Η ακαδημαϊκή χρονιά 2013-2014, που ολοκληρώνεται τυπικά σήμερα, ήταν χαμένη για το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το ΕΜΠ; Η σημερινή κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο και συναρμόδιους υπουργούς, με θέμα τα ΑΕΙ, θα σηματοδοτήσει την αλλαγή σελίδας; «Ηρθε επιτέλους η στιγμή που τα ΑΕΙ, και εφόσον το πολιτικό σύστημα το επιτρέψει, να απελευθερωθούν και να ενηλικιωθούν, να θέσουν κανόνες με στόχο την ποιότητα και την αριστεία και να ασκήσουν κοινωνική πολιτική (όπως τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου) κοστολογημένη και με διασφαλισμένους τους πόρους, κρατικούς ή δικούς τους», ανέφερε χθες η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου.
Ειδικότερα, παρά τα συνεχή «λουκέτα» στα δύο ιδρύματα λόγω καταλήψεων και απεργιών, το ακαδημαϊκό έργο τυπικά ολοκληρώθηκε και άρα «το εξάμηνο σώθηκε», όπως λέει σκωπτικά στην «Κ» φοιτητής του ΕΚΠΑ. Η χρονιά, βέβαια, ήταν μια μαύρη σελίδα για την ιστορία τους, αφού τα δύο ιστορικότερα ιδρύματα της χώρας εκλήθησαν να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος της διαθεσιμότητας διοικητικών υπαλλήλων (394 το ΕΚΠΑ, 343 το ΕΜΠ επί συνόλου 1.164 διαθεσίμων από οκτώ ΑΕΙ) που εφήρμοσε η κυβέρνηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επί τρεις μήνες πέρυσι το φθινόπωρο το Καποδιστριακό και το Μετσόβιο παρέμειναν κλειστά, ενώ ανάλογες κινητοποιήσεις απεφεύχθησαν πρόσφατα υπό την πίεση της απώλειας του εξαμήνου. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι, από τον πόλεμο ευθυνών μεταξύ ενός διχασμένου πανεπιστημίου και μιας κυβέρνησης περικοπών, τα θύματα είναι οι φοιτητές και η αξιοπιστία του πανεπιστημίου», λέει ο φοιτητής του ΕΚΠΑ Βασίλης Σπυράκος Πατρώνας, καταθέτοντας την άποψή του στον απολογισμό που κάνει σήμερα η «Κ» για τη χρονιά, παρουσιάζοντας τις απόψεις ενός γονέα, ενός καθηγητή από κάθε ίδρυμα, ενός ερευνητή, ενός διαθέσιμου διοικητικού και ενός μη διαθέσιμου.
Ο φοιτητής έχει δίκαιο. Η πόλωση διαλύει τα πανεπιστήμια. Ενδεικτικά, κατά την περίοδο της κρίσης ο πρώην υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος επιτέθηκε στα πανεπιστήμια με «μαστίγιο» (π.χ., παρέπεμψε τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Θεοδόσιο Πελεγρίνη για παράβαση καθήκοντος) και «καρότο» (πρότεινε την επιστροφή όλων των διαθεσίμων με άλλο εργασιακό καθεστώς). Οι απόπειρές του δεν έφεραν αποτέλεσμα διότι σαφώς ήταν μετέωρες, αφού η ηγεσία του υπ. Παιδείας επιχείρησε μια διαθεσιμότητα με κριτήρια που αμφισβητήθηκαν έντονα. Από την άλλη, τα ιδρύματα, και κυρίως οι ηγεσίες τους, αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων. Πόσο μάλλον που αφέθηκαν να παίξουν ρόλο στο ιδιότυπο πολιτικό μπρα ντε φερ που επιχείρησε να στήσει η αντιπολίτευση με την κυβέρνηση.
