Είμαστε όλοι αριστούχοι

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, σε μια κοινωνία που δεν θέλει οποιαδήποτε αξιολόγηση, είναι μια μεγάλη επανάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο παρελθόν, με νόμο του 1992, είχε καθιερωθεί η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.

Εκείνος ο νόμος δεν είχε προκαλέσει ιδιαίτερη ένταση γιατί δεν προέβλεπε ουσιαστική αξιολόγηση. Συμπλήρωναν κάποια χαρτιά για να υπάρχουν στον φάκελο κάθε υπαλλήλου και όλοι σχεδόν βαθμολογούνταν από τους προϊσταμένους, με άριστα.

Αν κάποιος προϊστάμενος δεν συμπαθούσε υφιστάμενό του και τον βαθμολογούσε με χαμηλό βαθμό, ήταν αντικείμενο συζητήσεων, αλλά και πάλι δεν είχε ουσιαστική επίπτωση στην υπηρεσιακή πορεία του κρινόμενου. Προφανώς δεν ήταν αξιολόγηση αυτή, καθώς κανείς δεν πιστεύει ότι η συντριπτική πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι άριστη…

Ο νέος νόμος εισάγει περισσότερο ανταγωνιστικό καθεστώς και γι’ αυτό δεν είναι αποδεκτός. Με τους βαθμούς 9 έως 10 βαθμολογείται ποσοστό έως και 25% των υπαλλήλων. Με τους βαθμούς 7 έως 8 βαθμολογείται ποσοστό έως και 60% των υπαλλήλων. Με τους βαθμούς 1 έως 6 βαθμολογείται ποσοστό 15% των υπαλλήλων.

Προφανώς οι νομοθέτες γνωρίζουν ότι στην ελληνική πραγματικότητα όλοι θα βρουν τον τρόπο να… αριστεύσουν και περιορίζουν αυθαίρετα τον αριθμό των αριστούχων…

Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ανταγωνιστική, ούτε προωθεί την επιβράβευση των αρίστων. Αποφεύγει κάθε είδους αξιολόγηση ακόμα και στην εκπαίδευση, όπου η βαθμολογία είναι καθημερινότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι καταργήθηκαν οι επιθεωρητές που βαθμολογούσαν (στην τάξη) τους εκπαιδευτικούς, ούτε ότι -ιδιαίτερα στα σχολεία της επαρχίας- εξαιρετικά πολλοί μαθητές βαθμολογούνται με άριστα. Αλλά και στα νοσοκομεία οι γιατροί αποφεύγουν κάθε διαδικασία επιστημονικής επανεξέτασης περιστατικών που δεν πήγαν καλά. Στις πολιτισμένες χώρες, τα νοσοκομεία έχουν εσωτερικές διαδικασίες με τις οποίες επανεξετάζονται οι περιπτώσεις που δεν είχαν καλή έκβαση ώστε να γίνει ανταλλαγή απόψεων και να αποφεύγονται λάθη. Οι διαδικασίες αυτές είναι επιστημονικές όχι διοικητικές, ούτε επιβάλλονται ποινές σε όσους έκαναν λάθη. Γίνεται όμως συζήτηση, που προφανώς δεν είναι ευχάριστη για όποιον έκανε λάθος, αλλά χρήσιμη για όλους.

Αντίθετα, στην ελληνική πραγματικότητα η αξιολόγηση θεωρείται δυσάρεστη επειδή κυριαρχεί μια γενική απέχθεια προς όσους, επειδή αξιολογούνται ψηλά με όποια διαδικασία, (μπορούν να) έχουν καλύτερες αποδοχές. Πολλές γενιές έχουν εθιστεί στην πρακτική των διαπροσωπικών σχέσεων, με τις οποίες όλοι λίγο-πολύ βολεύονται, ενώ οι αμοιβές προκύπτουν όχι από αξιολόγηση της απόδοσης αλλά από γενικούς κανόνες που ισχύουν για όλους…

Σε άλλες κοινωνίες η καθιέρωση συστημάτων αξιολόγησης θεωρείται από κάποιους ευκαιρία βελτίωσης του εισοδήματος, ανέλιξης στην ιεραρχία ή νέας καριέρας. Στην Ελλάδα θεωρείται απειλή, πρόφαση για απολύσεις, φαινόμενο αυθαιρεσίας και αναξιοκρατίας, περίπτωση κομματικής εύνοιας.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι όμως ότι ακόμα και η καθιέρωση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται στο πλαίσιο της δημοσιονομικής λιτότητας και θεωρείται προάγγελος περιστολής κρατικών δαπανών. Αυτή είναι η ευθύνη όλων όσοι κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια και δεν έλαβαν απλά μέτρα σωστής διοίκησης του κράτους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή