Κείμενο: Rachel Dixon
Αφήνουμε πίσω τις ορδές των τουριστών και τις τσιμπημένες τιμές και ανηφορίζουμε στην πιο… στέρεη συνοικία της Γαληνοτάτης, το Dorsoduro.
Οι ορδές των τουριστών και οι εξαιρετικά υψηλές τιμές λειτουργούν αποτρεπτικά για πολλούς απ’ όσους σκέφτονται να επισκεφτούν τη Βενετία. Ωστόσο δεν χρειάζεται να απομακρυνθείτε πολύ για να βρείτε τους δρόμους των… ντόπιων – πιο ήσυχους, πιο προσιτούς, γεμάτους ευκαιρίες. Περνώντας τη γέφυρα Accademia στο Grand Canal, σε απόσταση μόλις μερικών βημάτων, βρίσκεται η περιοχή Dorsoduro, που διαθέτει σπουδαία μουσεία, πινακοθήκες και ναούς, αλλά πολύ λιγότερη πολυκοσμία. Η ανατολική πλευρά του sestiere (συνοικίας) προσελκύει ανθρώπους της τέχνης, ενώ η βορειοδυτική συγκεντρώνει τη νυχτερινή ζωή, στα δρομάκια γύρω από μια μεγάλη φοιτητο-πλατεία.
Ξεκινήστε τη βόλτα σας από την Gallerie dell’Accademia (είσοδος: 15 ευρώ, www.gallerieaccademia.org), για να δείτε από κοντά αριστουργήματα των κορυφαίων Βενετσιάνων ζωγράφων – Τισιανός, Βερονέζε, Τιντορέτο, Τιέπολο. Αν και οι 20 αίθουσές της μπορεί να είναι λίγο εξαντλητικές, δεν πρέπει να φύγετε χωρίς να δείτε τη «Γριά» του Τζορτζόνε, ένα συνταρακτικό αριστούργημα. Η πινακοθήκη ανοίγει 08.15, αλλά όσο νωρίτερα πάτε, τόσο λιγότερο θα περιμένετε.
Ακολουθήστε το δρόμο προς το Calle Sant’Agnese, για να αγοράσετε αναμνηστικά: μια συστάδα από μικρομάγαζα πωλούν καλόγουστα είδη σε λογικές τιμές. Εδώ θα «ξετρυπώσετε» αυθεντικά σκουλαρίκια Μουράνο με 12 ευρώ, παραδοσιακά μεταξωτά παντοφλάκια ή βενετσιάνικες μάσκες. Συνεχίζοντας, θα ανακαλύψετε μικρές, σύγχρονες γκαλερί, όπως η Venice Projects (www.veniceprojects.com) ή η Bac Art (www.bacart.com). Επιβάλλεται μία στάση για καφέ στο Corner Pub, στο νούμερο 684 της Calle della Chiesa – μη σας παρασύρει όμως το παραπλανητικό όνομα: στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα καφέ-μπαρ σε μια εσοχή του τοίχου με λίγα σκαμπό στο δρόμο. Επειδή δεν υπάρχει ταμπέλα, προσέξτε να μην το προσπεράσετε!
Αναμφίβολα, η σπουδαιότερη πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης της Βενετίας είναι η Peggy Guggenheim Collection (είσοδος: 15 ευρώ, www.guggenheim-venice.it), η οποία στεγάζει ένα ή δύο αντιπροσωπευτικά έργα των περισσότερων επιφανών καλλιτεχνών του 20ού αιώνα – μία ολόκληρη αίθουσα είναι αφιερωμένη στον Jackson Pollock. Προσερχόμενοι σε μια πανέμορφη βεράντα-ταράτσα, με φόντο το Μεγάλο Κανάλι, δύσκολα θα συγκρατήσετε ένα χαμόγελο μόλις βρεθείτε μπροστά στον «Αγγελο της πόλης» του Marino Marini, όπου απεικονίζεται ένας έφιππος άντρας με τα χέρια ανοιχτά και μια τεράστια στύση. Στο Guggenheim φιλοξενούνται επίσης καταπληκτικές προσωρινές εκθέσεις – «Για τα μάτια σου μόνο» ο τίτλος της τρέχουσας, η οποία ολοκληρώνεται στις 31 Αυγούστου, μια ξεχωριστή ιδιωτική συλλογή που ξεκινάει από το μανιερισμό και φτάνει έως τον υπερρεαλισμό.
