Σε ανύποπτο χρόνο, ένας πολύ γνωστός Αραβας ιστορικός, ο Λιβανέζος Καμάλα Σαλίμπι, είχε δηλώσει πως «αν θα φύγουν οι χριστιανοί από τη Μέση Ανατολή, δεν θα μιλάμε πλέον για αραβικό αλλά για ισλαμικό κόσμο, δεν θα μιλάμε για θρησκευτικό πλούτο, αλλά για ισλαμική θάλασσα…». Ξεκίνησε ήδη η εποχή της «προφητείας» του Σαλίμπι;
Οι πληροφορίες που καταφθάνουν από το Ιράκ και τη Συρία και ειδικότερα από τις περιοχές όπου οι φανατικοί τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» έχουν εγκαταστήσει το δικό τους «βασίλειο», «χαλιφάτο» αλλιώς, περιγράφουν δραματικές καταστάσεις, με διωγμούς παρόμοιους με εκείνους των παλαιοχριστιανών. Οι περιοχές που πέφτουν η μία μετά την άλλη στα χέρια τους εκκαθαρίζονται από χριστιανούς, οι οποίοι βρίσκονται ενώπιον του διλήμματος να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους ή να σφαγιασθούν.
«Στη Μοσούλη, την πάλαι ποτέ πόλη της διανόησης και της θρησκευτικής ανοχής, δεν έχει απομείνει χριστιανός…», λέει, υπό τον όρο της ανωνυμίας, στην «Κ» Χαλδαίος καθολικός, παράγοντας της ιρακινής κοινότητας στην Ελλάδα, ο οποίος βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την πατρίδα του και βοηθάει διωγμένους χριστιανούς για να προωθηθούν στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στη Δυτική Ευρώπη. «Με βάση τις μαρτυρίες που συγκεντρώνουμε από την πόλη της Μοσούλης και την ευρύτερη περιφέρειά της –γνωστή ως Νινευή– με πληθυσμό που ξεπερνάει τα τρία εκατομμύρια, δεν υπάρχουν πλέον χριστιανοί. Και να σκεφθεί κανείς ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο μισός πληθυσμός ήταν χριστιανοί», τονίζει.
Κεφαλικός φόρος
Οπου περνούν οι εξτρεμιστές του «Ισλαμικού Κράτους», σπέρνουν φόβο και τρόμο. «Για να μείνει κάποιος χριστιανός πρέπει να πληρώσει κεφαλικό φόρο στους τρομοκράτες, το λεγόμενο “τζίζια”, το οποίο έχουν καθορίσει σε 250 δολάρια τον μήνα ανά άτομο, όταν μια οικογένεια χρειάζεται 200 δολάρια για να ζήσει. Διαφορετικά, αν θέλει να μείνει πρέπει να αλλαξοπιστήσει, να γίνει δηλαδή μουσουλμάνος, και αν δεν κάνει τίποτε από αυτά πρέπει να φύγει αφήνοντας πίσω όλη την περιουσία του. Αν σε πιάσουν να μεταφέρεις κειμήλια, χρυσαφικά, χρήματα και τέτοια, σε εκτελούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, η φυγή είναι μονόδρομος».
Για να γλιτώσουν πηγαίνουν στο βόρειο Ιράκ, όπου εξουσιάζουν οι Κούρδοι, ή στον σιιτοκρατούμενο Νότο. Το ίδιο δράμα βιώνουν οι χριστιανοί και στις περιοχές της Συρίας που βρίσκονται υπό την κατοχή του εκεί «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων εξτρεμιστικών ομάδων. Tρομοκρατημένοι καταφεύγουν είτε σε περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς Ασαντ, όπως η Λαττάκεια, η Ταρτούς ή η Κοιλάδα των Χριστιανών στα σύνορα με τον Λίβανο, είτε στη Βηρυτό. Οσοι μπορούν περνούν στον Λίβανο και στην Ιορδανία που απειλούνται με αποσταθεροποίηση, ενώ οι πλουσιότεροι φεύγουν για Ευρώπη και Αμερική.
«Εχασαν τα πάντα οι χριστιανοί στη Συρία», λέει ο Συρορθόδοξος ιερέας Ιωάννης. Η χριστιανική Δύση παρακολουθεί την τραγωδία ανήμπορη να αντιδράσει πρακτικά, παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις για βοήθεια των ηγετών του διωκόμενου χριστιανικού στοιχείου. Οι προσευχές του Πάπα και οι εκκλήσεις του ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη δεν έχουν φέρει μέχρι τώρα αποτελέσματα. Η τραγωδία συνεχίζεται.
Και όμως, όπως λέει ο επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων του ΑΠΘ κ. Γιάννης Μπάκας, οι χριστιανικοί πληθυσμοί χρησιμοποιήθηκαν μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως προγεφυρώματα των δυτικών συμφερόντων που επεδίωκαν την εκμετάλλευση των πετρελαίων στη Μέση Ανατολή. Οι χριστιανοί στη Μοσούλη και στο Ιράκ ετέθησαν υπό την «προστασία» τους και λειτούργησαν ως μοχλοί για την πετρελαϊκή πολιτική των Βρετανών, στη Συρία των Γάλλων, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο επίσης των Βρετανών. Μετά, οι χριστιανοί μπήκαν κάτω από την «ομπρέλα» των αραβικών εθνικιστικών κομμάτων Μπάαθ, που χαρακτηρίζονταν ώς ένα βαθμό για τη θρησκευτική τους ανεκτικότητα. Τώρα, με την κατάρρευσή τους και την επέλαση του ακραίου Ισλάμ, η ύπαρξη του χριστιανισμού απειλείται.