Κριτική σε πρόσφατη επιφυλλίδα
Κύριε διευθυντά
Πόσο άδικη ήταν η παρουσίαση στην (πιο αγαπημένη μου) επιφυλλίδα της «Καθημερινής» της 13ης Ιουλίου 2014 της σύγχρονης Αμερικής, σαν τη χώρα όπου «κυριαρχούν ο νόμος της ζούγκλας και η λογική της λατρείας του χρήματος».
Πόσο άδικη για πολλούς Ελληνες, που απογοητευμένοι από την ελλαδική αλλά και ευρωπαϊκή παράδοση της αναξιοκρατίας και της μιζέριας, έζησαν τη ζεστασιά της αποδοχής και της αναγνώρισης στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Πόσο θα στενοχωρηθούν η τριανταπεντάχρονη Ελληνίδα τακτική καθηγήτρια της Νομικής και η σαραντάχρονη Ελληνίδα τακτική καθηγήτρια των Βυζαντινών Σπουδών στα κορυφαία πανεπιστήμια Berkeley και Harvard όταν μάθουν ότι, φεύγοντας από Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, παράγουν έρευνα και γνώση «χρηστική» και «χρησιμοθηρίας».
Πόσο θα στενοχωρηθεί ο καθηγητής της Νομικής στο Berkeley, ο οποίος πρόσφατα έλεγε σε φίλους του: «Ποιος περίμενε ότι ένα Ελληνόπουλο από τη Νάουσα θα γινόταν τόσο γρήγορα αποδεκτός στο Harvard και καθηγητής στο Berkeley».
Η επανάληψη των ονομάτων του «ιδιωτικού» πανεπιστημίου Harvard και του «κρατικού» πανεπιστημίου Berkeley γίνεται για να τονισθεί ότι, τουλάχιστον στην εκπαίδευση και την επιστήμη, δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι ΗΠΑ για «εμπορευματοποίηση», αλλά για διαχρονικό σεβασμό στην αξιοκρατία ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας και κοινωνικής προέλευσης του κάθε ανθρώπου. Εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες Ελληνες φοιτητές και επιστήμονες έχουν ζήσει και ζουν αυτόν τον σεβασμό στις ΗΠΑ.
Αδικο είναι επίσης να υποστηρίζεται ότι στις ΗΠΑ δεν γίνεται προσπάθεια για την «προτεραιότητα της ετερότητας». Αντίθετα, σε υπερβολικό, θα έλεγα, βαθμό σε σχέση με την αντίστοιχη πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών ο μετανάστης στην Αμερική μπορεί ευκολότερα να «διατηρεί τη διαφορετικότητα της καταγωγής, της γλώσσας, της καλλιέργειας, της παράδοσης».
Τέλος, όσον αφορά την «εμπειρία των μεταφυσικών αναζητήσεων», δεν φταίνε οι ΗΠΑ για τον «χύδην εξαμερικανισμό» της Ορθόδοξης εμπειρίας και παράδοσης στις περισσότερες ελληνικές εκκλησίες της Αμερικής. Η εκ διαμέτρου αντίθετη πνευματική εμπειρία των ρωσικών και άλλων ανατολικών ορθόδοξων εκκλησιών στην Αμερική δείχνει ότι η «μονοκρατορία του ιστορικού υλισμού» είναι μέσα μας, αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής μας πτώσης.
Δημητρης Λινος / Καθηγητής Χειρουργικής Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών
Απάντηση
Φαίνεται ότι η συναισθηματική μεροληψία παγιδεύει ακόμα και λαμπρούς επιστήμονες, αποδεδειγμένα οξύνοες ανθρώπους. Θα μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι η συναισθηματική μεροληψία θα οδηγούσε σε τόσο επιπόλαιη ανάγνωση (ή και παρανάγνωση) της επιφυλλίδας για τον Ευρωσκεπτικισμό (13.7.2014) τον οξυνούστατο, κορυφαίο γιατρό και ειλικρινή φίλο Δημήτρη Λινό.
Χρηστος Γιανναρας
Ηρωοποίηση δικαστή
Κύριε διευθυντά
Συνταξιούχος δικηγόρος, παραξενεύθηκα από το περυσινό ανώνυμο (γιατί άραγε;) δημοσίευμα της εφημερίδας σας, με τίτλο «Ενας αδέκαστος πρόεδρος δικαστηρίου», το οποίο ήταν ένα εγκώμιο για τον δικαστή που απήγγειλε κατά του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης και των βασικών συγκατηγορουμένων του ποινή ισοβίου καθείρξεως.
Από την «Καθημερινή» πληροφορήθηκα την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Εγινε αφορμή συζήτησης με «ομότεχνούς» μου και διερωτηθήκαμε αν και ποιες εξηγήσεις θα δώσει τώρα στη διεύθυνσή σας ο αμετροεπής λιβανιστής μιας κατ’ επιείκεια δικαστικής μετριότητας.