Στο Dorsoduro θα βρει κανείς πολλά ατμοσφαιρικά «bacari», μπαράκια δηλαδή που πωλούν φθηνά «ciccheti» (μικρά σνακ) σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το πέρασμα λοιπόν από ένα bacaro είναι εξαιρετική επιλογή για το μεσημεριανό γεύμα. Στην περιοχή ξεχωρίζει η Cantina del Vino Gia Schiavi (στο 992 της Fondamenta Nani), αλλιώς Cantinone ή Al Bottegon, ένα στέκι για κρασί, όπου μπορεί κανείς να προμηθευτεί το μπουκάλι που προτιμά. Επάνω σε φρυγανισμένα ψωμάκια -crostini- σερβίρεται παστός μπακαλιάρος με άγριο σκόρδο, κρέμα φιστικιού ή σκορδάτη μαγιονέζα με πέταλα λουλουδιών. Θα συναντήσετε αρκετούς ντόπιους – το προτιμούν κομψοί ηλικιωμένοι κύριοι αλλά και εύθυμοι αστυνομικοί. Λίγες πόρτες παρακάτω βρίσκεται η Osteria al Squero, η οποία είναι ακόμη πιο οικονομική: εδώ τα crostini ξεκινούν από 1 ευρώ, ενώ απολαμβάνετε ένα ποτήρι κρασί με 1,20 ευρώ. Και στα δύο αυτά μέρη μπορείτε να φάτε έξω, ακριβώς δίπλα στο Κανάλι. Ειδικά το δεύτερο, η Osteria, βρίσκεται απέναντι από τον παλαιότερο «ταρσανά» για γόνδολες, τη Squero di San Trovaso (χρονολογείται από τον 17ο αιώνα). Ο συγκεκριμένος χώρος είναι ο ένας από τους δύο εναπομείναντες στη Βενετία – αναζητήστε τον Λορέντζο, τον υπεύθυνο κατασκευαστή, είναι πάντα στο πόστο του.
Αδύνατον να πάει κανείς στη Βενετία και να μην επισκεφτεί τουλάχιστον ένα μουσείο-palazzo. Το Ca’ Rezzonico (είσοδος 8 ευρώ, www.carezzonico.visitmuve.it) είναι οπωσδήποτε πολύ πιο προσιτό για το βαλάντιο του τουρίστα σε σχέση με το φημισμένο Palazzo Ducale ή το Museo Correr στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Το εκπληκτικό κτίριο με τη μαρμάρινη πρόσοψη στεγάζει δημιουργίες του 18ου αιώνα, οι οποίες περιλαμβάνουν πίνακες και τοιχογραφίες (frescoes) του Τιέπολο, έπιπλα αντίκες και συλλογές από βενετσιάνικο γυαλί. Σε αντίστοιχα διλήμματα θα βρεθείτε όσον αφορά την επιλογή σας για το ποιο ναό θα επισκεφτείτε. Στο Dorsoduro, όμως, υπάρχει ένα αληθινό κόσμημα: o San Sebastiano (www.chorusvenezia.org/), η εκκλησία της ενορίας του Βερονέζε. Τα έργα του διακοσμούν το ιερό και την οροφή του κυρίως ναού, τους τοίχους, το εκκλησιαστικό όργανο, ενώ βρίσκονται και γύρω από την Αγία Τράπεζα. Οντας απομονωμένος στο δυτικό άκρο του Dorsoduro, ο ναός προσελκύει πολύ λιγότερους τουρίστες απ’ ό,τι, για παράδειγμα, ο San Rocco στο San Polo, φημισμένος για τους Τιντορέτο του.
