Τα προβλήματα με τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα είναι δομικά, δεν έχουν να κάνουν με τους περιρρέοντες μύθους: Πρώτον, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί. Δεν είναι πλέον, σε κάποιες κεντροευρωπαϊκές χώρες είναι περισσότεροι· το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην ποσότητα, αλλά στην ποιότητα (γι’ αυτό και είναι αποθαρρυντικά δυσεπίλυτο), δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί με την απλή προσθαφαίρεση λίγων ή πολλών χιλιάδων υπαλλήλων. Δεύτερον, ότι είναι τεμπέληδες, οπαδοί της φιλοσοφίας «ηδύ το μηδέν πράττειν». Το πρόβλημα δεν είναι η τεμπελιά, αλλά η ροπή στην ανευθυνότητα και τη ματαιότητα που γεννά ένας δυσκίνητος μηχανισμός. Είναι η αναξιοκρατική επάνδρωση των υπηρεσιών. Η σχέση του Δημοσίου με κάθε είδους πολιτικά και άλλα συμφέροντα.
Ο δημόσιος τομέας καλούνταν να καλύψει τις δυσλειτουργίες ενός συγκεκριμένου μοντέλου ανάπτυξης, ενώ σε κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση υπήρχαν και υπάρχουν πάντα εκείνοι που αντιστέκονται σε κάθε, έστω κουτσή, προσπάθεια αναδιάρθρωσης, αναβάθμισης του ανθρώπινου δυναμικού. Το σύστημα περιθωριοποιεί όποιον δεν λειτουργεί με τον γνωστό κανόνα της διατήρησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Ετσι, ακόμη και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν (εδώ και μια 25ετία περίπου), πέρα από το να περιγράψουν μια γνωστή κατάσταση, δεν συνέβαλαν στην ανατροπή. Ανέδειξαν το πρόβλημα, ότι δεν υπήρξε εξαρχής εξειδίκευση για τον διορισμό σε κρατική υπηρεσία, ειδική παιδεία, ειδικές εξετάσεις, προπαρασκευαστική εξάσκηση (κατάλοιπα αυτού του παρελθόντος είναι το υπολογίσιμο ποσοστό αποφοίτων δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου) και το Δημόσιο κατέληξε μια χοάνη απορρόφησης κοινωνικών πιέσεων, αποδέκτης της ανεργίας που δημιουργούσε ο ιδιωτικός τομέας. «Τακτοποίηση» εργαζομένων, όχι επάνδρωση υπηρεσιών. Ετσι ακόμη και μετά τα κύματα μετατάξεων, διαθεσιμότητας, κινητικότητας (χωρίς αξιολόγηση, λόγω σπουδής και μνημονιακών δεσμεύσεων, αλλά και γιατί -πλην των αντιδράσεων- κάτι τέτοιο μοιάζει ανέφικτο, η δομή του Δημοσίου δεν αφήνει περιθώρια για ακριβοδίκαιη σύνταξη καταλόγων με όσους δεν προσφέρουν έργο) η διοίκηση δείχνει να απαρτίζεται και πάλι από ένα μείγμα ικανών και ημετέρων, να είναι και πάλι χαμηλής απόδοσης, αλλά λιγότερο δαπανηρή. Ομως η μείωση των δαπανών δεν είναι μεταρρύθμιση…
Τις πληγές του Δημοσίου οι περισσότεροι υπουργοί ήρθαν να επουλώσουν με σειρά νομικών λύσεων και ρυθμίσεων. Η πολυνομία, μαζί με την αρχική απουσία υποδομής και μελετών για τη λειτουργία των υπηρεσιών, σε ένα κράτος με χιλιάδες νομικά πρόσωπα και υπεράριθμα στελέχη με συναφείς αρμοδιότητες, ενισχύει την πεποίθηση ότι πλήττονται όχι οι ευνοημένοι αλλά κατηγορίες μεσαίων και αδυνάτων προκειμένου το σαρακοφαγωμένο καράβι να σωθεί, ότι οι αναλαμπές μας είναι στιγμιαίες και οι πτώσεις ο κανόνας που μας διέπει.
Χρειάζεται χρόνος. Οι νοσηρές δομές δεν γκρεμίζονται σε μία νύχτα. Χρειάζονται μέρες και συνέπεια. Αλλιώς, ορισμένες από αυτές τις δομές, ακόμη και σε μία νύχτα, ξαναστήνονται…