Πριν από λίγες ημέρες διάβασα στο Protagon ένα κείμενο για τη Μύκονο. Το συμπέρασμα ήταν ότι το νησί έγινε Λούτσα, επειδή «κάθε μανάβης, κομμώτρια, νοσοκόμα και γκαραζιέρης βρήκαν χρήματα» και κατέπλευσαν στα Ματογιάννια, «κουβαλώντας όλες τις απαράδεκτες συμπεριφορές και τα χούγια τους». «Αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στη Μύκονο είναι κατάντια και πλήρης ξεπεσμός ενός κοσμοπολίτικου νησιού, που αυτή τη στιγμή που σας γράφω χτυπιέται αλύπητα από ένα απίστευτης αγένειας, θράσους, γυφτιάς, κακογουστιάς, φτήνιας και λεκτικής επιθετικότητας τσουνάμι, που όμοιό του δεν έχουμε ματαδεί», έγραψε η συντάκτρια. Και άλλα παρόμοια.
Εμοιαζε λίγο από τον περασμένο αιώνα το άρθρο, σαν να ακούω τον Ζάχο Χατζηφωτίου να παραδίδει μαθήματα μεγαλοαστικής ευπρέπειας σε σκληραγωγημένους εφήβους του 21ου αιώνα. Μου φάνηκε σχεδόν γραφικός ο επιτηδευμένος ελιτισμός του, ούτε καν με εξόργισε ο έκδηλος κοινωνικός ρατσισμός του. Αλλοι αναγνώστες πάλι αντέδρασαν πολύ πιο βίαια, στοχοποιώντας την αρθρογράφο με αποτέλεσμα ο διαχειριστής της ιστοσελίδας να κατεβάσει την ανάρτηση.
Αυτό που με πείραξε πάνω από όλα ήταν η εικόνα της Μυκόνου, που αναδίδεται από το επίμαχο άρθρο. Εχω πολλά χρόνια να πάω, αλλά η Μύκονος που θυμάμαι ήταν μια ουτοπία, μια -κατά τον Εμπειρίκο- επίγεια Οκτάνα στο Αιγαίο: «Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει. Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα. Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του».
Mπορούσες να καθίσεις σε ένα σκαλοπάτι απαρατήρητος και να κρυφοκοιτάς, σαν άλλος Μεγάλος Γκάτσμπι, από απόσταση το μεγάλο πάρτι που ξεδιπλωνόταν στα γαλανόλευκα στενάκια. Μια οργιαστική γιορτή σαν την πρώτη σκηνή της Grande Bellezza, με αγόρια να φιλιούνται έξω από το Pierro’s, κορίτσια να ανταγωνίζονται σε χίπικη απελευθέρωση στον Πάνορμο και τον Αγιο Σώστη, αστέρες να ερωτεύονται πληβείους, μεγιστάνες να ξεφτιλίζονται τρεκλίζοντας από το αλκοόλ στα Αστέρια. Διανοούμενους και άξεστους να κάνουν ωραίες, ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τη ζωή, για την τέχνη· όλα τα θέματα ήταν ωραία στη Μικρή Βενετία, με ηλιοβασίλεμα και μπλεγμένες μουσικές από τα μπαρ και τα ουζερί. Και τα ψάρια να είναι πάντα πιο νόστιμα στη Λια, δίπλα στο κύμα, ακόμη κι αν ήμασταν σίγουροι ότι έχουν εισαχθεί από το Μαρόκο, αφού ελάχιστοι Μυκονιάτες συνέχιζαν να ψαρεύουν.
Ενα μεγάλο ερωτικό melting pot (χωνευτήρι) σε μια αταξική -για λίγες ημέρες- κοινωνία. Αυτή η αίσθηση προσωρινότητας, η συνείδηση της θνητότητας και η ταυτόχρονη ψευδαίσθηση ισότητας μέσα σε αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι ήταν και-φαντάζομαι-είναι η γοητεία του νησιού. Και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε επισκέπτη να δώσει στη Μύκονο το νόημα, την ερμηνεία που θέλει, ανάλογα με τις προσδοκίες και τις εμπειρίες του.