Η Τζάνετ Γέλεν πρέπει να λάβει εύσημα. Η πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) είναι πολύ πρόθυμη να χρησιμοποιήσει τη νομισματική πολιτική ως εργαλείο για να συνδράμει περισσότερους ανθρώπους να βρουν μία καλή δουλειά. Η προτεραιότητά της -η εργασία είναι σημαντικότερη των χρηματοπιστωτικών ζητημάτων- αποτυπώθηκε στο θέμα, το οποίο έχει διαλέξει για το οικονομικό συμπόσιο, το οποίο υπό την αιγίδα της Fed Kάνσας Σίτι ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται την Κυριακή στο Τζάκσον Χόουλ στο Γουαϊόμινγκ: «Η επαναξιολόγηση της δυναμικής της αγοράς εργασίας». Ενα ζήτημα θα πρέπει να φιλοξενηθεί στην ημερήσια διάταξη των εξεχόντων καλεσμένων στο συμπόσιο, το πώς θα αντικαταστήσουν την ιδέα της ανεργίας.
Μπορεί να ακούγεται επιπόλαιο, αλλά η ιδέα της απλής μέτρησης της ανεργίας είναι συνδεδεμένη με μία εσφαλμένη άποψη για το πώς λειτουργούν οι μοντέρνες οικονομίες. Ο δείκτης της ανεργίας είχε νόημα για τις ανεπτυγμένες οικονομίες πριν από έναν αιώνα, όταν εργαζόμενοι ήταν οι άντρες, που μόλις τελείωναν τη βασική εκπαίδευση, ζητούσαν πλήρη απασχόληση μέχρι τη σύνταξη ή τον θάνατό τους. Σε αυτόν τον κόσμο η ανεργία οριζόταν με ευκολία ως ο αριθμός των ανδρών, που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία και δεν έχoυν δουλειά. Αυτή η διπολική διάκριση εργαζομένων και ανέργων πλέον δεν υφίσταται. Πολλοί άνθρωποι εισέρχονται και εξέρχονται από την έμμισθη εργασία, μετακινούμενοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση από και προς την πλήρη ή τη μερική απασχόληση. Ορισμένοι άλλοι κινούνται εντός και εκτός της νόμιμης οικονομίας. Η αυτοαπασχόληση ως μεταβατικό στάδιο είναι κάτι συνηθισμένο. Η συνταξιοδότηση έχει λάβει μία ευέλικτη μορφή. Γονείς και κηδεμόνες ενίοτε προσπαθούν να ισορροπήσουν την έμμισθη και την άμισθη εργασία. Οι φοιτητές, οι φυλακισμένοι ή άνθρωποι με ειδικές ανάγκες σε οποιαδήποτε φάση της ζωής τους θα μπορούσαν και θα όφειλαν να ζητήσουν αμοιβή για την εργασία τους. Και η αμειβόμενη εργασία δεν μπορεί πάντοτε να μεταφράζεται ως ένδειξη μιας εύρυθμης αγοράς εργασίας. Οι θέσεις εργασίας μπορεί να είναι επισφαλείς, ασύμβατες με τις ικανότητες των ανθρώπων ή κακοπληρωμένες κάτω από τα όρια του αξιοπρεπούς μισθού.
Σε ένα τόσο περίπλοκο περιβάλλον δεν έχει νόημα να κρίνει κανείς την πλευρά της προσφοράς εργασίας με τον ξεπερασμένο τρόπο της ανεργίας. Αντ’ αυτού θα έπρεπε να εξετάζονται οι ακατάλληλες περιστάσεις εργασίας, όπου λόγου χάριν άνθρωποι με περιορισμένη απασχόληση λογίζονται είτε ως άνεργοι είτε εκτός του εργατικού δυναμικού. Η Τζάνετ Γέλεν αναγνωρίζει τις αδυναμίες του μοντέλου καταμέτρησης της ανεργίας. Τάσσεται υπέρ ενός δείκτη, που αποτυπώνει την προθυμία αλλαγής δουλειάς, αλλά κανένα μέτρο αυτή τη στιγμή δεν μπορεί στην ουσία να καταγράψει τις πάμπολλες αποχρώσεις του γκρι της αγοράς εργασίας. Ισως να ήταν πιο αποτελεσματικός ένας «δείκτης κακής εργασίας» με την υψηλότερη βαθμολογία σε όσους έχουν εργασία, έμμισθη ή όχι, που ανταποκρίνεται στις ικανότητες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να υπάρξει συμφωνία για το πώς μετρώνται οι κακές εργασιακές συνθήκες. Ωστόσο, θα υπάρξει ευρύτερη συναίνεση στο ότι όλοι όσοι επιδιώκουν έμμισθη εργασία θα πρέπει να είναι σε θέση να βρουν δουλειά ασφαλή, συμβατή με τις δεξιότητές τους και με δίκαιη αμοιβή. Η σημερινή αγορά εργασίας πρέπει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από το να ελαχιστοποιήσει τον σημερινό αυθαίρετο δείκτη της ανεργίας. Καλύτερα να διεξάγονται μάχες για μία νέα συμφωνία από το να εξαρτάσαι από ένα παλιό εργαλείο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό δεν αποτυπώνει τι ακριβώς συμβαίνει στο πεδίο της απασχόλησης. Προφανώς για την κ. Γέλεν και τους συναδέλφους της ένας νέος δείκτης και η ανάλυση πίσω από αυτόν συνιστούν πρόβλημα. Αυτό δείχνει πόσο λίγα μπορούν να κάνουν για να απαντήσουν το ερώτημα της απασχόλησης όσοι συνωστισθούν στο Τζάκσον Χόουλ.