Εχοντας εισπράξει μια γενναία δόση τέχνης, μάλλον ήρθε η ώρα για παγωτό. Η Gelateria Nico (www.gelaterianico.com) λειτουργεί από το 1937 και μέχρι σήμερα σαγηνεύει τους ουρανίσκους των πιστών του είδους με τη σπεσιαλιτέ του: πραλίνα με κρέμα. Απολαύστε το παγωτό σας καθώς θα κάνετε βόλτα κατά μήκος της Fondamenta Zattere, της προκυμαίας του Canale della Giudecca (που χωρίζει το Dorsoduro από το νησάκι Giudecca). Μπορείτε να κάνετε στάση για ένα ποτήρι αφρώδη οίνο prosecco στη Laguna (www.barlaguna.it), ακριβώς δίπλα στο σημείο όπου αράζουν τα «βαπορέτι». Μπορεί να μην είναι το πιο οικονομικό μέρος -το prosecco κοστίζει γύρω στα 4 ευρώ-, αλλά σίγουρα είναι το ιδανικό σημείο για να χαζέψεις το διερχόμενο πλήθος. Το ίδιο ισχύει και για το Al Chioschetto, ένα μικρό κιόσκι στο πεζοδρόμιο όπου συχνά συναντά κανείς ζωντανή ορχήστρα. Τα τραπεζάκια του είναι πάντα γεμάτα με κόσμο, που απολαμβάνει απεριτίφ με βάση το πορτοκάλι. Από το Zattere σκεφτείτε την ιδέα να πάρετε ένα πλωτό ταξί μέχρι το Hilton Molino Stucky (www.molinostuckyhilton.com). Στην ταράτσα του λειτουργεί μπαρ, εκεί ακριβώς όπου στο παρελθόν υπήρχε ένας τεράστιος αλευρόμυλος. Για δείπνο, δοκιμάστε την Calle Lunga San Barnaba, έναν λιθόστρωτο δρόμο γεμάτο εστιατόρια. Στο Al Profeta, στην αριστερή πλευρά του ανατολικού άκρου του δρομου, σερβίρονται υπέροχα πιάτα με βάση το κρέας – καλοτηγανισμένες ελιές γεμιστές με κιμά, τεράστια ραβιόλι με γλυκάδια, ραγού πάπιας, ελάφι με μανιτάρι (τα κυρίως πιάτα κοστίζουν γύρω στα 13 ευρώ, το ένα λίτρο χύμα κρασί κοστίζει 10 ευρώ) – όλα αυτά τα απολαμβάνετε σε μια μεγάλη αυλή με κήπο. Αν σας έχουν απομείνει αρκετές δυνάμεις για ένα μεταμεσονύκτιο ποτό, μια καλή επιλογή είναι το Campo Santa Margherita, όπου συχνάζει φοιτητόκοσμος. Το μικροσκοπικό Ai Do Draghi θεωρείται ένα από τα καλύτερα μπαρ, με υπέροχη μουσική -από μπλουζ μέχρι Μπάουι-, ενώ ο αφρώδης οίνος prosecco κοστίζει γύρω στα 2,50 ευρώ. Ολα τα μπαρ εδώ σερβίρουν απεριτίφ έναντι 2 ευρώ περίπου – με βάση συνήθως Campari, Aperol, Select και Cynar. Στο Al Bocon Divino η ατμόσφαιρα είναι πολύ φιλική – ειδικά αν συμπαθείς τα τετράποδα, αφού είναι πολύ πιθανό να βρεθείς με ένα σκυλάκι στην αγκαλιά. Εδώ σερβίρεται ένα κοκτέιλ «νεγκρόνι» τούρμπο.