Ενθαρρυντικά γεγονότα
Η χρονιά όμως σηματοδοτήθηκε και από ενθαρρυντικά γεγονότα. Ερχονται από τους πανεπιστημιακούς που με την προσπάθειά τους στήριξαν το ίδρυμα και τους φοιτητές τους. Στις 2 Ιανουαρίου, για πρώτη φορά στα σύγχρονα χρονικά του ΕΚΠΑ, έγιναν μαθήματα για να μη χαθεί το εξάμηνο. Στις 3 Ιουλίου φοιτητές του ΕΜΠ ζήτησαν από τους καθηγητές τους να μη μένουν μόνο στην τυπική ολοκλήρωση του εξαμήνου: «Επιμένουμε ότι το ζήτημα των σπουδών μας δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό και γι’ αυτό εμμένουμε στο αίτημά μας για συνεχόμενη εκπαιδευτική διαδικασία».
Βασίλης Σπυράκος Πατρώνας, φοιτητής
«Το Πανεπιστήμιο πεθαίνει, ζήτω το εξάμηνο…»
«Τι ακριβώς συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια; Ποιος φταίει; Η κυβέρνηση που πήρε την απόφαση για τη διαθεσιμότητα, οι διοικητικοί υπάλληλοι που απήργησαν για τρεις μήνες το φθινόπωρο, οι καθηγητές που βομβαρδίζονται με καφέδες ή οι φοιτητές που ζουν μεταξύ της παραταξιοκρατίας και της απάθειας;
Τα ερωτήματα αυτά ήταν κάποια από εκείνα που απασχόλησαν πολλούς από τους φοιτητές στις αρχές της προηγούμενης ακαδημαϊκής χρονιάς, όταν η εξεταστική και το ίδιο το πανεπιστήμιο βρίσκονταν “στον αέρα”, αλλά ξεχάστηκαν μόλις άρχισε η κούρσα να τελειώσει “αισίως” η χρονιά.
Εχοντας τελειώσει την εξεταστική πριν από λίγες μέρες, ενώ άλλοι ξεκινούν σε λίγο, και καθώς ο Σεπτέμβριος δεν είναι μακριά, τα ερωτήματα αυτά έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι από τον πόλεμο ευθυνών μεταξύ ενός διχασμένου πανεπιστημίου και μιας κυβέρνησης περικοπών τα θύματα είναι οι φοιτητές και η αξιοπιστία του πανεπιστημίου.
Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη ακαδημαϊκή χρονιά υπήρξε ιδιαίτερα επεισοδιακή, καθώς στο πρόβλημα των διοικητικών προστέθηκε η δολοφονία Φύσσα, ενώ οι συζητήσεις για το Μνημόνιο και το μέλλον της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον του κόσμου. Επόμενο ήταν λοιπόν το πρόβλημα των διοικητικών υπαλλήλων να ξεφύγει από τα όρια του πανεπιστημίου και να μπει στο πακέτο της γενικότερης αντικυβερνητικής ρητορικής.
Στις συνελεύσεις
Ετσι, οι συνελεύσεις των φοιτητών ασχολούνταν με το αν καταδικάζουμε τον φασισμό, ενώ οι καθηγητές από τη μεριά τους ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ποιότητα του πανεπιστημίου στον βωμό του “να μη χαθεί το εξάμηνο”. Το αποτέλεσμα ήταν μία ακαδημαϊκή χρονιά που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο και τελείωσε τον Ιούλιο, τη στιγμή που άλλα ελληνικά πανεπιστήμια τελείωναν την ίδια ημερομηνία, ενώ είχαν ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο (όπως το Πανεπιστήμιο Πειραιώς).
Τελικά οι δύο ανυποχώρητες πλευρές έκαναν μία νικίειο ειρήνη μεταξύ τους, προκειμένου να ξεκινήσουν τον πόλεμό τους την επόμενη χρονιά. Το πανεπιστήμιο πεθαίνει, ζήτω το εξάμηνο…»
*Φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μαριλένα Σκυβαλάκη, μητέρα
«Ζημιώνονται οι ασθενέστεροι»
«Στη συζήτηση για τις πρόσφατες καταλήψεις στο ΕΜΠ δεν έχει ακουστεί η πλευρά που σηκώνει και το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικονομικό βάρος: οι γονείς. Για τους φοιτητές οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι το κυρίως εφόδιο για την επαγγελματική τους προοπτική.
