Το τελευταίο βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη είναι το «Ημερολόγιο ενός ανέργου – 155+1 αληθινές ιστορίες» (εκδ. Καστανιώτη), με μαρτυρίες από πρώτο χέρι. Αλλα έργα του: «Απολύομαι και τρελαίνομαι» (1987), «Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος» (2009), «Το γαμώτο ενός παναθηναϊκού» (2010), «Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι» (2012) κ.ά. Αρθρογραφεί στο pressproject.gr.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Μια χαοτική ετερόκλητη ποικιλία ή ένα φιλόδοξο αναγνωστικό πρότζεκτ – όπως το πάρει κανείς: «Ελα να πούμε ψέματα» της Μάρως Δούκα, «Βαλίτσα παρά πόδα» της Ιωάννας Τόμπρα, «Εγκλημα στα Μανιάτικα» του Γιώργη Μασσαβέτα, «Τίτλοι τέλους» του Πέτρου Μάρκαρη, «Η επιστροφή της Κοκκινοσκουφίτσας» του Αντώνη Λιάκου, «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ» των Βαρουφάκη, Γκαλμπρέιθ, Χόλαντ, «Ο ηγεμόνας» του Νικολό Μακιαβέλι.
Και ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία όλων των εποχών;
Χμμμ, τώρα μου βάζεις δύσκολα. «Ο μεγάλος αποχαιρετισμός» του Ρέιμοντ Τσάντλερ, «Το τέλος της μικρής μας πόλης» του Δημήτρη Χατζή, «Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα» του Νίκου Νικολαΐδη, ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο δρόμος με τις φάμπρικες» του Τζον Στάινμπεκ, «Φθινοπωρινή ζέστη» του Γκόρντον ΝτεΜάρκο, «Ο χειμώνας στη Λισσαβώνα» του Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, «Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας» του Ζαν Κλοντ Ιζό, «Ο ναυτικός χάρτης» του Αρτούρο Περέθ-Ρεβέρτε.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον πατέρα μου. Πάνε δεκάξι χρόνια από την τελευταία φορά.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Ειλικρινά δεν θυμάμαι. Μάλλον διαθέτω μηχανισμούς αυτοπροστασίας. Εκτός αν μιλήσουμε για μερικά από τα σχολικά βιβλία του γιου μου.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Οι δύο αυτοβιογραφικοί τόμοι του (τουμπίστα) Γιάννη Ζουγανέλη, με τον γενικό τίτλο «Ο ήχος της σάλπιγγας», τους οποίους δανείστηκα πέρυσι το καλοκαίρι – δυστυχώς δεν υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία.
Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει και ντρέπεσαι γι’ αυτό;
Οταν ήμουν μικρός δεν με άφηναν να διαβάζω «Κλασικά εικονογραφημένα», και μου ’μεινε απωθημένο. Εντάξει, πλάκα κάνω (αλλά όχι τελείως). Η αλήθεια είναι πως τα κενά μου είναι τεράστια. Ενδεικτικά αναφέρω το «Πόλεμος και ειρήνη». Αλλά δεν αντιμετωπίζω το φαινόμενο από την αρνητική του πλευρά, γερνώντας θα έχω κάβα άπειρα κλασικά βιβλία να διαβάσω. Το πιο παρήγορο είναι η ελπίδα ότι τα μεγαλύτερα κλασικά βιβλία δεν έχουν γραφτεί ακόμα.
Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις συγγραφέας και πώς;
Πρώτα… έγινα και μετά το κατάλαβα. Ηταν μόλις τελείωνα το τρίτο μου βιβλίο. Μόνο που αυτό συνέβη είκοσι δύο χρόνια μετά το πρώτο και δεκαοκτώ μετά το δεύτερο. Αργησα λίγο, ε; Αλλά ξεπέρασα έτσι μια μεγάλη αμφιθυμία.
Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεταβάλει τον τρόπο που γράφεις;
Δοκίμασα μια φορά να γράψω διήγημα για το Τwitter, 140 χαρακτήρες, κάτι σαν «το πιο σύντομο ανέκδοτο», και απέτυχα παταγωδώς. Γενικά νομίζω πως παρότι είμαι χωμένος στα κοινωνικά δίκτυα, δεν έχει επηρεαστεί ο τρόπος που γράφω. Σίγουρα όμως τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αλλάξει θεαματικά τον τρόπο διάδοσης της δουλειάς μου, η οποία χρωστάει πολλά στη συνάντησή της με το ευρύτερο κοινό μέσα απ’ αυτά.