα θα νοιάζεται και θα πονάει για τη «μικροκόρη Κύπρο». Πονάει ο ελληνισμός, πονάνε οι Ελληνες που γνωρίζουν ότι η ελληνική Κύπρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού. Πονάνε και ανησυχούν διπλά οι όσοι ρεαλιστές απέμειναν, που συνειδητοποιούν ότι αν χαθεί η Κύπρος, σύντομα σειρά θα έχει άλλο κομμάτι του ελληνισμού, πιθανότατα η Θράκη, που από τώρα απειλείται με σενάριο «Κυπροποίησης».
Λοιπόν… για να μην παρεξηγηθούμε: «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες!». Δεν είναι μόνο τα παλικάρια της ΕΟΚΑ, που το έλεγαν και το εννοούσαν. Επειδή, όπως τονίσαμε και πιο πάνω, η Ελλάδα δεν είναι ο Σαμαράς, ο Μητσιάλης, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος…, επειδή η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας, και το έθνος μας είναι το ελληνικό, επειδή είμαστε Ελληνες και η ελληνικότητά μας είναι ριζωμένη και στο τελευταίο μας κύτταρο, εμείς επιμένουμε…. Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες! Την Ελλάδα θέλομεν όσο κι αν αυτή μας πληγώνει! Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώγωμεν πισώπλατες τις μαχαιριές! Την Ελλάδα θέλουμεν κι ας τρώγωμεν τις μαχαιριές του Βενιζέλου και του Μητσιάλη κατάστηθα!
Πανικος Ελευθεριου – Ασσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος