Οσα συμβαίνουν σήμερα στο Ιράκ, στη Συρία και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό συνέπεια της αποτυχημένης πολιτικής της Δύσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδιαίτερα, μαζί με τη Βρετανία, ακόμη και η Γαλλία (για τη Λιβύη), έχουν μεγάλες ευθύνες για την αιματοχυσία και το χάος που επικρατεί στις χώρες αυτές, όπως και για τη δυνατότητα που δόθηκε σε ακραίους ισλαμιστές και τζιχαντιστές να σφάζουν ανελέητα τους γύρω πληθυσμούς.
Αναμφίβολα, τα καθεστώτα στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και αλλού στον αραβικό κόσμο ήταν αυταρχικά, του ενός ή του άλλου βαθμού, αλλά πάντως κοσμικά. Και δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος μέγας και τρανός αναλυτής της CIA ή άλλης μυστικής υπηρεσίας για να αντιληφθεί ότι η ανατροπή αυτών των καθεστώτων δεν θα έφερνε τη δημοκρατία σε αυτές τις χώρες, αλλά πιθανότατα μία σκληρή θεοκρατική δικτατορία ή το χάος. Για κάποιον περίεργο και απροσδιόριστο λόγο φαίνεται ότι ακόμη και στα κέντρα αποφάσεων μεγάλων δυνάμεων η λογική σκέψη σπανίζει.
Η αρχή έγινε με την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας το 2003 στο Ιράκ. Στόχος ήταν η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν και του καθεστώτος του, προκειμένου να εκδημοκρατισθεί η χώρα και να επέλθει η σταθερότητα στην περιοχή. Το όλο σχέδιο ήταν προϊόν ιδεοληψίας των φωστήρων που αποτελούσαν την κυβέρνηση Μπους του νεότερου. Χρησιμοποιήθηκαν κολοσσιαία ψέματα για να πεισθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν αποτελούσε απειλή για ολόκληρο τον πλανήτη. Η εισβολή πέτυχε μόνο τον εύκολο στρατιωτικό στόχο της ανατροπής του καθεστώτος και απέτυχε οικτρά στην οικοδόμηση ενός κράτους με σταθερότητα. Αντίθετα, έβαλε τα θεμέλια της ουσιαστικής διάλυσης του Ιράκ και της ενίσχυσης των ακραίων ισλαμιστών.
Το επόμενο βήμα έγινε στη Συρία, όπου ένας συνδυασμός χωρών της περιοχής, με την ανοχή αρχικά και την υποστήριξη στη συνέχεια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, βάλθηκε να ανατρέψει το καθεστώς του Ασαντ, αυταρχικό, αλλά ταυτόχρονα κοσμικό και αυτό. Τα διεθνή μίντια επικεντρώθηκαν στις πραγματικές ή φανταστικές θηριωδίες του καθεστώτος στη διάρκεια του εμφυλίου, αδιαφορώντας για τις αντίστοιχες, ίσως και μεγαλύτερες θηριωδίες των ακραίων ισλαμιστών, στους οποίους μάλιστα κατέληγαν τα όπλα που διοχετεύονταν από διάφορες πηγές στους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς. Ούτε όταν έγιναν γνωστές οι διώξεις κατά των χριστιανών ανησύχησαν οι δυτικές πρωτεύουσες.
Επρεπε να εμφανιστεί το περιβόητο ISIS για να δουν τον κίνδυνο οι κυβερνήσεις της Δύσης. Με μεγάλη καθυστέρηση δείχνουν τώρα αποφασισμένες να ορθώσουν το ανάστημά τους, μόνο που η άλλη πλευρά δίνει διαστάσεις θρησκευτικού πολέμου στη συμπεριφορά της. Και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού μπορούν να φτάσουν οι τζιχαντιστές για να σκορπίσουν τον τρόμο.