Ρεπορτάζ: ΜΑΝΙΝΑ ΝΤΑΝΟΥ, Φωτογραφίες: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΜΠΙΤΗ
Ο Αύγουστος μόλις είχε μπει τη μέρα της εξόρμησής μας, κι όμως η μαζική έξοδος του πρώτου Σαββατοκύριακου του μήνα, που είχαμε συνηθίσει προ κρίσης, ακόμα αναμενόταν. Οι Αθηναίοι φαίνεται ότι φεύγουν πλέον σε μικρές δόσεις, οι πολυήμερες αποδράσεις σε νησιά και καλοκαιρινά θέρετρα γίνονται πολυτέλεια για τους περισσότερους και, όπως αποδεικνύεται, όσοι μένουν πίσω καταφεύγουν σε… διακοπές ολίγων ωρών στις κοντινές παραλίες. Τι κι αν μπορεί να πάρει μία ή μιάμιση ώρα το ταξίδι ώς την ακτή και πολλοί θα χρειαστεί να πάρουν τη συγκοινωνία; Τι κι αν ίσως δώσουν μάχη για μια ομπρελο/ξαπλώστρα, την οποία συχνά θα κληθούν να ακριβοπληρώσουν;
Το καλοκαίρι δεν χωράει σε ένα ζεστό αθηναϊκό διαμέρισμα (ούτε καν σε κλιματιζόμενο). Κι έτσι οι λουόμενοι συνωστίζονται σε μικρές και μεγάλες, οργανωμένες ή ελεύθερες, παραλίες της Αττικής που στενάζουν κάθε Σαββατοκύριακο. Νέοι ή ηλικιωμένοι, παρέες ή οικογένειες, μέινστριμ ή εναλλακτικοί, όλοι θα βρουν την παραλία που τους ταιριάζει. Από τη ρετρό απλότητα του πευκοδάσους στο Σχινιά μέχρι την γκλαμουριά των VIP του Ya Banaki στη Βάρκιζα και την ιδιαίτερη ομορφιά του ΚΑΠΕ στα Λεγραινά, οι Αθηναίοι ξέρουν να βρίσκουν το δρόμο προς τη θάλασσα.
Καράβι: Επιστροφή στα 90s
Στη μια άκρη της παραλίας του Σχινιά ο χρόνος κυλάει όπως πριν από μερικές δεκαετίες. Το Καράβι, η πιο γνωστή οργανωμένη παραλία της περιοχής, με πρόσοψη 100 μέτρων στη θάλασσα, θα είναι πάντα στα 90s, τότε που ήταν η πιο μοδάτη ακτή της Αττικής – κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Την αίσθηση μου επιβεβαίωσε και η τυχαία συνάντηση με παλιό συμμαθητή, μέλος εκείνης της μεγάλης σχολικής παρέας που όλοι είχαμε κάποτε και κράτησε λίγα χρόνια μετά την αποφοίτηση – που, στο λιγότερο γκλάμορους, θύμιζε την παρέα του κλασικού 90s σίριαλ «Λόγω Τιμής». Είκοσι χρόνια αργότερα τον βρήκα ακριβώς εκεί όπου τον είχα αφήσει, σε μια κόκκινη ξαπλώστρα του Καραβιού, με τη μουσική να ακούγεται από το μπαρ, τα αγόρια να παίζουν ρακέτες (με πολύ περισσότερα τατουάζ πια) και τα κορίτσια να λιάζονται στο γκαζόν πάνω από την παραλία – με λίγο παραπάνω αντιηλιακό απ’ όσο βάζαμε τότε. «Γιατί έρχεσαι ακόμα εδώ;» τον ρώτησα μετά την πρώτη συγκίνηση. «Μα για τα γήπεδα του βόλεϊ», μου απάντησε και συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι σπανίως αλλάζουν, όσα χρονια και αν περάσουν. Εδώ θα βρει κανείς οργανωμένα γήπεδα beach volley όπου στήνονται και πρωταθλήματα, ενοικιαζόμενα windsurf αλλά και SUP (Stand Up Paddleboards) που θυμίζουν ότι είμαστε στο 2014. Επίσης, θα συναντήσει τον πιο νεανικό κόσμο της παραλίας του Σχινιά, που πλέον μοιράζεται και στις διπλανές οργανωμένες εγκαταστάσεις με μπαράκια και water sports.
info
Είσοδος: 4 € σε κουπόνια ώστε να τα καταναλώσετε τουλάχιστον τόσο στο μπαρ ή στο εστιατόριο (τα Σαββατοκύριακα)
Ξαπλώστρα: 5 €
1.500 θέσεις πάρκινγκ
Σχινιάς, Τ/22990-55.950
Ya Banaki: Νιώθω άβολα με το μη επώνυμο μαγιό μου
Εξι ευρώ για την είσοδο, πέντε για την ξαπλώστρα, κάτι θα πάρεις να πιεις, τα μπάνια του λαού στο Ya Banaki της Βάρκιζας αρχίζουν να ακριβαίνουν επικίνδυνα. Εδώ η ακτή έχει μετατραπεί σε μια καλοκουρδισμένη επιχείρηση με μπαρ, εστιατόρια, σουβλατζίδικα και περίπτερα για water sports εντός του συγκροτήματος που αυτοαποκαλείται Summer Republic (Δημοκρατία του Καλοκαιριού). Το πλήθος μεγάλο, αλλά λίγο πιο λαμπερό -ίσως να οφείλεται στα λάδια μαυρίσματος-, οι ομπρέλες κολλητά, η θάλασσα ρηχή και ζεστή, ο ναυαγοσώστης στη θέση του, τα τατουάζ πληθαίνουν, το ίδιο και οι καλογυμνασμένοι κοιλιακοί. «Θα βρείτε άδειες ξαπλώστρες στα αριστερά της παραλίας», μας ενημερώνει η κοπέλα στα εισιτήρια, αλλά η τύχη δεν μας χαμογελά. Κάνουμε μια γρήγορη βουτιά να κατέβουν οι θερμοκρασίες, απλώνουμε πετσέτα για λίγο σε ένα μικρό κενό από ομπρέλες κάτω από τον πορτοκαλί πύργο του ναυαγοσώστη και αναζητούμε την τύχη μας στη δεξιά πλευρά. Εκεί όπου, όπως αποδεικνύεται, ζει ακόμα η Μύκονος των 90s. Στο μπιτς μπαρ, με τις μαύρες ομπρέλες και τις ξύλινες ξαπλώστρες με τα μαξιλάρια, το κέφι και οι τιμές ανεβαίνουν. Δέκα ευρώ η κάθε ξαπλώστρα και χρειάζεται να την «κλείσεις» από τα μέσα της εβδομάδας. Η μουσική παίζει εκκωφαντικά mainstream dance χιτάκια, οι μπάρμεν με στυλ Τομ Κρουζ στο «Κοκτέιλ» φτιάχνουν ποτά, φυσάνε σφυρίχτρες και καραμούζες, μόνο χαρτοπετσέτες δεν πετάνε στον αέρα, αλλά είναι νωρίς ακόμα, μπορεί και να το κάνουν αργότερα. Το μοχίτο χωρίς αλκοόλ κοστίζει 7 ευρώ -δεν τόλμησα να ρωτήσω πόσο κάνει με αλκοόλ-, ο χυμός 4,5 ευρώ, τα κορμιά είναι πιο μαυρισμένα ή ίσως φταίνε οι μαύρες ομπρέλες, κάτι πουφ στο γκαζόν γίνονται ανάρπαστα. Ενα κρεβάτι με ουρανό ενοικιάζεται 25 ευρώ και τώρα το έχει καταλάβει μια παρέα από γυαλιστερά, από τα Coppertone, κορίτσια με σφιχτούς γλουτούς. Οι ομολογουμένως ευγενέστατοι μπάρμεν μάς κερνούν σφηνάκια μαστίχα, αλλά νιώθω λίγο άβολα με το μη επώνυμο μαγιό μου. Στην αναχώρηση, παίρνοντας το αμάξι από το δωρεάν πάρκινγκ που προσφέρει το συγκρότημα, ο παρκαδόρος μού ψιθυρίζει «ό,τι θέλετε μας αφήνετε», παραδίδοντάς μου τα κλειδιά. Τίποτα δεν είναι τσάμπα στη ζωή.