Εχοντας τιμήσει και κάποιο από τα παραπάνω στέκια, η νύχτα μάλλον φτάνει στο τέλος της…
Πως πάμε
Από Αθήνα προς Βενετία πετάει κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή η Aegean (aegeanair.com). Επίσης, η ιταλική Air One (flyairone.com) εκτελεί το ίδιο δρομολόγιο κάθε Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή. Οι παραπάνω ημέρες ισχύουν όλο το καλοκαίρι και μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου. Η διάρκεια της πτήσης είναι γύρω στις 2 ώρες και 20 λεπτά, ενώ σε αναζήτηση που κάναμε για τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου οι τιμές που βρήκαμε ξεπερνούν τα 300 ευρώ κατ’ άτομο, με φόρους, μετ’ επιστροφής. Λογικό, μάλλον, δεδομένου ότι η Βενετία αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς της Ευρώπης.
Εναλλακτικά, και αν έχετε πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεσή σας, μπορείτε να φτάσετε με πλοίο. Η Anek Lines (anek.gr) αναχωρεί περίπου τέσσερις φορές την εβδομάδα από Πάτρα για Βενετία, με ενδιάμεση στάση στην Ηγουμενίτσα. Το ταξίδι διαρκεί 32-34 ώρες και η τιμή του εισιτηρίου στην οικονομική θέση κυμαίνεται από 88 έως 129 ευρώ το άτομο μετ’ επιστροφής, ανάλογα με την περίοδο που θα ταξιδέψετε.
Διαμονή
Δυστυχώς δεν θα μπορέσετε να αποφύγετε το υψηλό κόστος της διαμονής – η Βενετία είναι αναμφίβολα ακριβή. Μια λύση είναι οι ξενώνες που λειτουργούν σε δύο μοναστήρια του Dorsoduro (Don Orione Artigianelli, Le Romite), ακόμη και εκεί όμως οι τιμές του δίκλινου ξεπερνούν τα 100 ευρώ. Ο μοναδικός τρόπος να εξασφαλίσετε μια σχετικά καλή τιμή είναι να κάνετε κράτηση πολύ καιρό πριν – τουλάχιστον έξι μήνες. Η υπερβολή χαρακτηρίζει γενικά τη διακόσμηση στα ξενοδοχεία σε ό,τι αφορά την αισθητική, με εξαίρεση το Ca’ Pisani, ένα ανακαινισμένο palazzo του 14ου αιώνα, όπου η art deco συναντά το steampunk, με αυθεντικές πινελιές από τη δεκαετία του ’30. Εδώ θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε μια υπέροχη ξύλινη παλιά κωπηλατική μηχανή. Εκείνο που ξεχωρίζει είναι το πρωινό – το οποίο πρόσφατα ανέλαβε ένας «ειδήμων του πρωινού γεύματος». Η τοποθεσία είναι επίσης ιδανική, αφού το ξενοδοχείο βρίσκεται ανάμεσα στην Accademia και το Zattere. Αν βρεθείτε εδώ, μάλλον θα ακούσετε και τη μελαγχολική μελωδία από το βιολί ενός μουσικού, ο οποίος παίζει καθημερινά κοντά στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο – «στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, τις ίδιες μελωδίες», μας είπε ένας ντόπιος. Αυτό σημαίνει ότι η διαμονή σας θα συνοδεύεται από το δικό του σάουντρακ. www.capisanihotel.it. Τιμή δίκλινου με πρωινό: 124 ευρώ/διανυκτέρευση.
Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
Insider Tip
Κλείστε θέση σε ένα μάθημα μαγειρικής στη σχολή Enrica Rocca Cooking School (www.enricarocca.com, κόστος για τη μισή μέρα: 160 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ενός πλήρους δείπνου). Με αυτόν τον τρόπο, συνδυάζετε υπέροχα και τη βόλτα στη γειτονιά αλλά και ένα υπέροχο δείπνο – ή γεύμα. Η μαγειρική της Ενρίκα αξιοποιεί ιδιαίτερα τα μπαχάρια, για τα οποία η Βενετία ήταν διάσημη μέχρι το 1797. Rocky Casale, συγγραφέας – ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΟΔΗΓΩΝ ΠΟΛΗΣ