Κύριε διευθυντά
Ανέγνωσα με πολλήν προσοχήν τας περί της δικαστικής εξουσίας απόψεις του καθηγητού κ. Στ. Τσακυράκη, αι οποίαι εδημοσιεύθησαν υπό τον τίτλον «Προβληματική δικαστική εξουσία» εις το φύλλον της «Καθημερινής» της 29ης Ιουνίου 2014, και επ’ αυτών εκθέτω τας ακολούθους σκέψεις μου.
Εις τα άρθρα 87 έως 100 του Συντάγματος καθορίζεται η θέσις των δικαστικών λειτουργών εις την Ελληνικήν Πολιτείαν ως και η οργάνωσις, η δικαιοδοσία και η λειτουργία των δικαστηρίων εις αυτήν. Ειδικώτερον η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστήρια συγκροτούμενα από τακτικούς δικαστάς, οι οποίοι απολαύουν λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας και κατά την άσκησιν των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνον εις το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους (87 του Σ.). Τα προσόντα, η επιλογή, ο διορισμός και η εξέλιξις των δικαστών ορίζονται διά νόμου, είναι δε οι δικασταί ισόβιοι (88 του Σ.). Επίσης αι προαγωγαί, τοποθετήσεις, μεταθέσεις, αποσπάσεις και μετατάξεις των δικαστικών λειτουργών ενεργούνται διά Προεδρικού Διατάγματος αλλά πάντοτε κατόπιν αποφάσεως δικαστικού συμβουλίου, το οποίο συγκροτείται από τον πρόεδρο του οικείου ανωτάτου δικαστηρίου και από μέλη αυτού (90 του Σ.). Ομοίως και η πειθαρχική εξουσία επί των δικαστικών λειτουργών ασκείται από πειθαρχικά συμβούλια συγκροτούμενα από δικαστάς ως ειδικώτερον ορίζει το άρθρον 91 του Σ.
Εξ αφορμής αποφάσεων τινών του ειδικού δικαστηρίου γνωστού ως «Μισθοδικείου», το οποίον εκδικάζει τας διαφοράς σχετικώς προς τας παντός είδους αποδοχάς και τας συντάξεις των δικαστικών λειτουργών, αι οποίαι (αποφάσεις) δεν ήσαν αρεσταί εις τον συγγραφέα της «απόψεως», προτείνει ούτος, επ’ ευκαιρία της προσεχούς (τρίτης) αναθεωρήσεως του Συντάγματος: Πρώτον: «Να σκεφτούμε το ενδεχόμενο καταργήσεως ορισμένων δικαστηρίων (π.χ. του Μισθοδικείου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι δικαστικές αρμοδιότητες του οποίου μπορεί να απορροφηθούν από τα διοικητικά δικαστήρια)». Και το μεν Μισθοδικείον είναι δικαστήριον, το οποίον συντίθεται κατά πλειοψηφίαν από μη δικαστάς και συνεστήθη διά της παρ. 2 του άρθρου 88 του Σ. διά να κρίνει και αποφασίζει ώστε αι αποδοχαί (μισθολογικαί και συνταξιοδοτικαί) των δικαστών να είναι ανάλογοι προς το λειτούργημά των, όπως αυταί καθορίζονται εκάστοτε υπό ειδικών νόμων. Είναι δε η σύστασις και η λειτουργία του δικαστηρίου τούτου ευθέως και αρρήκτως συνδεδεμένη με την λειτουργικήν και προσωπικήν ανεξαρτησίαν των δικαστών, αφού ο δικαστής διά να λειτουργήσει με ελευθερίαν και κατά συνείδησιν πρέπει να έχει μισθολογικήν και συνταξιοδοτικήν κατοχύρωσιν η οποία να του εξασφαλίζει την απερίσπαστον εκτέλεσιν του υψηλού έργου του απηλλαγμένος από βιοτικά προβλήματα. Συνεπώς αυτός είναι και παραμένει ο αληθής σκοπός και λόγος της συστάσεως του εν άρθρω παρ. 2 του Σ. Ειδικού δικαστηρίου (Μισθοδικείου)., Δεύτερον: Προτείνει ο συγγραφεύς, ως προεξετέθη, και την κατάργησιν του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Αλλά και το δικαστήριον τούτο –το οποίον είναι το παλαιότερον διοικητικόν δικαστήριον του Νέου Ελληνικού Κράτους, αφού τούτο συνεστήθη και ελειτούργησεν από του έτους 1833– προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει πολυσχιδείς και πολυτίμους υπηρεσίας εις την πολιτείαν με την άσκησιν του τε προληπτικού αλλά και του κατασταλτικού ελέγχου των δημοσίων δαπανών με πλούσιον μέχρι σήμερον έργον, αλλά και εις τους πολίτας με την απονομήν δικαιοσύνης κατά την εις αυτούς απονομήν των συντάξεών των.
Τρίτον: Προτείνει εν τέλει ο συγγραφεύς «να προβλέψουμε τον διορισμό της ηγεσίας όχι μόνον των ανωτάτων δικαστηρίων αλλά και των εφετείων, από μία επιτροπή της Βουλής ή από κάποιο άλλο όργανο της πολιτείας έπειτα από δημόσια ακρόαση των υποψηφίων, όπου θα συζητούνται οι επιδόσεις τους και οι αποφάσεις που έχουν λάβει…». Τούτο όμως δεν θα εσήμαινε τίποτε άλλο ειμή την καθυπόταξιν της δικαστικής εξουσίας εις την νομοθετικήν και την κατ’ αυτόν τον τρόπον κατάργησιν της αρχής της διακρίσεως των τριών πολιτειακών εξουσιών, η οποία απετέλεσε την βάσιν της ελευθερίας και της δημοκρατίας των λαών από τότε (1750) που εισηγήθη και εθεμελίωσε αυτήν ο Γάλλος φιλόσοφος Κάρολος Μοντεσκιέ. Αι ανωτέρω απαξιωτικαί κρίσεις του συγγραφέως του άρθρου διά τους δικαστάς και την ελληνικήν δικαιοσύνην γενικώτερον είναι λυπηρόν ότι προέρχονται από καθηγητήν του Συνταγματικού Δικαίου, ο οποίος ως εκ της ιδιότητός του θα έπρεπε –εν όψει μάλιστα των σημερινών χαλεπών συνθηκών υπό τας οποίας οι Ελληνες δικασταί ασκούν το λειτούργημά των– να ευρίσκεται δίπλα των και όχι απέναντί των.