Στη σχετική συζήτηση μπήκε το ψευτοδίλημμα “να χαθεί ή να μη χαθεί το εξάμηνο”. Αν χαθεί το εξάμηνο, θα επιμηκυνθεί ο συνολικός χρόνος σπουδών. Αυτό σημαίνει, εκτός των άλλων, πρόσθετα έξοδα για τον ήδη επιβαρυμένο οικογενειακό προϋπολογισμό. Αν δεν χαθεί το εξάμηνο, τα μαθήματα θα διδαχθούν υποτυπωδώς, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της γνώσης και του πτυχίου. Και στις δυο περιπτώσεις, ζημιώνονται οι οικονομικά ασθενέστερες οικογένειες και υπονομεύεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Οι φοιτητές βγαίνουν από τον ρυθμό τους, χάνουν το ενδιαφέρον τους και “σέρνονται”. Σιγά σιγά τα παιδιά συνηθίζουν στην πραγματικότητα που βιώνουν: ότι “αυτό”, δηλαδή οι απρογραμμάτιστες και ελλιπείς σπουδές και η δυνατότητα κάθε δυναμική μειοψηφία να απορρυθμίζει, όπως και όποτε θέλει, την εκπαιδευτική διαδικασία είναι κάτι φυσιολογικό. Το ηθικό και η πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα εξανεμίζονται.
Την ίδια στιγμή, άλλα παιδιά, στο εξωτερικό, που ενδεχομένως δεν κατόρθωσαν να μπουν στα ελληνικά ΑΕΙ, εξοπλίζονται με γνώσεις, που τα παιδιά εδώ θα έχουν στερηθεί και αποκτούν πτυχία νωρίτερα, με καλύτερη αξία στην ελληνική και τη διεθνή αγορά εργασίας.
Το καταχρηστικό κλείσιμο των σχολών από διοικητικούς, καθηγητές ή φοιτητές στο όνομα της προάσπισης εργασιακών ή άλλων δικαιωμάτων οδηγεί τα ΑΕΙ σε απόλυτη δυσλειτουργία και αποτελεί ψευδοαριστερή πρακτική, αφού ζημιώνει τους οικονομικά ασθενεστέρους και ευτελίζει τη δημόσια εκπαίδευση».
*Μητέρα φοιτητή ΕΜΠ
Γεωργία Καπλάνογλου, επίκ. καθηγήτρια
«Απαιτείται αλλαγή ρότας για να προοδεύσουμε»
«Τη χρονιά που πέρασε, μου ερχόταν όλο και πιο συχνά στο μυαλό το βιβλίο του Βρετανού John Kay με τίτλο «Obliquity» (Λοξότητα). Ο Kay υποστηρίζει ότι οι πολύπλοκοι στόχοι συχνά επιτυγχάνονται με έμμεσους τρόπους. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που επιδίωξαν άμεσα την ευτυχία. Οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις δεν είναι αυτές που προσηλώθηκαν στη μεγιστοποίηση των κερδών τους.
Τι σχέση έχει αυτό με το δημόσιο πανεπιστήμιο; Οπως έλεγε πρόσφατα σε ένα συνέδριο ο παγκοσμίου φήμης κοινωνιολόγος Esping-Andersen, αν είμαι πραγματικά εγωιστής και θέλω να ζήσω με ευμάρεια μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, το πρώτο μέλημά μου θα πρέπει να είναι να μεγαλώνει η κοινωνία υγιή και μορφωμένα παιδιά που μεθαύριο θα την οδηγήσουν μπροστά και θα μπορούν να προσέχουν κι εμένα.
Σύμφωνα με τη φιλόσοφο Martha Nussbaum, μια κοινωνία αντέχει ή πέφτει χάρη στον λαό της και την πνευματική του στάση και η εκπαίδευση είναι εκείνη που δημιουργεί αυτή την πνευματική στάση. Τι γίνεται μ’ εμάς;
Πολλοί ακαδημαϊκοί αναζήτησαν τρόπους να διασωθούν όταν το καράβι βούλιαζε, οι περισσότεροι φοιτητές δεν αντέδρασαν, η πολιτεία σφυροκόπησε, η κοινωνία κατέκρινε. Ομως, τελικά, η αυστηρά ορθολογική αντίδραση δεν είναι απαραίτητα η σωστή.
Μήπως η περικοπή των δημόσιων δαπανών για εκπαίδευση κατά περίπου 25% μόνο τα πρώτα τρία χρόνια του Μνημονίου (2009-2012) σημαίνει απλώς ότι “διώξαμε την αλεπού και μπήκε το λιοντάρι”; Οι μειώσεις δαπανών για τη δημόσια παιδεία είναι απίθανο να παραγάγουν οποιαδήποτε πραγματική εξοικονόμηση κόστους. Η κοντόφθαλμη εστίαση στις δεξιότητες που αποφέρουν κέρδος μεσοπρόθεσμα θα μειώσει την ικανότητα της κοινωνίας να καινοτομεί και να προοδεύει. Πρέπει να αλλάξουμε ρότα».
* Επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ
Δημήτρης Κουτσομπόλης, διοικητικός υπάλληλος
«Ας αποτελέσει ο Αύγουστος μια μεταπολίτευση»
«Πριν από τον Ιούλιο του 2013: η Σύνοδος Πρυτάνεων είχε συμφωνήσει με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντ. Μανιτάκη την αξιολόγηση δομών και διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ, μέσω ΕΣΠΑ. Με την αποχώρηση Μανιτάκη «χάθηκε» αυτή η αξιολόγηση, όχι με ευθύνη των ΑΕΙ. Η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας υλοποιεί όσα προβλέπει ο νόμος για την αξιολόγηση των ΑΕΙ. Τα αποτελέσματα δεν εντοπίζουν πλεονάζον προσωπικό. Η Πολιτεία παρουσιάζεται να αγνοεί επιδεικτικά τις αξιολογήσεις!
• Τέλη Ιουλίου 2013: το Κυβερνητικό Συμβούλιο αποφασίζει τη διαδικασία της διαθεσιμότητας. Το υπ. Παιδείας μιλάει για αριθμό που θα προκύψει, αν προκύψει, από αξιολόγηση δομών βάσει κριτηρίων.
• Σεπτέμβριος 2013: όλα τα ΑΕΙ εντός της προθεσμίας κατέθεσαν τις αξιολογήσεις που ζητήθηκαν. Οι αξιολογήσεις, βασισμένες σε διεθνή κριτήρια, δεν εντοπίζουν πλεόνασμα προσωπικού. Συστήνεται στο υπουργείο Ομάδα Εργου που καταλήγει σε έκθεση η οποία ουδέποτε δόθηκε στους άμεσα ενδιαφερομένους! Ο υπουργός κατέθεσε στη Βουλή, μετά δύο μήνες καθολικής απεργίας στα ΑΕΙ, την εισήγησή του στο Κυβερνητικό Συμβούλιο. Στην εισήγηση υιοθετεί πρωτάκουστα κριτήρια αξιολόγησης, όπως ένας διοικητικός ανά 100 μέλη ΔΕΠ! Με το κριτήριο αυτό ορισμένα ΑΕΙ δεν έπρεπε να διαθέτουν ούτε έναν διοικητικό. Ετσι, τελικώς, εντοπίζονται οκτώ ΑΕΙ με πλεονάζον προσωπικό 1.500 υπαλλήλων. Για το ΕΚΠΑ «πλεονάζουν» 500 υπάλληλοι! Η συνέχεια είναι γνωστή…
• Ιούνιος 2014: ενώ τα ΑΕΙ τήρησαν την άτυπη συμφωνία με την Πολιτεία, ο νέος υπουργός μιλάει για λάθη και ζητεί εκ νέου αξιολόγηση. Πολλοί αναρωτιούνται: σαν κι αυτή πριν από ένα χρόνο; Ή σαν κι αυτή του προκατόχου του με τα ασαφή κριτήρια;
Αν και πέρασε ο Ιούλιος, ας ελπίσουμε ο Αύγουστος του 2014 να αποτελέσει μια «μεταπολίτευση» για τα πανεπιστήμια, που θα άρει τις αδικίες της διαθεσιμότητας, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα και θα ενισχύσει την ανώτατη παιδεία».
