Πέρσι τον χειμώνα, σχεδόν αθόρυβα, ο «μύθος» Ian McKellen, έλεγε το «ναι» σε μία ανατρεπτική, καλοδουλεμένη σειρά για το τηλεοπτικό δίκτυο ΙΤV.
“Vicious” (σ.σ.: «Μοχθηρούληδες») ήταν ο τίτλος της, ο Derek Jakobi ήταν το άλλο «ιερό τέρας» δίπλα στον McKellen και γυρίστηκαν όλα κι όλα έξι επεισόδια, με άξονα τους τη 48χρονη (!) σχέση ενός gay ζευγαριού, με όλα τα «πάνω» και τα «κάτω» της πολύχρονης κοινής ζωής τους, σε ένα επιβλητικό, αλλά cozy διαμέρισμα στο Covent Garden.
Παρά τις αιχμηρές κριτικές που δέχθηκαν τα στελέχη του τηλεοπτικού δικτύου και μάλιστα από κραταιά τηλεοπτικά περιοδικά (ότι πρόκειται για μία σειρά που αναπαράγει τα περί gay κλισέ, κ.λπ), το ΙTV συμφώνησε πριν από λίγο καιρό και για έναν δεύτερο κύκλο.
Άλλωστε, το “Vicious” μπορεί να μην διαφημίστηκε ιδιαιτέρως, μπορεί να αναγκάστηκε να «στριμωχτεί» κάτω από την επιτυχία σίριαλ – κολοσσών, όπως το “Game of Thrones”, το “American Horror Story” και αρκετά ακόμη, άλλων τηλεοπτικών δικτύων, όμως, κατάφερε να γίνει μια viral υπόθεση για τρεις πολύ σοβαρούς λόγους.
Πρώτος και καλύτερος, ο Ian McKellen.
O “Magneto” των “X-Men”, ο «Γκάνταλφ» του «Άρχοντα Δαχτυλιδιών» και ο ηθοποιός υψηλών θεατρικών απαιτήσεων, δεν είναι ακόμη ένας βρετανός καλλιτέχνης, τιμημένος με τον τίτλο του “Sir” και δεκάδες βραβεία στα ράφια του. Είναι ίσως η πιο σοβαρή φωνή, από τους ηθοποιούς της γενιάς του, τόσο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των gay, όσο και άλλων πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων.
Έχοντας προχωρήσει σε γενναίο coming out από το 1988, κάθε συνέντευξη του – είτε ραδιοφωνική είτε τηλεοπτική – εκτός από μνημείο προφορικού λόγου είναι και ένας μικρός «σταθμός» υπενθύμισης αυτονόητων πραγμάτων περί ελευθερίας και αυτοδιάθεσης.
O δεύτερος λόγος είναι η επίσης θρυλική μορφή του Derek Jakobi, «πνευματικού παιδιού» του Lawrence Olivier, με όνομα συνδεδεμένο με το σαιξπηρικό ρεπερτόριο, με επίσης αμέτρητα θεατρικά βραβεία στην προθήκη του σαλονιού του και πλέον «συμμέτοχο» σε μία γλυκόπικρη τηλεοπτική κωμωδία που αντίστοιχη της είχε να δει το Λονδίνο (και όχι μόνο) από την εποχή του “Yes, Prime Minister”.
Κι ο τρίτος είναι το σεναριακό «πακέτο», η ιδέα, οι διάλογοι, η παραγωγή. Το σενάριο υπογράφει o Mark Ravenhill – γνωστός, για την τολμηρή πένα του, θεατρικός συγγραφέας – μαζί με τον Garry Janetti, πρώην μέλος της συγγραφικής ομάδας του τηλεοπτικού “Family Guy”.
Και μαζί φτιάχνουν το love story (;) του Freddie (Ian McKellen), ενός εγωπαθούς, ξεπεσμένου ηθοποιού με κρίσεις μεγαλείου και του Stuart (Derek Jakobi), ενός πρώην ιδιοκτήτη μπαρ, που στα 60κάτι του ακόμη δεν λέει να αποκαλύψει στη μητέρα του ότι είναι gay…
Όλα αυτά με εκείνο το χαρακτηριστικό βρετανικό αξάν, τους φλεγματικούς διαλόγους, ανάμεσα σε ένα ιδιότροπο ζευγάρι αντρών, που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε και έναν δεύτερο κύκλο που σύμφωνα με το ITV θα βγει στον «αέρα» στα μέσα του 2014 και –λόγω επιτυχίας – θα διαφημιστεί λίγο περισσότερο απ’ τον πρώτο που μαθεύτηκε περίπου από στόμα σε στόμα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