Σπυρος Φραντζης – Δικηγόρος ε.τ.
Μέσα σταθερής τροχιάς στη Λυρική
Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες ημέρες πληροφορηθήκαμε από δημοσιεύματα στον ημερήσιο Τύπο, ότι εξετάζεται από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς ο τρόπος σύνδεσης του νέου Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» στο Φαληρικό Δέλτα με τα μέσα σταθερής τροχιάς. Ασφαλώς η σύνδεση αυτή είναι αναγκαία και θα πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν από την έναρξη λειτουργίας του Κέντρου.
Μεταξύ των εξεταζόμενων λύσεων είναι η κατασκευή γραμμής Τραμ από τον σταθμό Συγγρού-Φιξ μέχρι το Δέλτα, κατά μήκος της Λεωφόρου Συγγρού. Νομίζω ότι η λύση αυτή δεν είναι ενδεδειγμένη, για τους εξής λόγους:
α) Η Λεωφόρος Συγγρού είναι οδός ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς ισόπεδες διασταυρώσεις, με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση. Εάν αφαιρεθούν δύο λωρίδες για το τραμ, θα μείνουν 2 λωρίδες για τα αυτοκίνητα ανά κατεύθυνση, που βέβαια θα εξυπηρετούν και τα λεωφορεία. Επομένως θα δημιουργείται συμφόρηση τις περισσότερες ώρες της ημέρας και η Συγγρού δεν θα είναι πλέον οδός ταχείας κυκλοφορίας.
β) Θα πρέπει να κατασκευαστούν πρόσθετες υπόγειες διαβάσεις πεζών, κοντά στις στάσεις του τραμ, που θα επιβαρύνουν το συνολικό κόστος του έργου. Οι διαβάσεις αυτές θα καταντήσουν σαν τις υπάρχουσες σήμερα, που δεν έχουν καθαριστεί ποτέ, είναι γεμάτες «γκράφιτι» και στέκια πλανόδιου παραεμπορίου, δηλαδή «αδιάβατες», ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Για τους λόγους αυτούς νομίζω ότι η λύση αυτή πρέπει να αποκλεισθεί.
Νομίζω ότι η εξυπηρέτηση του Κέντρου με τραμ μπορεί να γίνει με τροποποίηση της υπάρχουσας γραμμής ΣΕΦ-Ασκληπιείο Βούλας, ώστε να διέλθει από το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Τέλος, νομίζω ότι είναι αναγκαία η σύνδεση του Κέντρου και με το μετρό. Ο καταλληλότερος τρόπος σύνδεσης με μετρό χρειάζεται μελέτη, ώστε το τμήμα της γραμμής που θα κατασκευασθεί να μπορεί να ενταχθεί σε μια νέα γραμμή μετρό, που στο απώτερο μέλλον θα εξυπηρετεί τους νότιους δήμους του Λεκανοπεδίου. Η παρούσα επιστολή-πρότασή μου στηρίζεται στην εμπειρία από τη μέχρι τώρα χρήση του τραμ και του μετρό, και έχει μοναδικό κίνητρο την αγάπη μου για την Αθήνα. Οι ειδικοί συγκοινωνιολόγοι είναι αρμόδιοι και θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις, με γνώμονα το συμφέρον του κοινού και όχι των τοπικών παραγόντων.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι πιέσεις των τοπικών παραγόντων άφησαν τον Δήμο της Αγίας Παρασκευής χωρίς μετρό.
Κωστας Γ. Τζαμουζακης – Πολιτικός Μηχανικός – Ν. Σμύρνη
Πύρινη άσφαλτος
Κύριε διευθυντά
Αποκαλυπτικό πράγματι το ρεπορτάζ του κ. Ονισένκο για τους «Ταρζάν» – δημόσιους κινδύνους – που κυκλοφορούν στην άσφαλτο χρησιμοποιούντες τα ατέλειωτα κόλπα και συστήματα για να πετύχουν τις παρανομίες τους με τα αυτοκίνητά τους με ποικίλους στόχους που έχουν κοινό γνώρισμα την παρανομία μικρή και μεγάλη, και πολλές φορές εγκληματική.
Επιτρέψτε μου να προσθέσω και μία άλλη παραλλαγή που μεταμφιέζει το όχημα σε κινούμενη «νεκροφόρα».
Οι εσωτερικές επιφάνειες όλων των παραθύρων δεξιών, αριστερών, εμπρός και πίσω αλλά και του παρμπρίζ καλύπτονται από αυτοκόλλητες μαύρου χρώματος μεμβράνες σε σημείο που είναι αδύνατη η αναγνώριση χαρακτηριστικών των επιβατών και κυρίως του οδηγού. Εγείρεται το ερώτημα και η απορία ποιον η ποιους σκοπούς εξυπηρετεί η ύποπτη αυτή μεταμφίεση του αυτοκινήτου και αν τα όργανα της Τροχαίας επιβάλλεται να ελέγχουν αυτά τα οχήματα.
Μαρκος Γ. Γρηγοροπουλος