Το πρωί της 18ης Ιουλίου, μου τηλεφώνησε φίλος της παρέας και με ερώτησε ειρωνικά, τι λέω τώρα, που η εφημερίδα μου «ξαναχτύπησε» τον πολύπαθο Παπαγεωργόπουλο. Αναφέρθηκε στο σχόλιο του εγκρίτου συνεργάτης σας κ. Σταύρου Τσίμα «Το σύστημα ενός δημάρχου». Εκρινε πως το νέο δημοσίευμα στόχευε να μετριάσει τις εντυπώσεις από την πρόσφατη δικαστική απόφαση, η οποία, ως ήταν αναμενόμενο, αναγνώρισε στους κατηγορούμενους το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου. Πράγματι θα αποτελούσε λογική ανακολουθία ο μεν νομοθέτης να αναγορεύει το κατ’ εξακολούθηση σε ενιαίο έγκλημα –στην προκειμένη περίπτωση σε κακούργημα της υπεξαίρεσης– με στόχο τη βαρύτερη ποινική μεταχείριση, ο δε εφαρμοστής του δικαίου να ακολουθεί την ανάστροφη πορεία, της διασπάσεως του ενιαίου εγκλήματος στις κατ’ ιδίαν διάφορες χρονικά παράνομες πράξεις, όταν αποφάνθηκε για το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
Επειδή, μετά από περίσκεψη, υιοθέτησα την άποψη του φίλου μου για το δημοσίευμα του συνεργάτη σας, που άκαιρα μεταφέρει την έρευνα στα έργα και τις ημέρες της δημαρχίας Παπαγεωργόπουλου, εγκαλώ την «Καθημερινή» για αμφότερα τα δημοσιεύματά της.
Ειδικά οι κατηγορίες, κατά του πρώην δημάρχου, που διατυπώνονται στο δεύτερο από αυτά, είναι είτε αόριστες και ανεπίδεκτες εκτιμήσεως, για τους πολλούς αναγνώστες που ζουν, όπως και εγώ, μακριά από τη συμπρωτεύουσα – εννοώ όσα αναφέρονται στο σύστημα διοικήσεως του Δήμου Θεσσαλονίκης, τελούντος υπό τον έλεγχό του, ωσεί να μην ήταν επιλεγμένος από τους δημότες της πόλεως, είτε είναι παντελώς υποκριτικές – εννοώ την εκ μέρους του συνεργάτη σας πρόσκληση του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης να διαφωτίσει όσα δήλωσε περί σκευωρίας και σκεωρών. Ηταν υποχρεωμένος, κ. Τσίμα, να κατονομάσει, στη βραχύβια δήλωσή του εκτός δικαστηρίου, ως σκευωρό τον συγκατηγορούμενό του ταμία – υπεξαιρέτη, όπως θα έπραξε εντός του δικαστηρίου, που είχε άμεσο ίδιον συμφέρον να δηλώνει ότι διοχέτευε τα χρήματα άνωθεν; Και αγνοείτε, κ. Τσίμα, ότι υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι συμπαρατάχθηκαν στον ταμία, είτε εντός του δικαστηρίου – από την ειδησεογραφία της εφημερίδας σας πληροφορήθηκα ότι αυτό έπραξε ο εκλεκτός της πόλεως και της «Καθημερινής» νυν δήμαρχος Θεσσαλονίκης, είτε εκτός του δικαστηρίου, στους οποίους συγκαταλέγονται και άνθρωποι του Τύπου, όπως ο αναμφισβήτητα γνωστός σας και άγνωστος σ’ εμάς τους ήσσονες, κρυπτόμενος συντάκτης του άρθρου «Ενας αδέκαστος πρόεδρος»;
Θα κλείσω με μια υποθετική ερώτηση, προς τον κ. Τσίμα. Αν πράγματι ο κ. Παπαγεωργόπουλος δεν μετείχε στις διανομές των υπεξαιρεθέντων, όπως πιστεύει ο δήθεν αντικειμενικός συντάκτης σας, πώς κρίνει και αξιολογεί τη διαφοροποίησή του από τους διευθυντές της Ταμειακής Υπηρεσίας του Δήμου Θεσ/νίκης στην απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων; Αυτός σε δωδεκαετή για κακούργημα κάθειρξη και εκείνοι σε φυλάκιση με αναστολή για πλημμέλημα.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, και βέβαια θα φταίει πρωτίστως το εκδόν την απόφαση δικαστήριο. Αλλά θα έχω άδικο να υποθέσω ότι ο ατυχής πρώην δήμαρχος έπεσε θύμα ενός επικρατούντος ειδικά σήμερα κλίματος, που υποδαυλίστηκε από τον Τύπο, ο οποίος ηρωοποίησε έναν δικαστή χωρίς να το αξίζει και από τους πολιτικούς αντιπάλους του, οι οποίοι, με αιχμή του δόρατος τον καταθέσαντα «άνευ λόγου γνώσεως» νυν δήμαρχο Θεσ/κης, παρεκώλυσαν την εφαρμογή της βασικής αρχής του δικαίου «η αμφιβολία υπέρ του κατηγορουμένου»;
