Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την υπογραφή του Μνημονίου και 180 από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και το αυτονόητο ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί. Οπως διαβάζουμε στη χθεσινή «Καθημερινή» (31.7.2014), «καθώς οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζει την κυβέρνηση να εντείνει τις προσπάθειες είσπραξης ληξιπρόθεσμων χρεών, θέτοντας σε εφαρμογή εργαλεία που θεσμοθετήθηκαν αλλά έμειναν στα χαρτιά. Ετσι… το ΔΝΤ ζητεί να εφαρμοστεί ο συμψηφισμός των επιστροφών φόρων (ΦΠΑ, εισοδήματος κ.λπ.) με τις οφειλές που έχουν ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Θεωρητικώς, το μέτρο αυτό θα έπρεπε να εφαρμόζεται ήδη, αλλά στην πράξη δεν έχει επιτευχθεί… Το Ταμείο, δε, εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να θέσει ως προαπαιτούμενο μέτρο την προώθηση των συμψηφισμών για την εκταμίευση επόμενων δόσεών του, καθώς διαπιστώνει ότι το μέτρο -αν και έχει ψηφιστεί- δεν εφαρμόζεται. Ωστόσο, η ελληνική πλευρά προβληματίζεται για τις επιπτώσεις που θα έχει η εφαρμογή του μέτρου στο πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτήν τη στιγμή το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών διαχειρίζεται 210.008 υποθέσεις…»
Ας προσέξουμε λίγο την είδηση: αυτό που κάνουν εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο -ακόμη και στην υποσαχάρια Αφρική- για το ελληνικό κράτος είναι ακόμη ζητούμενο. Εχει ψηφιστεί από την ελληνική Βουλή, έχει ανακοινωθεί κάμποσες φορές σε συνεντεύξεις, έχουν βγει αμέτρητα δελτία Τύπου με τίτλο «λύνεται το πρόβλημα του συμψηφισμού φόρων και χρεών του Δημοσίου» και τελικώς… Είδε κι απόειδε η τρόικα, κι αποφασίζει να το βάλει στα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης.
Το χειρότερο δε είναι ότι αυτού του τύπου οι ειδήσεις δεν κάνουν πλέον εντύπωση σε κανέναν. Εχουμε εθιστεί στην τρομολαγνεία, τη «διαπραγματευσολογία» και στην «επισκεψολογία» της τρόικας, που ποτέ δεν εξετάζουμε τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν· όχι επειδή τα ζητούν οι εταίροι, αλλά για να ξεκολλήσουμε από την κρίση.
Είναι τρομαχτικό για τη χώρα να σκεφθεί κάποιος ότι η εφαρμογή της απλής, της κοινής λογικής γίνεται προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Κι αν σε τέσσερα χρόνια δεν εφαρμόστηκε ένα μέτρο, για το οποίο όλοι συνομολογούν ότι είναι επείγον κι αναγκαίο, πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να εφαρμοστούν άλλα λογικά αλλά και πιο σύνθετα μέτρα, όπως είναι η απελευθέρωση των αγορών;
Η δύναμη της αδράνειας στην πολιτική, στη δημόσια διοίκηση, στην κοινωνία είναι τεράστια. Ακόμη και για την εφαρμογή του αυτονόητου, εκείνου για το οποίο δεν διαφωνεί και δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς, ώστε να φοβάται η κυβέρνηση το πολιτικό κόστος. Ετσι, επιχειρήσεις κλείνουν επειδή χρωστούν στο Δημόσιο, όταν το Δημόσιο τους χρωστά περισσότερα, η κρίση βαθαίνει, οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και το κράτος, αντί να συμψηφίζει χρέη, στο τέλος τα χαρίζει ή αναγκάζεται να πληρώνει περισσότερα για χαρτζιλίκια στις ευπαθείς ομάδες.
Γι’ αυτό το αίτημα της κοινής λογικής είναι βαθιά πολιτικό στην Ελλάδα. Όταν, με το καλό, κατακτήσουμε τον συμψηφισμό των χρεών από και προς το δημόσιο, μπορούμε να συζητήσουμε αν κάποια μέτρα είναι «Αριστερά» ή «Δεξιά»…