Νεοσυντηρητικοί υπέρ της Χίλαρι Κλίντον

Νεοσυντηρητικοί υπέρ της Χίλαρι Κλίντον

3' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Επειτα από σχεδόν μια δεκαετία στην πολιτική καραντίνα, το κίνημα των νεοσυντηρητικών επιστρέφει, εκμεταλλευόμενο τις κρίσεις στο Ιράκ και την Ουκρανία, για να ισχυριστεί ότι είναι ο πρόεδρος Ομπάμα και όχι η δική του επεμβατική, εξωτερική πολιτική -κυρίαρχη επί προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου- που ευθύνεται για τον νέο γύρο διεθνούς αποσταθεροποίησης.

Καθώς μαστιγώνουν τον Ομπάμα, οι νεοσυντηρητικοί δείχνουν να προετοιμάζονται για ένα πιο τολμηρό εγχείρημα: να συμμαχήσουν με τη Χίλαρι Κλίντον και να ενισχύσουν την προϊούσα εκστρατεία της ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2016, ευελπιστώντας ότι θα επιστρέψουν στο τιμόνι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Μανιφέστο επανίδρυσης

Ασφαλώς, η φήμη και οι καριέρες της παλιότερης γενιάς νεοσυντηρητικών, όπως οι Πολ Γούλφοβιτς, Πολ Μπρέμερ, Ντάγκλας Φέιθ και Ρίτσαρντ Περλ, έχουν θαφτεί οριστικά στην άμμο του Ιράκ. Κάποιοι από αυτούς, άλλωστε, δεν εννοούν να αλλάξουν κόμμα. Τον Απρίλιο, ο διευθυντής της Weekly Standard Γουίλιαμ Κρίστολ υποστήριξε ότι, ως πρόεδρος, η κ. Χίλαρι Κλίντον θα λειτουργούσε ως «υπάκουος λειτουργός της περαιτέρω αμερικανικής παρακμής».

Ωστόσο, άλλοι νεοσυντηρητικοί αναζητούν καινούργια πολιτική στέγη, καθώς το παραδοσιακό τους κόμμα, οι Ρεπουμπλικανοί, παίρνουν αποστάσεις από την επεμβατική πολιτική που υποστήριζαν στο παρελθόν. Αίφνης, ο ιστορικός Ρόμπερτ Κέιγκαν έγραψε πρόσφατα στο περιοδικό The New Republic άρθρο που ισοδυναμούσε με μανιφέστο επανίδρυσης του νεοσυντηρητισμού. Ο Κέιγκαν όχι μόνο αποφεύγει τους βιτριολικούς, αντιπολιτευτικούς τόνους των ομοϊδεατών του εναντίον των Δημοκρατικών, αλλά και υπήρξε συνιδρυτής διακομματικού σώματος συμβούλων στη διάρκεια της θητείας της κ. Χίλαρι Κλίντον στο υπουργείο Εξωτερικών.

Αντί να ενσωματωθεί σε κάποιο νεοσυντηρητικό think tank, όπως το American Enterprise Institute, προτίμησε το ινστιτούτο Brookings, οχυρό των φιλελευθέρων, με επικεφαλής τον Στρόουτ Τάλμποτ. Ο τελευταίος υπήρξε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον και μια από τις ισχυρές υποψηφιότητες για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην προοπτική μιας προεδρίας της Χίλαρι Κλίντον. Το κυριότερο, τόσο ο Κέιγκαν όσο και άλλοι νεοσυντηρητικοί τονίζουν τον ισχυρό δεσμό του ρεύματός τους με τον ισχυρό διεθνή επεμβατισμό των Δημοκρατικών επί εποχής Ψυχρού Πολέμου.

Πιο κοντά στον Ρέιγκαν

Εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον Δημοκρατικό πρόεδρο Τρούμαν και τον υπουργό του επί των Εξωτερικών Ατσεσον, σημειώνοντας ότι βρίσκονται πιο κοντά στον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο Ρέιγκαν απ’ ό,τι οι επίσης Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι Νίξον και Αϊζενχάουερ.

Την προσεκτική μετατόπιση του Κέιγκαν προς το Κέντρο και τον σεβασμό του προς τη Χίλαρι Κλίντον συμμερίζονται και άλλοι νεοσυντηρητικοί, όπως ο Μαξ Μπουτ, στέλεχος του Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων.

Τα επιχειρήματα δεν τους λείπουν: η κ. Χίλαρι Κλίντον ψήφισε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, εισηγήθηκε τον εξοπλισμό των Σύρων αντικαθεστωτικών ανταρτών, παραλλήλισε τον Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Αδόλφο Χίτλερ, υποστηρίζει ολόθερμα το Ισραήλ και τονίζει τη σημασία προώθησης της δημοκρατίας στον κόσμο.

Πολέμιοι και φίλοι της προσέγγισης

Τα φιλελεύθερα «γεράκια» των Δημοκρατικών, πολύ περισσότερο δε η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, θα δυσκολευτούν να καταπιούν την ενσωμάτωση των νεοσυντηρητικών. Ηδη η κ. Κλίντον έχει δεχθεί επιθέσεις για την εξωτερική της πολιτική, με τον δημοσιογράφο Γκλεν Γκρίνγουολντ να την αποδοκιμάζει ως «παραπλήσια των νεοσυντηρητικών». Οπαδός των ανθρωπιστικών επεμβάσεων, αλλά αντίπαλος του δεύτερου πολέμου στο Ιράκ, η πρεσβευτής των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη Σαμάνθα Πάουερ απορρίπτει τον μονομερή, μιλιταριστικό ηγεμονισμό των νεοσυντηρητικών και την εχθρότητά τους στη διεθνή νομιμότητα. Ωστόσο άλλα πρόσωπα στο περιβάλλον της κ. Κλίντον, όπως ο πρώην πρεσβευτής στη Ρωσία Μάικλ Φάουλ, βρίσκονται σε παραπλήσιο μήκος κύματος με ανθρώπους όπως ο Κέιγκαν και ο Μπουτ, ειδικά όταν πρόκειται για το Ιράν και την προώθηση της δημοκρατίας. Επομένως, η Οδύσσεια των νεοσυντηρητικών έχει ακόμη πολύ δρόμο. Το 1972, ο Ρόμπερτ Μπάρτλι, αρχισυντάκτης στη Wall Street Journal και από τους θερμότερους υποστηρικτές της πρώτης γενιάς νεοσυντηρητικών, χαρακτήρισε το νεαρό, τότε, ρεύμα ως «αιωρούμενο μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων». Σε πείσμα των αντιπαραθέσεων μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, είναι αξιοσημείωτο πόσο λίγο έχει αλλάξει αυτή η εικόνα από τότε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή