Κάθε φορά που ακούω κάποιον να περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα το λιμάνι της Τήνου, με τα στίφη των προσκυνητών και τους πάγκους με τα κομποσχοίνια, γελάω μέσα μου και δεν αρθρώνω ούτε λέξη προς υπεράσπιση του αγαπημένου μου νησιού. Διότι ξέρω ότι αυτή η πρώτη κακή ομολογουμένως εικόνα, το προστατεύει από το είδος του αντιπαθούς τουρίστα, που προσκολλημένος στην επιφανειακή προσέγγιση, αναζητά τοπία – φόντο για selfies.
Σε αντίθεση με την πυκνοδομημένη, θρησκευτικο-φολκλορική ατμόσφαιρα του λιμανιού, η υπόλοιπη Τήνος είναι μια «γιορτή» για το βλέμμα: ανέγγιχτα χωριά από τα οποία δεν περνά άσφαλτος, τεράστιες περιοχές που παραμένουν άχτιστες, ξωκκλήσια σκαρφαλωμένα σε απάτητες κορυφές, αναβαθμίδες με αριστοτεχνικές ξερολιθιές.
Ακόμα και οι μυημένοι στην Καρδιανή, τα Υστέρνια, τον Πύργο, δεν έχουν επισκεφθεί ένα τμήμα του νησιού που είναι κατά τη γνώμη μου το ομορφότερο.
Αν μου ζητούσαν να το περιγράψω, θα έλεγα ότι είναι κάτι μεταξύ Μεξικού και σεληνιακού τοπίου. Εντελώς γυμνό από δένδρα, με τεράστιους, στρογγυλούς γρανιτένιους όγκους, τόσο εντυπωσιακούς, που υποκλίνεσαι στη σμίλη της φύσης.
Είναι μια διαδρομή μερικών χιλιομέτρων –υπολογίζοντας πρόχειρα όχι πάνω από 15– που χωρίζουν το χωριό Αγάπη από τον Φαλατάδο. Κάποτε, η πρόσβαση ήταν δύσκολη, αλλά εδώ και κάποια χρόνια έχει διανοιχτεί κανονικός τσιμεντένιος δρόμος. Οπως και στον γειτονικό Βώλακα, τα τεράστια βράχια σε κάνουν να αισθάνεσαι λιλιπούτειος, ενώ η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σε ελάχιστα σπίτια και σε μισογκρεμισμένα κελιά και στάβλους. Δεν υπάρχει σύνδεση με το ηλεκτρικό ρεύμα και νερό έχουν μόνον όσοι έχουν βάλει ειδική δεξαμενή ή έχουν πηγάδι στο κτήμα τους. Κάθε χρόνο που πηγαίνω, ξέρω ότι αυτή η εκπληκτική εικόνα μπορεί να αλλοιωθεί. Και χαίρομαι που την πρόλαβα, τόσο φαντασμαγορική και άθικτη.