Ιωαννης Ανδρικοπουλος / Ζωγράφου
Εφάπαξ καταβολή φόρων
Κύριε διευθυντά
Ισχύει και φέτος η έκπτωση 1,5% επί του φόρου εισοδήματος κ.λπ. εφόσον ο φόρος καταβληθεί εφάπαξ. Πολλοί θεωρούν ότι η έκπτωση 1,5% είναι αμελητέα, αλλά δεν έχουν δίκιο. Αν ληφθεί υπόψη ότι αυτή φαίνεται σε ολόκληρο το ποσό του φόρου ενώ το τμήμα των δόσεων αφορά τα 2/3 του συνόλου, και επιπλέον ότι οι δόσεις αφορούν διάστημα 3 μηνών (κατά μέσον όρο), τότε ουσιαστικά η έκπτωση μετατρέπεται στο δελεαστικό 9% (1,5 x 4 x 3/2 = 9)!
Για να γίνω πιο σαφής ας δούμε ένα παράδειγμα: Εστω ότι ένας φορολογούμενος έχει να πληρώσει φόρο 3.000 ευρώ. Τότε το κέρδος από την έκπτωση για την εφάπαξ καταβολή είναι: 1,5 x 3.000 = 45 ευρώ. Αντίθετα, αν η καταβολή γίνει σε τρεις δόσεις, τότε η μεν πρώτη δόση είναι άμεσα καταβλητέα, ενώ οι δύο επόμενες (από 1.000 ευρώ εκάστη) θα καταβληθούν, κατά μέσον όρο, σε 3 μήνες. Εάν ο οφειλέτης έχει τις 2.000 στο Ταμιευτήριο / που δίνει το πολύ μικρό επιτόκιο 0,5% τον χρόνο) τότε το κέρδος του από τους τόκους, για τους τρεις μήνες,θα είναι: 0,5% x 2.000 x 1/4 = 2,5 ευρώ μόνο.
Συμπέρασμα: Αν κάποιος διαθέτει στο Ταμιευτήριο τα απαιτούμενα χρήματα για τον φόρο του, η καταβολή αυτού εφάπαξ είναι ιδιαίτερα συμφέρουσα.
Νικος Δυοβουνιωτης – Πολιτικός Μηχανικός
Αλλο τα νομικά και άλλο τα πολιτικά
Κύριε διευθυντά
Ο κ. Γεώργιος Καμίνης εκτός από δήμαρχος Αθηναίων είναι και επίκουρος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προ των τελευταίων δημοτικών εκλογών δημιουργήθηκε ζήτημα σχετικά με την εκδοθείσα τότε δικαστική απόφαση για τους συμβασιούχους καθαριότητας, που δικαιώνονταν με αυτήν. Ο κ. Καμίνης ήταν ένας εκ των υποψηφίων που δήλωσε ότι «οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ο δήμος δεν θα κάνει έφεση» (βλ. και «Καθημερινή» προεκλογικά, 16.5.2014, όπου ο κ. Καμίνης αναφέρει στους 11 άξονες του σχεδιασμού για την Αθήνα: Η καθαριότητα και το πράσινο της πόλης βρίσκονται στο επίκεντρο του σχεδιασμού μας). Τελικά, μετά τις δημοτικές εκλογές και την επανεκλογή του κ. Καμίνη, ο Δήμος Αθηναίων άσκησε αναίρεση κατά της αποφάσεως, καθώς άλλωστε η προθεσμία της εφέσεως είχε περάσει. Προφανώς, το ζήτημα εξαρχής ήταν νομικό και όχι πολιτικό.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, βεβαίως, αυτή τη φορά δεν βγήκε πανηγυρικά να διαφημίσει την ενέργεια του δήμου να ασκήσει αναίρεση, όπως έκανε προεκλογικά δηλώνοντας ότι δεν θα κάνει έφεση. Ισως και ως νομικός – συνταγματολόγος δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη δήλωση – παρέμβαση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκη ότι η μη άσκηση ενδίκων μέσων σε τέτοιες υποθέσεις αποτελεί παράβαση καθήκοντος. Αλλο όμως τα νομικά και άλλο τα πολιτικά.
Κωνσταντινος Λιβανιος / Αθήνα