*Διοικητικός υπάλληλος ΕΚΠΑ
Δημήτριος Κουής, ερευνητής
«Διάλυση ψυχικών δεσμών των ανθρώπων»
«Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης παρουσίασε για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στη χρονιά το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με μεγάλες συνέπειες. Οταν το ίδρυμα ήταν κλειστό, αν κάποιος έμπαινε στους χώρους του ΕΜΠ (από την είσοδο της φοιτητικής εστίας στου Ζωγράφου για τους μυημένους), θα συνειδητοποιούσε το μέγεθος της καταστροφής. Εκεί που κάποτε πάνω από 15.000 φοιτητές, καθηγητές, ερευνητές και προσωπικό παρήγαν και μετέδιδαν γνώση και χάραζαν τις τεχνικές εξελίξεις στη χώρα, τώρα έστεκαν άδεια κτίρια, γραφεία και εργαστήρια. Για όποιον έχει ζήσει και τις δυο αυτές καταστάσεις η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική.
Ουσιαστικά το ακαδημαϊκό έτος έγινε επί τροχάδην, η επιστημονική έρευνα σταμάτησε, με συνέπεια οι εγχώριες και διεθνείς υποχρεώσεις του ιδρύματος να μην εκπληρώνονται, ζημιώνοντας το κύρος του, αλλά και επιφέροντας ένα δυσθεώρητο οικονομικό κόστος.
Η μεγαλύτερη απώλεια
Αυτό όμως που θα πάρει καιρό να αντιστραφεί, και είναι ίσως η μεγαλύτερη απώλεια, είναι η εγκατάλειψη του ΕΜΠ από τους ανθρώπους του και η διάλυση των ψυχικών τους δεσμών με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
Οι ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση ανήκουν κυρίως στο υπουργείο Παιδείας, με την καταστροφική πολιτική που άσκησε.
Ομως το υπουργείο ποτέ δεν ήταν μέρος του Πολυτεχνείου, επομένως ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουμε, και μάλιστα βαριές, έχουν τόσο το Συμβούλιο του ιδρύματος και οι πρυτανικές αρχές, για τη ανεπαρκή τους στάση στα προβλήματα και τις προκλήσεις, όσο και τα υπόλοιπά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Ολοι αδιαφόρησαν πιστεύοντας ότι, όπως τόσα χρόνια, έτσι και τώρα, όλα θα “βολευτούν”, όχι βέβαια με τον σωστό τρόπο, αλλά με τον τρόπο που απαιτεί τη λιγότερη προσπάθεια και φυσικά τον τρόπο που δεν θα θίγει τα κατεστημένα συμφέροντά τους».
* Δρ ερευνητής ΕΜΠ, συνεργάτης Συνδέσμου Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών
Μαρίνα Πανταζίδου, αν. καθηγήτρια
«Να υπάρξουν νέα κίνητρα»
«Η χρονιά που πέρασε έφερε στην επιφάνεια μεγάλα καλά και μεγάλα άσχημα στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Για μένα, το πιο καλό του Πολυτεχνείου είναι η αφοσίωση των διδασκόντων. Προσωπικά, το νιώθω προνόμιο να διδάσκω τους φοιτητές της σχολής μου. Η αφοσίωση έδωσε τη δύναμη που χρειάστηκε για να σωθεί το 2013-2014.
Κι αυτή η προσπάθεια έφερε τους φοιτητές πιο κοντά μας. Οταν καταφέραμε να αρχίσουμε το χειμερινό εξάμηνο αρχές Δεκεμβρίου, αστειευόμασταν χαρούμενοι οι διδάσκοντες “καλέ, σαν να μας πεθύμησαν οι φοιτητές!”.
Η σχέση αρκετών διοικητικών με το ίδρυμα είναι διαφορετική. Για χρόνια έβλεπα το Πολυτεχνείο σαν έναν γίγαντα, με τη διοίκηση να είναι τα πήλινα πόδια του. Φέτος η δοκιμασία ήταν μεγάλη. Ο γίγαντας στραπατσαρίστηκε, αλλά αντέχει.
Ομως δεν πρέπει να συνεχίσει με τα ίδια λάθη. Προσελήφθη πολύς κόσμος στο Πολυτεχνείο χωρίς σχεδιασμό. Κόσμος που δεν απέδιδε, που δεν ένιωθε αφοσίωση στο Πολυτεχνείο αλλά στον καθηγητή στον οποίο χρωστούσε την πρόσληψή του.
Στο μέλλον, το Πολυτεχνείο πρέπει να δημιουργήσει κίνητρα για να προσελκύει διοικητικά στελέχη που θα έρχονται ως επιλογή καριέρας, όχι για να βολευτούν σε ένα χαλαρό Δημόσιο με αδιαφανείς ευκαιρίες για επιπλέον αμοιβές. Στην αλλαγή νοοτροπίας εύχομαι να συμβάλει ο καινούργιος οργανισμός-καταστατικός χάρτης του ιδρύματος και ο εκσυγχρονισμός των διοικητικών διαδικασιών με κοινοτικά κονδύλια, σε συνεργασία με πρωτοπόρα πανεπιστήμια της χώρας.
Το 2013-2014 ξαναείδαμε τα καλά του Πολυτεχνείου και πήραμε δύναμη. Με τα άσχημα σε κοινή θέα έχουμε πρόσθετα κίνητρα για βελτίωση. Γι’ αυτό στο τέλος αυτής της εξαντλητικής χρονιάς αισιοδοξώ».
* Αναπληρώτρια καθηγήτρια Σχολής Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ
«Νιώθω τον εαυτό μου ακυρωμένο»
«Η σιωπή ίσως με βοηθήσει να επιβιώσω», ανέφερε στην «Κ» ο 40χρονος βιβλιοθηκονόμος. Αγαπά πολύ τον τομέα του, έχει υποστηρίξει επί χρόνια την ανάπτυξη της Βιβλιοθήκης του τμήματός του, όμως βρέθηκε εκτός διαθεσιμότητας, καθώς ο κλάδος στο Παν. Αθηνών είχε 45 διοικητικούς υπαλλήλους ως βιβλιοθηκονόμους, εκ των οποίων οι 19 πτυχιούχοι (πανεπιστημίου ή ΤΕΙ) βιβλιοθηκονομίας και οι υπόλοιποι 26 με πτυχίο άλλης ειδίκευσης, οι οποίοι ξεκίνησαν ως συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ) ως βιβλιοθηκονόμοι, αλλά τοποθετήθηκαν σε άσχετες διοικητικές θέσεις! Μετά τη μοριοδότηση όλων των υπαλλήλων με τα κριτήρια που ετέθησαν επί υπουργίας Αρβανιτόπουλου, σε διαθεσιμότητα εισήλθαν 15 βιβλιοθηκονόμοι, οι περισσότεροι με πτυχίο βιβλιοθηκονομίας.
«Εδώ και έναν χρόνο νιώθω τον εαυτό μου ακυρωμένο, αποκόβομαι από το επιστημονικό μου αντικείμενο. Να σας πω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου δημόσιο τεμπέλη, όπως δείχνει ότι μας θεωρεί το Δημόσιο», προσθέτει. Κάποιες φορές σηκώνει τη φωνή, κάποιες άλλες λυγίζει. «Τα νεύρα μας έχουν σπάσει τόσους μήνες αναμονή για το τι θα γίνει. Κάθε μέρα βγαίνει ένας νέος πίνακας μοριοδότησης, μια νέα αγωνία και κανείς δεν ξέρει το αύριο», λέει. Αρχικά όταν του ζήτησα να περιγράψει τη 12μηνη ταλαιπωρία, δέχτηκε. Αργότερα άλλαξε γνώμη. «Η σιωπή ίσως με βοηθήσει να επιβιώσω»…