info
Είσοδος: 6 € (μειωμένο 3,5 €)
Καμπάνες (διημέρευση): 80 €
Ξαπλώστρα στην αριστερή πλευρά: 5 €
Ξαπλώστρα VIP: 10 €
Για τα VIP χρειάζεται κράτηση
Ωράριο: 08.00-19.00
Ακτή Βάρκιζας, Τ/210-89.72.414
ΚΑΠΕ: Η «εναλλακτική»
Θα ξεκινήσω με μία μικρή εξομολόγηση: το ΚΑΠΕ, αυτή η μικρή αλλά… θαυματουργή παραλία στα Λεγραινά, ήταν η μόνη που πραγματικά ήθελα να επισκεφτώ κατά τη διάρκεια αυτού του ρεπορτάζ. Παρότι πλέον έχει γίνει εξαιρετικά δημοφιλής και τα Σαββατοκύριακα πήζει από κόσμο, παραμένει μία από τις πιο όμορφες της Αττικής. Δεν είναι οργανωμένη, αλλά έχει μια συμπαθέστατη καντίνα στο τέλος των 87 σκαλοπατιών που κάνεις για να επιστρέψεις από την παραλία στο δρόμο (προμηθευτείτε κάτι πριν κατέβετε, το ανέβασμα στο λιοπύρι δεν βολεύει). Αξίζει πάντως τη μιάμιση ώρα που θα χρειαστεί, συνήθως, να ταξιδέψεις για να φτάσεις. Φυσικά, Κυριακή θα δυσκολευτείς όχι μόνο να βρεις χώρο για να απλώσεις πετσέτα, αλλά και για να περπατήσεις. Αν δε ο αέρας είναι «λάθος», με τόσο κόσμο συχνά βγάζει και φουσκάλες, όμως η θάλασσα είναι τόσο βαθιά και ανοιχτή που δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Εδώ ο κόσμος είναι πιο εναλλακτικός, δεν θα βρεις πολλές οικογένειες με παιδιά – αν και δεν λείπουν οι οργανωμένες που έχουν φέρει ομπρέλα και προμήθειες. Συνήθως, πάντως, είναι νεαρόκοσμος που εναλλάσσεται τακτικά. Οταν φτάσαμε εκεί κατά τις 4.30 το απόγευμα, το αυτοσχέδιο πάρκινγκ στις γύρω βουνοπλαγιές ήταν ήδη τίγκα, αλλά δοκιμάσαμε να φτάσουμε μέχρι την καντίνα και θα βλέπαμε. Η τύχη μάς χαμογέλασε, ένας κύριος έφευγε κι εμείς θα μπαίναμε στη θέση του, μόνο που αυτή ήταν κάπως κατηφορική και κακοτράχαλη, γεμάτη χαντάκια, σε ένα εκ των οποίων τελικώς καταλήξαμε. Το αμάξι σχεδόν φυτεύτηκε δίπλα σε μια ελιά, σηκώθηκε στις τρεις ρόδες κι εμείς, ήδη ξεθεωμένες, απλώς βγήκαμε έξω και το χαζεύαμε παγιδευμένο εκεί, να χρειάζεται γερανό για να απεγκλωβιστεί. Κάπως έτσι φτάνω στον όρο «θαυματουργή». Μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχαν μαζευτεί γύρω μας 10 άτομα και πριν προλάβουμε να ζητήσουμε βοήθεια, είχαν σκαρφαλώσει στο αυτοκίνητο και πάλευαν να το ξεκολλήσουν – αν και μάταια. Σε άλλα πέντε λεπτά είχε εμφανιστεί κύριος ντυμένος καταδρομέας, ένα γερανάκι bobcat από τους φύλακες της μόνης γειτονικής βίλας, ένας χειριστής, δύο βοηθοί που έδεσαν το αυτοκίνητο με σχοινιά με τα οποία το τράβηξαν έξω, ενώ είχαν ήδη βρει μια θέση στη σκιά για να το παρκάρουν. Είπαμε τόσα «ευχαριστώ» που γίναμε κουραστικές, αλλά μερικές φορές θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες λέξεις για το «ευχαριστώ» – και αυτή ήταν μία από αυτές. Κάθε παραλία θα έπρεπε να έχει τον κόσμο που της αξίζει και το ΚΑΠΕ είναι τόσο φανταστικό όσο και οι θαμώνες του…
info
Λεωφόρος Αθηνών-Σουνίου (Λεγραινά).
Πευκοδάσος Σχινιά: Στη μέση της φυλής των… «μαμά-κοίτα»
Η μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα της καφετέριας-μπαρ-ψαροταβέρνας Δελφίνι ταιριάζει με την ατμόσφαιρα που επικρατεί σήμερα -ίσως και πάντα- στην κλασική ελεύθερη παραλία του Σχινιά, μπροστά στο παράλιο πευκοδάσος – από τα ελάχιστα εναπομείναντα στην Ευρώπη. Εχει ξεχαστεί στα 80s, όπως ακριβώς και αυτή εδώ η ακτή, που το μεσημέρι τη βρίσκει ελαφρώς συννεφιασμένη, ζεστή και γλυκά μελαγχολική. Εδώ οι όποιες ομπρέλες, ψάθινες και ταλαιπωρημένες, είναι δωρεάν, αλλά δεν καλύπτουν μεγάλη έκταση – έτσι κι αλλιώς η παραλία απλώνεται σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων και ο περισσότερος κόσμος φέρνει τα δικά του εφόδια. Ψυγειάκια, θερμός, στρώματα, ξαπλώστρες με σκέπαστρο σαν φωτοβολταϊκό, φουσκωτά δελφίνια, καμιά ρακέτα εδώ κι εκεί – αλλά όχι επαγγελματική με «καρφώματα» και επικίνδυνα ξώφαλτσα μπαλάκια. Θαμώνες, κυρίως οικογένειες και μεγαλύτεροι άνθρωποι, λίγοι έφηβοι που έχουν έρθει με το ζόρι για μπάνιο με τους γονείς τους, σκόρπιες νεανικές παρέες που στήνουν μικρές τέντες ή σκηνές στο πάνω μέρος της παραλίας κοντά στα πεύκα. «Είναι δωρεάν και είναι όμορφα», μου λέει το ζευγαράκι που έχει απλώσει πετσέτες λίγο πιο πάνω από τον τεράστιο όγκο φυκιών που έχουν ξεβραστεί στην ακροθαλασσιά και μόνο μπροστά από το Δελφίνι έχουν καθαριστεί. Γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους μπάνιο, χτίζουν πυργάκια στην άμμο, κοριτσάκια με ασορτί μαγιό, καπέλο και βραχιολάκι κάνουν τη δική τους πασαρέλα. Βρισκόμαστε στη μέση της φυλής των «Μαμά-κοίτα», όπως χαρακτήριζε παλιά μια φίλη τα μπουλούκια από παιδιά που κάνουν βουτιές, κατακόρυφους, ψαράκια με πλακουτσωτές πέτρες και φωνάζουν τις μαμάδες τους να τα θαυμάσουν. Εδώ ακόμα και οι μικροπωλητές προσαρμόζονται στο κοινό, λείπουν τα χρωματιστά βραχιολάκια και τα «παραλιακά ψώνια» και περιορίζονται σε ψάθινα καπέλα, μπρατσάκια, λουκουμάδες, κουλούρια και καλαμπόκια πασπαλισμένα με αλάτι. Δύο καρεκλάκια κάτω από μια ομπρέλα με θέα τον κόλπο του Σχινιά είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σκηνικό. Ο ροζ ουρανός του απογεύματος ολοκληρώνει τη ρετρό εικόνα που, αν είχε σάουντρακ, θα ήταν σίγουρα το παλιό μελαγχολικό χιτ του Μόρισεϊ: Everyday is like Sunday.
info
Είσοδος: δωρεάν
Ομπρέλες: δωρεάν / δεν υπάρχουν ξαπλώστρες
Στο Δελφίνι οι τιμές είναι κανονικές
(0,50 € το νερό, 3,00 € ο φρέντο, 3,50 €
το σάντουιτς)
Παραθαλάσσιος οικισμός Σχινιά
(3,5 χιλιόμετρα από τον Τύμβο Μαραθώνα)
Ακτή Βουλιαγμένης: Μια πανέμορφη αλλά άτυχη παραλία
Φανταστείτε την πυκνότητα κόσμου ενός μπάρ, αλλά τοποθετήστε τους στην παραλία ξαπλωτούς ή σε καρεκλάκια. Κάπως έτσι μοιάζει η πλαζ της Βουλιαγμένης αυτή την Κυριακή του Αυγούστου, παρότι πολλοί Αθηναίοι υποτίθεται ότι έχουν ήδη ξεκινήσει τις διακοπές τους. Κατά τις 12.30 που φτάνουμε καταϊδρωμένοι -φυσικά δεν έχουμε βρει να παρκάρουμε έξω από την ακτή και έχουμε μπλέξει στα στενά της Βουλιαγμένης πάνω από την παραλιακή- οι υπάλληλοι στην είσοδο μας ενημερώνουν ότι δεν υπάρχει ξαπλώστρα ελεύθερη ούτε για δείγμα. Αν θέλουμε, θα πληρώσουμε τα 4 ευρώ εισιτήριο και θα μπούμε ελπίζοντας ότι κάποιοι πρωινοί θα φύγουν κι εμείς θα κερδίσουμε τη μάχη για την εξασφάλιση της ομπρελοξαπλώστρας τους. Θαρραλέες όπως πάντα, μπαίνουμε. Καταλήγουμε σε κάτι σκαμπό στην καντίνα, μισές στη σκιά, μισές στον ήλιο, να περιμένουμε να μας λυπηθεί ο Υψιστος – ή έστω ο καιρός και κάνει λίγο συννεφιά. Μάταια. Ευτυχώς έχει μερικούς φοίνικες και μεγάλες εκτάσεις γκαζόν, όπου οι περισσότεροι παίζουν ρακέτες. Ελπίζουμε να βρούμε σκιά εκεί. Τίποτα. Στην ουρά της καντίνας κάποιοι τσακώνονται για τη σειρά («ούτε στην παραλία δεν χαλαρώνουν», σχολιάζει ένας κύριος) και αποφασίζω να βολτάρω εκεί όπου σκάει το κύμα, μήπως και εντοπίσω κανένα κενό. Οι παρέες μπλέκονται μεταξύ τους, δεν ξέρω πού αρχίζει η μία ομπρέλα και πού τελειώνει η άλλη, ο κόσμος είναι όλων των ειδών (κάτοικοι κυρίως των νότιων προαστίων), ενώ η θάλασσα, ρηχή και ζεστή, είναι ιδανική για μικρά παιδιά. Οι υπόλοιποι πρέπει να περπατήσουμε κάνα χιλιόμετρο μέχρι να μας φτάσει το νερό στη μέση. Θυμάμαι εκείνη τη φορά, πριν από μερικά χρόνια, που τα μεγάφωνα μας καλούσαν να βγούμε από τη θάλασσα γιατί πλησίαζε μια μικρή πετρελαιοκηλίδα από διερχόμενο πλοίο και σκέφτομαι ότι αυτή είναι μια πανέμορφη παραλία που είχε την κακή τύχη να βρεθεί εν μέσω του πιο πολυσύχναστου και εμπορικού παραλιακού μετώπου.
info
Είσοδος: 4 € (μειωμένο 3 € για φοιτητές, παιδιά, πολύτεκνους κ.λπ.) 2 € για δημότες και μέλη του Συλλόγου Αθλούμενων Ακτής Βουλιαγμένης
Ωράριο: 7 ημέρες την εβδομάδα
08.30-20.30 (από 1/5 έως 30/9)
08.30-16.30 (από 1/10 έως 30/4)
Πάρκινγκ: δωρεάν έξω από την είσοδο, τα Σαββατοκύριακα πάντα γεμάτο
Λεωφόρος Ποσειδώνος & οδός Απόλλωνος, Τ/210-89.60.697