«Για πες μου τώρα, τι προβλέπεις; Θα έχουμε εκλογές ή θα εκλεγεί πρόεδρος;» Η ερώτηση του φίλου μου μού ακούστηκε κατά κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ήταν μόνο ότι η κουβέντα ώς εκείνη την ώρα εκινείτο μεταξύ νησιωτικών ανέμων και θαλασσινών υδάτων, αλλά και ότι όλη η παρέα, σαν συνεννοημένη φέτος, απέφευγε στις διακοπές κάθε πολιτική συζήτηση. Σαν να ήθελε να ξορκίσει όσα μας περιμένουν μάλλον τον χειμώνα ή και να έχει μπουχτίσει τις ατέρμονες διενέξεις περί Μνημονίου κ.λπ. Ακόμη και όταν κάποιος άρχισε να ειρωνεύεται ένα βράδυ την κυβέρνηση για τα τραγελαφικά λάθη του ΕΝΦΙΑ, ένας άλλος έκλεισε γρήγορα την κουβέντα καλώντας τον «να μην ανησυχεί καθόλου» με το επιχείρημα ότι «και ο ΕΝΦΙΑ θα διορθωθεί σύντομα από το μαγικό ραβδί του κ. Τσίπρα».
Καθώς ωστόσο η επαναφορά στην πραγματικότητα πλησίαζε, η ερώτηση με έκανε νοερώς και ανομολόγητα να προσπαθήσω να μπω στα παπούτσια του κ. Σαμαρά. Ή, για να ακριβολογώ, στα… βατραχοπέδιλά του, καθώς τις απλές σκέψεις που ακολουθούν τις έκανα ακριβώς δίπλα στη θάλασσα την προηγούμενη Κυριακή. Την ώρα δηλαδή που ακόμη και η πολιτική ηγεσία απολάμβανε σύσσωμη και επισήμως τις βουτιές της.
Ως γνωστόν, ο κ. Τσίπρας, ακολουθώντας το αυτοκαταστροφικό παράδειγμα του Γ. Παπανδρέου, έχει προαναγγείλει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση τον Φεβρουάριο αρνούμενος να ψηφίσει οποιονδήποτε ως διάδοχο του κ. Παπούλια. Στον δε κ. Σαμαρά, πέραν της σαφώς σταθερότερης πορείας της χώρας (την οποία παρεμπιπτόντως ουδείς έχει νιώσει στην τσέπη του), έχει απομείνει μόνο ένα όπλο για την προεκλογική περίοδο: η νέα αναδιαπραγμάτευση του χρέους που στοχεύει στην επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων με ένα σταθερό και ακόμη καλύτερο επιτόκιο.
Ε, λοιπόν, για πείτε μου ειλικρινά: Αν μπαίνατε κι εσείς στα παπούτσια του κ. Σαμαρά, τι θα κάνατε; Θα επισπεύδατε τη διαπραγμάτευση του χρέους όταν ο βασικός σας αντίπαλος σας καταλόγιζε εκ προοιμίου ότι θα καταδικάσετε τη χώρα σε πεντηκονταετή καταστροφή ή θα τον πειθαναγκάζατε να αναλάβει και εκείνος τις ευθύνες του στο deal με τους ισχυρούς της Ε.Ε.; Και για να γίνω ακόμη πιο σαφής: Εχει κανένα λόγο να κάνει ο κ. Σαμαράς εκλογές, αφού ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση του χρέους (την οποία ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ως καταστροφική ανεξαρτήτως αποτελέσματος), ή θα προτιμήσει να πάει σε εκλογές θέτοντας ακριβώς αυτό το δίλημμα. Να πει δηλαδή με απλά λόγια στους πολίτες «εγώ από το 2012 αυτά κατάφερα, αυτά ήταν και τα λάθη μου ή οι παραλείψεις μου, αν θέλετε τώρα να διαπραγματευτεί ο κ. Τσίπρας το χρέος, ιδού η Ρόδος ιδού και η… κ. Μέρκελ».
Καθώς η απάντηση είναι μάλλον προφανής, το δίλημμα του κ. Σαμαρά είναι επί της ουσίας άλλο. Ή να περιμένει να πέσει η κυβέρνηση τον Φεβρουάριο λόγω της διαφαινόμενης αδυναμίας συγκέντρωσης των 180 βουλευτών που απαιτεί η προεδρική εκλογή ή να προκαλέσει εκλογές τον Νοέμβριο υποχρεώνοντας μια ώρα αρχύτερα τον κ. Τσίπρα να αποσαφηνίσει τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με την κ. Μέρκελ, το χρέος και κατ’ επέκταση τη χώρα. Σημειωτέον δε ότι η δεύτερη περίπτωση δεν αποκλείει την πρώτη, δεδομένου ότι ο κ. Τσίπρας φαντάζει σήμερα πολύ δύσκολο να επιτύχει όχι μόνον την αυτοδυναμία, αλλά πολύ περισσότερο να προτείνει ως Πρόεδρο ένα πρόσωπο που θα εξασφαλίσει 180 ψήφους.
Είναι σαν να σας ακούω: «Δεν μας παρατάς με όλα αυτά τα εφιαλτικά σενάρια ακυβερνησίας και τις συνεχόμενες εκλογές; Ακόμη δεν γυρίσαμε από διακοπές!». Εχετε απόλυτο δίκιο. Μεταξύ μας, άλλωστε κι εγώ κάπου εκεί σταμάτησα τις δυσοίωνες αυτές σκέψεις, προτιμώντας μια τελευταία δροσιστική βουτιά προτού αποχαιρετήσω και για φέτος την πανέμορφη παραλία του Γιαλού της Σκύρου…