Η «κακιά» τρόικα προειδοποίησε εγκαίρως. Είχε εκφράσει σταθερά τις αντιρρήσεις της στην αντικατάσταση του ΕΕΤΗΔΕ με έναν νέο φόρο ακινήτων, κυρίως για έναν πολύ απλό λόγο: δεν είχε εμπιστοσύνη στον ελληνικό διοικητικό μηχανισμό ότι θα ήταν σε θέση να τον δημιουργήσει σωστά και να τον εισπράξει. Το αποτέλεσμα συνιστά πανηγυρική δικαίωση των ενστάσεων της τρόικας και πανωλεθρία για τις δυνατότητες του κρατικού μηχανισμού αλλά και του πολιτικού συστήματος της χώρας. Το απίστευτο αλαλούμ με τον ΕΝΦΙΑ δεν σημαίνει απλώς άλλη μία ταλαιπωρία για τους φορολογουμένους. Σημαίνει και την έμπρακτη αποτυχία της κυβέρνησης που προχώρησε με ασύλληπτη επιπολαιότητα στον σχεδιασμό του νέου φόρου, ο οποίος μάλιστα είχε εξαγγελθεί πανηγυρικά ότι θα ήταν δίκαιος. Η προχειρότητα των υπευθύνων για τον υπολογισμό του, σε συνδυασμό με τις υποχωρήσεις σε πιέσεις βουλευτών και άλλων παραγόντων ώστε να μην επιβαρυνθούν διάφορα τμήματα της εκλογικής πελατείας, οδήγησε στο έκτρωμα που παρουσιάστηκε με τις γνωστές συνέπειες.
Πολύ περισσότερο, η όλη εξέλιξη προσφέρει ακόμη ένα ισχυρό -ίσως και ακλόνητο- επιχείρημα σε όσους αμφισβητούν τις ικανότητες και την επάρκεια αυτού που ονομάζουμε κράτος. Το οποίο εμφανίζεται για άλλη μία φορά να αντιμετωπίζει τον πολίτη ως έναν εχθρό που πρέπει να τιμωρήσει, αναπαράγοντας και διαιωνίζοντας στρεβλώσεις και αδικίες εις βάρος αυτών που δεν μπορούν να κρύψουν αυτά που έχουν· όπως συμβαίνει και με τους μισθωτούς στη φορολογία εισοδήματος. Αυτό το αίσθημα αδικίας έρχεται να ενισχύσει το όλο φιάσκο με τον ΕΝΦΙΑ, καθώς επιβεβαιώνει την αστοχία της φορολογικής πολιτικής, που συνεχώς αλλάζει, όμως αντί να απλοποιείται και να επιβραβεύει τους συνεπείς, γίνεται δαιδαλώδης, προκαλώντας ανασφάλεια και αγανάκτηση στους ειλικρινείς φορολογουμένους, τους οποίους τελικώς ωθεί να βρουν τρόπους να φοροδιαφύγουν.
Η άλλη πλευρά του αλαλούμ έχει να κάνει με το ότι δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για να αμφισβητηθεί στο σύνολό της η αναγκαιότητα της φορολογίας των ακινήτων. Με τη συνήθη υπερβολή που υπάρχει στην Ελλάδα και με επιβαρυμένη την ατμόσφαιρα από την πολύχρονη κρίση και την ανισομερή κατανομή των βαρών για την υπέρβασή της, το ερώτημα που έχει αρχίσει να τίθεται δεν είναι αν πρέπει να διορθωθεί ο ΕΝΦΙΑ, αλλά αν πρέπει να υπάρξει φορολογία στην ακίνητη ιδιοκτησία. Οι λόγοι που επί τόσα χρόνια δεν υπήρξε σωστή και δίκαιη φορολόγηση των «εχόντων» σχετίζονται με την πάγια τακτική της πολιτικής ηγεσίας να είναι αρεστή, να λογαριάζει υπέρμετρα το πολιτικό κόστος και να χαϊδεύει εκλογικά ακροατήρια κάθε είδους. Μοιάζει επομένως αναπόφευκτη εξέλιξη η δυσαρέσκεια από την υπερφορολόγηση να στρέφεται στην τρόικα, τη Μέρκελ ακόμη και στους… σιωνιστές, όπου επιρρίπτονται και οι ευθύνες – και πάντως όχι στους εαυτούς μας.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει άλλωστε με τους ροδακινοπαραγωγούς και γενικώς με όσους πλήττονται από το ρωσικό εμπάργκο. Αίφνης η Ε.Ε., αυτή που συντήρησε επί χρόνια τους αγρότες μέσω των επιδοτήσεων, με τις ευλογίες πάντα της εγχώριας ηγεσίας, έγινε ο διάβολος, από τον εναγκαλισμό του οποίου πρέπει να απαλλαγούμε. Ετσι φυσικά αποφεύγεται η συζήτηση για το αν υπάρχει πραγματική πολιτική για την αγροτική ανάπτυξη και τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής. Τέτοιες συζητήσεις όμως δεν θέλουμε να κάνουμε, παρότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Είναι ένας από τους λόγους άλλωστε που κατά την πρόσφατη επίσκεψη εκπροσώπου της ΠΟΥ στην Αθήνα οι βουλευτές που τον συνάντησαν δεν είχαν τίποτα να του απαντήσουν όταν παρατήρησε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας…