Η ανάμνηση, καθώς ανελκύεται μέσα από τα κοιμισμένα αυλάκια της μνήμης, μπορεί να γίνει αφήγηση και να αυτονομηθεί, πλέον, ως ένα ξέχωρο σώμα. Ετσι ένιωσα καθώς διάβαζα το σύντομο, βιωματικό αφήγημα του Ηλία Κεφάλα με τίτλο «Τρίκαλα, 1951-1969. Η πόλη όπου γεννήθηκα» (εκδ. Γαβριηλίδης).
Ως γνήσιος πνευματικός άνθρωπος, ο Ηλίας Κεφάλας, σε ώριμη πλέον ηλικία, επιστρέφει για να επισκεφθεί όχι μόνο τη γενέτειρά του, αλλά τον τόπο εκείνο όπου άνοιξε τα μάτια του στον θαυμαστό κόσμο της γνώσης και των αισθήσεων. Βρήκα τέτοια αυθεντικότητα στον λόγο του Ηλία Κεφάλα, λόγος ισορροπημένος, λόγος στοχαστικός και μελίρρυτος, που μοιράστηκα αυτή την ιστορία ενηλικίωσης στη Θεσσαλία της δεκαετίας του ’50 και της δεκαετίας του ’60, όταν ακόμη η ελληνική επαρχία διατηρούσε την παλαιά μορφή της και τον προνεωτερικό ρυθμό της καθημερινότητας. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς την περιοχή, τα Τρίκαλα ή το γενέθλιο χωριό Μέλιγο, για να γευτεί τη μοναδική ατμόσφαιρα της αφήγησης, καθώς το ξύπνημα στη γνώση ενός παιδιού που μεγαλώνει χωρίς βιβλία σε ένα χωριό της Θεσσαλίας είναι μία ιστορία οικουμενική και βαθιά συνταρακτική, όσες φορές και να ειπωθεί. Κάθε φορά είναι μοναδική.
Η έμφυτη κλίση του Ηλία Κεφάλα στη γνώση, και πρωτίστως στην ποίηση, και μέσω αυτής (μέσα από δαιδαλώδη κανάλια περιέργειας και δίψας για μάθηση) στο θαύμα της φύσης, γίνεται σταδιακά μία πορεία αυτογνωσίας στη μικρή κλίμακα της παλιάς κοινωνίας των Τρικάλων, με τους αστούς και τους φτωχούς. Ο Ηλίας Κεφάλας μνημονεύει όχι μόνο τα διαβάσματά του και τις πρώτες απόπειρες εφηβικής γραφής, όχι μόνο τα βιβλιοπωλεία της πόλης και τα εστιατόρια, αλλά πρωτίστως τους ανθρώπους. Στάθηκε τυχερός να βρει στον δρόμο του ανθρώπους που τον ενθάρρυναν – ο πατέρας του, εκδότες της πόλης, συμμαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές. Ενας φόρος τιμής στο άγουρο πνεύμα που ζητεί να ανοιχτεί στον ωκεανό της γνώσης.